Boekbespreking

Dit boek van de Tilburgse gereformeerde predikant, die al meermalen één en ander publiceerde over de zondag, leent zich eigenlijk niet voor een bespreking in kort bestek. Daarvoor wordt door de schrijver teveel overhoop gehaald. Na het boekje „Zondagsrust en Zondagsheiliging" dat in 1959 van de hand van de schrijver verscheen, heeft hij nadere fundering willen geven van bepaalde onderdelen van die publicatie.

Daartoe heeft hij de structuur van de wet der tien geboden nader bezien en vanuit deze structuur zijn visie op de zondag gegeven.

De lijn die door het gehele boek heenloopt is dat de decaloog van Israël is gegeven en voor Israël in Christus is vervuld. Bijgevolg heeft de decaloog geen waarde meer in zichzelf, evenmin als het Oude Testament, maar ze is in het Nieuwe Testament tot bloei en vrucht gekomen. Voor de Nieuw Testamentische gemeente geldt derhalve de decaloog als zodanig niet meer, maar wel de structuur er van die in de Bergrede terug te vinden is. De Bergrede is dan ook volgens de schrijver te karakteriseren als de Nieuw-Testamentische grondwet van de Kerk.

Vanuit deze visie behandelt de schrijver dan de afzonderlijke geboden. Zo krijgt ook het vierde gebod uitsluitend een geestelijke uitleg. De gemeenschap tussen God en mens is in Christus hersteld, zodat er geen afzonderlijke sabbat meer zijn kan. „Jezus Christus is onze sabbat geworden." En daarom mogen ook uit het 4e gebod geen bindende regels worden afgeleid voor de viering van de christelijke zondag, omdat sabbat en zondag geen wezenlijke overeenkomst hebben.

De praktische consequenties van één en ander komen in dit boekje niet aan de orde, omdat dat al is gedaan in „Zondagsrust en Zondagsheiliging". Maar de hele teneur van het boekje wijst toch wel in een zodanige richting dat de indruk achterblijft dat het huidige patroon van zondagsviering, zoals dat in brede kringen van het protestantisme langzamerhand gemeengoed geworden is, eerder wordt goedgekeurd dan kritisch begeleid.

Afgezien daarvan echter is het maar de vraag of het uitgangspunt van de schrijver juist is, want met zijn uitgangspunt staat of valt het geheel.

De kwestie is of het vervuld zijn in Christus van het Oude Testament en dus ook van de decaloog door de schrijver juist wordt geïnterpreteerd. Vervuld zijn doet dacht ik eerder denken aan volmaakt zijn, tot bestemming gekomen zijn dan aan geen geldigheid - meer hebben. In ieder geval is duidelijk dat het drievoudig gebruik van de wet zoals dat in de gereformeerde theologie centraal staat, n.l. tot overtuiging van zonde, tot in toom houden van zondaren en als leefregel der dankbaarheid voor de gelovige, in dit boek niet doorklinkt. De werkingssfeer van de wet is wel zeer versmald. Daarom mag dit werkje niet onweersproken blijven, en is kritische lezing gewenst.

Huizen  J. v. d. Graaf

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen