Kerkelijke huwelijksbevestiging

De kerkelijke huwelijksbevestiging is ook deze keer onderwerp van gesprek. De vorige maal is sterk naar voren gekomen, dat het haast 'onvoorstelbaar' is dat kerkelijk meelevende jongeren de bevestiging van hun huwelijk in de kerk overslaan. Dat is misschien wat kras gezegd. Ja, dat kan zijn. Maar laten we ons dan toch nog eens duidelijk voor ogen stellen, wat dat overslaan betekent.

Je gaat op één van de belangrijkste dagen van je leven aan de dienst van het Woord en van de gebeden voorbij. Je laat je op een hoogtijdag in je leven niet door de Heere vanuit Zijn Woord aanspreken en de weg wijzen. Je knielt niet voor God om samen met de gemeente van Hem de onmisbare zegen te vragen over je huwelijk en deze zegen mee te krijgen.

Op de vraag van iemand: 'Maar je kunt toch zomaar niet in de kerk trouwen? ', wil ik graag antwoorden met deze wedervraag: 'Kun je en durf je op je trouwdag de kerkdienst en wat daarmee verbonden is, zomaar over te slaan? ' Als je dat toch doet, zeg ik met nadruk: Dan durf je heel wat aan.

En weet je, wat daar nog bijkomt?

Gesteld dat je je niet kerkelijk laat overtrouwen, omdat je meent, dat dit niet kan, wat doe je dan, als de Heere je huwelijk kroont met een kinderzegen? Laat je het kind dan wel dopen en ga je dan wel ja zeggen op de drie doopvragen, die van zo'n verstrekkende betekenis zijn? Kun je dat dan wel? Laten we maar heel eerlijk zijn, we zijn dan aan het meten met twee maten. Tegen de kerkelijke huwelijksbevestiging zeg je: nee. Tegen de bediening van het sacrament van de H. Doop zeg je: ja.

Is dit niet een kromme weg bewandelen, die voor de Heere niet bestaan kan? Terwijl de huwelijksbevestiging in onze kerk geen sacrament is, wordt deze in een bepaald opzicht nog gesteld boven het sacrament van de H. Doop. Dit zijn toch wel vragen, die tot bezinning roepen. Praat er in de gezinnen toch vooral nog verder over door. En dat de gesprekken mogen leiden tot het gebed: 'Heere, maak ons Uwe wegen bekend en leer ons, hoe die zijn gelegen en waarheen Gij Uw treden wendt.’

Het gedwongen huwelijk en de kerkelijke huwelijksbevestiging

Ja, hoe moet het met de kerkelijke huwelijksbevestiging, wanneer het huwelijk gedwongen is? Inderdaad een vraag, die om beantwoording roept. Eerst even deze opmerking: Het is niet de bedoeling om in dit gesprek te handelen over de omgang tussen jongens en meisjes en verloofde paartjes. Dat komt later nog wel aan de orde.

Nu gaat het ons dus om de directe vraag: Indien het huwelijk gedwongen is, moet dan wel of niet de kerkelijke huwelijksbevestiging plaats vinden? Ook ten aanzien hiervan treffen we een groot verschil in praktijk aan. In het ene deel van het land vindt in onze kringen de bevestiging in de kerk meestal wel plaats, maar dan na gedane schuldbelijdenis. In een ander deel van ons land vindt deze pertinent niet plaats of zeer sporadisch. Maar wat is dan de weg, die je moet bewandelen, gezien de verschillende praktijken?

Laten we samen zoeken naar de weg, die de Heere ons aanwijst in Zijn Woord. Waar roept het Woord van God ons toe op, wanneer we in zonden zijn gevallen, de grenzen overschreden hebben van Gods Woord en Wet?

Deze zonden en overtredingen te kennen en ze te belijden!

Wie dat niet doet, heeft de Heere altijd tegen, hoe je het ook wendt of keert. Toen David zijn zonden verzweeg door er maar verder mee te leven, kwijnde zijn leven weg. Het kon niet anders meer dan ze te belijden. 'Ik zeide: Ik zal belijdenis doen van mijn overtredingen voor de Heere.' In deze weg ontving David de troost van de vergeving. 'Gij vergaaft de ongerechtigheden mijner zonden'. Zie Psalm 32.

Zouden we ten aanzien van het gedwongen huwelijk een andere weg mogen bewandelen dan die van het Woord zelf? Wanneer er een vooruitgrijpen geweest is op datgene, wat de Heere als een bijzondere gave wil schenken binnen de grenzen van het huwelijk, is dat een overtreding, die we hebben te belijden voor Zijn aangezicht. En de kerkelijke weg is, dit te doen in een gesprek met enkele ambtsdragers (meestal de predikant met een ouderling) die als vertegenwoordigers van Christus over de vergeving van de zonden met je spreken, die volgen mag op de eerlijke belijdenis. Via het belijden en de vergeving is dan ook de weg gebaand naar de kerkelijke huwelijksbevestiging.

Nu hoor ik iemand zeggen: En die trouwpaartjes dan, die zich schuldig hebben gemaakt aan dezelfde overtreding, maar zonder dat het openbaar is gekomen? Daar is de zonde niet minder om, alleen kan de kerkeraad daar niet van weten, wanneer deze niet openlijk bekend wordt. Dat geldt immers van alle zonde, die in het verborgen wordt gedaan. Vergeet echter niet, dat God er wel van afweet. Laat geen zonde voor Hem onbeleden. Belijdt ze ook dan, wanneer mensen er niet van weten.

Een ander merkt nog op: Is de praktijk van de schuldbelijdenis in verband met een gedwongen huwelijk niet vaak zo, dat een trouwpaartje 'even' naar de kerkeraad gaat om hun overtreding 'even' te belijden en zo de zaak rond krijgen voor huwelijksbevestiging in de kerk? Ook al zal dit in de praktijk inderdaad wel voorkomen, sluit dit toch niet uit om de weg van het Woord ons duidelijk voor ogen te stellen. Het niet oprecht en eerlijk bewandelen van deze weg mag toch een wel oprechte gang van het belijden allerminst uitsluiten. In het te voeren gesprek tussen de kerkeraad en het trouwpaartje moet dat dringend doorgesproken worden.

En wat we in dit verband ook met nadruk willen zeggen is dit: Er zijn meer overtredingen dan deze ene. Of wordt deze ene zonde zo sterk benadrukt, dat andere zonden en overtredingen uit het gezichtsveld dreigen te verdwijnen. Laten we niet denken, dat, wanneer ons huwelijk niet gedwongen is en we ook niet op de samenleving in het huwelijk hebben vooruitgegrepen, er verder geen overtredingen zouden zijn, die moeten worden beleden.

Nog één facet moet in ons gesprek nog naar voren komen, waar we in het begin ook al over spraken, namelijk de H. Doop. In sommige delen van de kerk is er geen sprake van een kerkelijke overtrouw bij een gedwongen huwelijk. Men zou er niet aan denken.

Dit betekent: de zonde, die in de openbaarheid getreden is, wordt niet beleden in de kerkelijke weg. Kun je dan zomaar de weg, die het Woord aanwijst, negeren en geen belijdenis doen van deze overtreding?

En wanneer het kindje geboren is, moet het dan wel worden gedoopt? Ga je dan gebruik maken van het sacrament van de H. Doop, zonder dat er gesproken wordt over de begane overtreding?

Dat kan toch niet en dat mag toch niet! Met klem willen kerkeraden er op wijzen deze zaak in voorkomende gevallen met de betrokkenen ernstig door te spreken. Laat de zegen van God over het huwelijk en over het sacrament zich verbinden met de wandel in duidelijk kromme wegen?

We hebben met elkaar dit gesprek gevoerd om de weg voor ons te krijgen, die naar het Woord des Heeren is. En wie zijn weg wel aanstelt, ook ten aanzien van de kerkelijke huwelijksbevestiging, zal de getrouwe God Zijn heil doen zien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen