De Hofnar van Gelre

En Resius en Siebe? De eerste blijft kalm, want hij gevoelt zich, trots allerlei gevaren, veilig in Gods hand. Een geheimzinnige stem schijnt hem in zijn hart toe te fluisteren : ,,Vrees niet; wees niet wankelmoedig, want ik ben met u, ook ondersteun ik u". Dat is de taal van de Vader tot zijn vertrouwend kind.

Wat Siebe betreft, zijn geloof wordt nogmaals op een zware proef gesteld ; zijn hart beeft van angst en kommer. Ach, zo men hem thans gevangen neemt, dan is 't uit met de hoop, die hij zich in de laatste dagen heeft voorgespiegeld. Dan kan hij zijn ouders niet meer gelukkig maken. Dan kan hij niets meer doen om zijn goede vader in zijn eer te herstellen. Dan zal , Ach, moet op aarde dan altijd het boze zegevieren? " zucht hij.

Resius ziet zijn kommer en fluistert hem bemoedigend toe: ,,In zes benauwdheden zal Hij u verlossen, en in de zevende zal u het kwaad niet aanroeren". t Is als een profetie.

Nog is Wijntje's scherpe tong ijverig in de weer, als het eensklaps half zingend, half sprekend uit het achterhuis naar boven opklinkt:

„Moeder, " seyt hi, „moeder. Die waerheit sal ie u saghen. Nie langher can myn herte Meer sceiden pine draghen. Het is Hillebrant die chyne Die lieve sone dijn. Nu ineemt hem in uwen armen Ende heet hém willecóm sin.

„Criminele !" roept Wijntje plotseling uit, haar venijnig schelden en razen, stakend. Haar gezicht spreekt van schrik en verbazing ; ze wankelt op haar knikkende knieën, terwijl ze zich plotseling omwendt.

Maar reeds is de zanger blijkbaar ook vlug de kippenladder opgeklauterd, en nu staart de verbaasde weduwe in het guitige gelaat van de hofnar.

„Bon matin, moeder! — Fij, heb ik u zo'n angst aangejaagd? Kom ik zo ongelegen na een hortje tijd van dertien winters? — Eilacy, mij arme, die de hele wereld heb rondgezworven als een verlaten halve wees !"

Hoe gevoelig schijnbaar deze woorden, op een half verwijtende, half zuchtende toon geuit, ook mogen lijken, toch zijn zij niet in overeenstemming met de olijke blik en de ietwat spottende trek om de brede mond van de spreker.

„Ach ! ben jij 't Ogeüs ? Maar wat kom jij hier doen? " stottert de vrouw, thans een weinig van haar verbazing bekomen.

,,Haha!" lacht de nar. „Een mooie welkomstgroet, signora Madre ! Haha ! wat ik kom doen, vraagt u? , — u een goede raad geven en deze zotten hier mijn diepe wijsheid en macht tonen ; want u moet weten : ik heb een wichelroede gevonden, die meer waard is dan het oudste toverboek van meester Pomposioni in het wijdvermaarde Granada. Habeo igitur hunc "

Hier wordt het manneke in zijn woordenvloed gestuit, en wel door Cornelis. Deze was reeds wonderlijk te moede, toen hij de nar voor 't eerst zag en hoorde praten. Thans, bij het gesprek tussen deze en zijn moeder, gaat hem eensklaps een licht op. Hij vliegt met een van vreugde glanzend gezicht op de nar toe, slaat de armen om diens hals en juicht :

„Ö, ben jij 't, broer Ogeüs !? — Ja, dat dacht ik al, al zeg ik 't zelf ! Ik herken je, ja, dat doe ik ! — Zeg, ben je 't zeker? — Ja, ja, dat moet wel, dat zeg ik ! — Waar ben je zo lang geweest? Moeder zei: je was dood; dat zei ze. En nu ben je toch niet dood, hé? — Je bent nog m'n beste broer, hoor, al zeg ik 't zelf !

 (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen