Ze wisten de klok en klepel.

In Sittard ontstond een actie-comité 'Zondagsrust'. Niet te verwarren met andere verenigingen van Zondagsrust en - heiliging. Want twee verenigingen kunnen voor zondagsrust ijveren zonder hetzelfde te bedoelen. De Sittarders hadden last van het zondagse klokgelui van de St. Pauluskerk. Inderdaad kwispelt de klepel veelvuldig en lustig heen en weer in een klok, die is opgehangen in een roomse kerktoren. Tenminste zondags.

Die zondag — de laatste van september dit jaar — hing de koster der gewoonte getrouw aan het klokketouw, maar hij produceerde geluid noch gelui. Wellicht ontdekte men weldra na ingesteld onderzoek dat de klepel was vertrokken. Een brief van het comité zojuist genoemd verschafte licht over vragen, die inmiddels waren gerezen. Het comité kon het niet waarderen dat in de vroege morgen nog vóór negen uur hardwerkende mensen meer dan tweehonderd klokslagen op hun schedeldak en in hun oorschelp kregen. 'Uw enige werkdag valt samen met onze enige rustdag per week', schreef het comité aan de pastoor van de St. Paulus. Het comité was niet erg nourri dans Ie (kerkelijke) Serail: niet erg thuis in het kerkelijk bedrijf, want dan hadden ze moeten weten dat een pastoor op de andere dagen van de week niet altijd stilzit en dat in elk geval de man naar wie de kerk genoemd is drie jaren lang dag en nacht niet afliet met tranen te vermanen. Hoe dit zij, het comité voelde zich geroepen 'onze medemens van tenminste één ongestoorde zondagmorgen te laten genieten'. Medemenselijkheid was blijkbaar de motivatie van het comité, dat de klok tot verdriet en vervelens hoorde luiden en dat bovendien terdege wist waar de klepel hing.

We kunnen ons ergeren aan de vijandschap van de wereld tegen het kerkelijk bedrijf. Klokgelui is een van de weinige manifestaties waarmee de kerk zich presenteert aan de samenleving. Het wordt niet op prijs gesteld, want de zondagmorgense rust is zoet. Ik veronderstel, dat de moderne mens er iets imperialistisch in ervaart. In dat gelui van onze kerkklokken. Ze horen niet de psalmmelodie: Ik ben verblijd, en: kom ga met ons.

We kunnen ons opwinden en ons stokstijf opstellen op theocratische rechten en aanspraken. Op verkregen rechten in de samenleving ook nog. Dat kan allemaal. Het is mogelijk er haastig aan voorbij te gaan. Niet teveel aandacht voor deze zaak. Een incidentje. Wie weet heeft op de eerste oktober de klok weer luid zich laten horen. Er zijn meer klepels in de wereld. Heel wat kerken gaan tegen de grond, dus moet een klepel bij een handelaar in sloopgoed voordelig te koop zijn.

Eén zwaluw maakt geen zomer, één klein incident geen wending. Toch moeten we ons wel afvragen of er niet een tijdvak ten einde loopt. We kunnen het aangenaam, vinden of niet, maar het getuigt van werkelijlheidszin om erbij stil te staan.

Moet de kerk afstand doen van wat als heersend en dominerend wordt ervaren? Breekt er een avond in de kerkgeschiedenis aan dat de gemeente een gewaad, dat met ere gedragen is, zal afleggen om zich vervolgens te omgorden en om nederig een dienende functie waar te nemen?

Want de meeste is die dient. Er zijn bedreigde punten waar de gemeente geen duimbreed mag wijken. Maar of dat op alle punten moet is een andere vraag. Er is in de kerk van Christus een levende behoefte om zichzelf weg te cijferen, opdat ze zich zodoende vermenigvuldigen mag.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen