NAAR JERUZALEM

Nauwelijks is de klank van de kerstklokken in onze oren verstomd of het Lijdensevangelie vraagt alweer onze aandacht. Het kerkelijk jaar laat weinig ruimte voor een uitvoerige overweging van het leven van Jezus. Of men dit betreuren moet? In de apostolische geloofsbelijdenis gaat de kerk van de belijdenis van Jezus' geboorte uit de maagd onmiddellijk over tot de belijdenis van Zijn lijden onder Pontius Pilatus. „De ganse tijd van zijn leven op aarde heeft Hij geleden" (Heid. Cat.). Een overweging van Jezus' leven af gedacht van Zijn priesterlijke offerande lijkt inderdaad weinig bijbels.

Lucas begint al in hoofdstuk 9 Jezus' gang naar Jeruzalem als Lam Gods te verhalen. Het Evangelie is, zegt Paulus, het Evangelie des Kruises!

Opvallend is dat Lucas de nu komende dagen in Jezus' Messiasschap karakteriseert als „de dagen Zijner opneming".

Het hier gebruikte woord betekent overal in het N. T.: opneming in heerlijkheid, hemelvaart.

Wij hebben de neiging om in de lijdensweken het Evangelie van opstanding en hemelvaart even buiten spel te zetten. Die triomphklanken storen voor ons gevoel. Ze ontnemen de ernst en de spanning aan het lijdensverhaal, zoals altijd aan een verhaal de ernst en de spanning ontnomen worden als men „de goede afloop" te vroeg laat horen.

Dit wijdt verbreide gevoel verraadt alleen maar hoe verkeerd wij het Evangelie lezen. Jezus zelf spreekt met grote nadruk over Zijn opstanding ten derde dage bij alle lijdensaankondigingen (zie bijv. Lucas 9 : 32). En de Heilige Geest laat Lucas de dagen van het lijden noemen de dagen Zijner opneming. Blijkbaar moet men het Evangelie van achteren naar voren lezen: het lijden wordt belicht vanuit de verheerlijking. Men kan het ook zo zeggen: het gaat voor Messias Jezus om opneming. Maar wil deze opneming messiaanse maat hebben dan moet het een opneming zijn door de dood heen!

„Moest de Christus niet deze dingen lijden en alzo in Zijn heerlijkheid ingaan", zal Jezus na Zijn opstanding aan de Emmaüsgangers vragen.

In het Koninkrijk der hemelen is er geen Verhoging dan door de gehoorzaamheid der vernedering heen (Phil. 2). In dit opzicht is trouwens de dienaar gelijk aan zijn Heer ...

De dagen Zijner opneming, in de gang van Gods Gezalfde een zeer gewichtig keerpunt! De ganse schrift van het oude Verbond wijst er heen en meet het bestek ervan uit. Nu gaan ze in vervulling!

De Vader geeft het teken. En de Zoon des Mensen, wiens spijze het is de wil des Vaders tedoen, die altijd wachtte op zijn „ure", hoort en ziet en ... gehoorzaamt! Hij richtte Zijn aangezicht om naar Jeruzalem te reizen.

Naar Jeruzalem!

Daar zit wat in! Daar zal de Messias de lengte en de breedte en de diepte van Jesaja 53 doorschrijden. Man van Smarten zijn. „Ik moet met een doop gedoopt worden en hoe wordt Ik geperst totdat het volbracht zij ..." Maar Hij gaat. Hij richt Zijn aangezicht om naar Jeruzalem te reizen.

Hier mogen wij onze Middelaar in het hart zien:

Zijn gehoorzaamheid aan de Vader; Zijn liefde tot Zijn gemeente Zijn gewilligheid om Borg te zijn van het nieuwe Verbond; dat alles rijst, zij het in schetslijn, uit onze tekst op.

Het Evangelie gaat ons in de komende weken met steeds groter helderheid de Opgestane, die gekruisigd was, tekenen.

Het vinde gelovig gehoor, door de kracht van de Heilige Geest, tot vertroosting van gebroken harten; tot verootmoediging van hooggevoelenden; tot liefde en lof voor Hem die onze krankheden op Zich heeft genomen en onze smarten heeft gedragen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen