Varia

Vandaag weer eens enkele uiteenlopende onderwerpen naar aanleiding van brieven van lezers of naar aanleiding van bepaalde stukken, die mij werden toegezonden en die het waard zijn hier aandacht te krijgen.

Op de bressen

In Jeruzalem woont ds. J. W. van der Hoeven, zoon van de gewezen particulier secretaris van H.M. de Koningin, thans bewaarder van de graftuin van Christus in Israël. Ds. Van der Hoeven is pas weer in ons land geweest en heeft her en der gesproken op gemeenteavonden en andere bijeenkomsten. Naar meerderen mij verzekerden waren de toespraken indringende tijdredes, afgestemd op de verworden situatie in ons volksleven. Ds. Van der Hoeven heeft ook een folder doen verspreiden onder de titel: Ga op de bressen staan. Ik schrijf daarvan het begin dingen over.

'Nederland is in nood. De immoraliteit viert hoogtij. Alles wat God verboden heeft te doen, vindt in ons land plaats. Openlijk, zonder schaamte. We behoeven geen voorbeelden te noemen. Radio, t.v., dag-, week-en maandbladen overstromen ons ermee. En Amsterdam, onze hoofdstad, heeft de naam het Sodom van het Noorden te zijn.'

Ds. Van der Hoeven roept op tot gebed, gebed om een réveil en een verootmoediging in eigen leven en gezin; gebed voor predikanten, voor de eigen gemeente, de eigen kerk, de eigen woonplaats; gebed voor de regering en het koninklijk huis; gebed voor onze hoofdstad, 'die tot ver in het buitenland als een liederlijke poel van zonde bekend staat'; gebed voor ons land in het algemeen, om een vernieuwing door de Heilige Geest.

Ds. van der Hoeven zegt: 'Verkiezen wij onder te gaan onder deze Sodom- en Gomorra corruptie, zoals alle beschavingen vóór ons, of zetten wij ons in als nooit tevoren voor een herleving van de dienst aan God in Nederland? '.. .

'Opnieuw zal Christus in Zijn gemeente in de nacht van deze tijd, aan de wereld worden overgeleverd. De wereld, die reeds bezig is tegen Christus, Zijn Woord en Zijn moraal te ontvlammen. In een aanval op alle waarheid, met alle leugens en ondermijnende leuzen, valt zij Hem aan die de Waarheid is. In het kapot trappen van al wat echt en mooi is, trekt zij op tegen Hem, die de gerechtigheid is. En in al het goedpraten van de ongerechtigheid verkiezen wij Barabbas boven Jezus. Verklaren wij liever de onschuldige schuldig en veroordelen wij die recht heeft op vrijspraak. Jezus is gekomen om zondaars lief te hebben en te redden. Maar Hij is nooit gekomen om de zonde te verontschuldigen.

Slapen wij ook als de discipelen? ... Zijn wij bereid om ten minste één uur per week af te zonderen voor gebed, om God te vragen onze gemeente of parochie en ons land genadig te zijn? Wij die zoveel uren over hebben voor tv-kijken, durven wij aan deze oproep om één uur per week voor ons land bij God op de bres te staan, gehoor te geven? '

Ziehier de hartekreet van ds. Van der Hoeven, die me uit het hart gegrepen is. Ik bezocht onlangs een zieke vriend in het ziekenhuis. Op de zaal lag een Arabier. Dagelijks rolde hij op de daartoe bestemde tijden zijn matje uit om voorovergelegen te bidden met zijn gezicht naar Mekka; tot beschaming van velen die de christennaam dragen. De zieke, die ik bezocht, zei: Wat zou het er in ons land en in de wereld anders uitzien als wij christenen verstonden wat de kracht van het gebed is. Ik zeg het mèt hem en mèt ds. Van der Hoeven.

Groeiende herkenning

Herhaaldelijk ontvang ik brieven, waaruit blijkt hoe er een groeiend bewustzijn is dat we als gereformeerde belijders in deze tijd elkaar bitter hard nodig hebben. Dat moet niet alleen een zaak zijn van leidinggevenden, dat óók, maar dat moet ook op het gemeentelijk vlak naar voren komen. Iemand schreef mij over het 'stormgetij' waarin de kerk is terecht gekomen en sprak de vrees uit dat velen nog niet beseffen in welke crisissituatie we zijn geraakt.

Wat hierop te zeggen? Duidelijk is dat er in elke gemeente een in alle opzichten meelevende kern en een minder meelevende rand is. In de ene gemeente is de kern groter dan in de andere, maar deze kernen zou ik toch niet graag willen onderschatten. Er is vaak sprake van grote betrokkenheid en levendige interesse. Er wordt in de gemeenten vaak maar al te goed beseft voor welke grote gevaren we staan. En er is bepaald ook — dat blijkt me herhaaldelijk — de bereidheid om over kerkelijke verschillen heen te zien als het er om gaat om in onze tijd samen positie te kiezen tegen ontwikkelingen die de gemeente in onze tijd belagen. Ook binnen onze kerk is er wat dit betreft sprake van een groeiende herkenning onderling van allen, die wensen te leven naar de religie van onze belijdenis. En dat is bitter hard nodig. Evenwel is het herkenningspunt de prediking. Wanneer we elkaar niet rondom de prediking herkennen is er in feite van wezenlijke herkenning geen sprake. Er is in onze tijd namelijk ook sprake van een vals oecumenisme, dat de verschillen toedekt met een beroep op 1 Joh. 17: Opdat zij allen één zijn. Die eenheid komt echter als het goed is tot uitdrukking rondom de prediking. Zo niet, dan is deze tekst een slogan, die te pas en te onpas gebruikt wordt om een toch niet functionerende eenheid koste wat het kost te bepleiten. Graag samenwerking, maar dan wel met allen die uit hetzelfde belijden willen leven.

Eenzijdige oecumene

Herhaaldelijk wordt je geconfronteerd met gevallen binnen onze kerk, waaruit blijkt hoe velen zeer oecumenisch zijn ingesteld, naar alle kanten, behalve naar de kant van diegenen die pleiten voor en vragen om een prediking naar Schrift en belijdenis.

Ik geef twee voorbeelden. In een gemeente X is éénmaal per zondag dienst in de Hervormde Kerk ter plaatse. Een predikant van de G.B. komt er nooit op de kansel. In de gemeente bestaat een evangelisatie, die alleen 's middags of 's avonds kerkdiensten belegt en dit met opzet, niet doet als er in de plaatselijke gemeente ook een dienst is.

In die diensten komen allerlei mensen van de plaatselijke gemeente, ook een ambtsdrager. De dominee zet echter ieder, die naar die diensten gaat, ook zijn kerkeraadslid, onder druk en dreigt met kerkelijke sancties. De kerkeraad zou zelfs al het besluit hebben genomen het betreffende kerkeraadslid te schorsen, al zou ik niet wéten op grond van welk artikel van de kerkorde. Ga je 's middags naar het voetbalveld of naar de kermis, naar het strand of naar de Roomse Kerk, niemand die erover valt. Ga echter niet naar een gereformeerde preek luisteren, want dan komen de dominee en de kerkenraad in actie, dan begint opeens kennelijk de tucht te functioneren. De kerkeraad zal er niet aan denken zélf 's middags diensten te beleggen, maar begint integendeel te steigeren wanneer mensen voor zich die mogelijkheid wel zoeken. Dat gebéurt helaas in onze kerk.

Een ander voorbeeld. In een gemeente Y wonen gezinnen, die vanuit één van de gescheiden kerken willen overkomen naar de Ned. Herv. Kerk. Ze willen zich echter binnen de Hervormde Kerk wél oriënteren op de gereformeerde prediking. Die is er in de plaats waar ze wonen niet. Ze gaan daarom naar de kerk in een naburige gemeente. Trouwe kerkgangers, die van heler harte bij de Hervormde Kerk willen behoren maar zich niet herkennen in elke prediking, die in onze kerk wordt gebracht. Ze melden zich wel aan bij de plaatselijke gemeente om ingeschreven te worden als lid. De kerkeraad weigert echter want men kerkt elders. Voor diverse gezinnen wordt het zo onmogelijk gemaakt om zich bij de Hervormde Kerk aan te sluiten. Nu is het zelfs gebeurd dat de kerkeraad zich bereid verklaarde een gezin in te schrijven nadat de ouders eerst op de eerstvolgende doopzitting verschenen zouden zijn om hun kind aan te geven voor de eerstkomende doopbediening. De omgekeerde wereld. Eerst op de doopzitting komen en dan kan je lid worden.

Nu heeft de Hervormde synode zich kortgeleden bezig gehouden met de vraag of men lid kon worden van een andere gemeente dan van de gemeente in de eigen woonplaats. Die mogelijkheid heeft de synode afgewezen, om overigens begrijpelijke redenen omdat daarmee de chaos en de willekeur alleen maar vergroot zouden worden en de hotelkerk in feite gesanctioneerd zou zijn. Ieder heeft — dat sta voorop — zijn roeping ten opzichte van de plaatselijke gemeente. Maar kan men het iemand kwalijk nemen als hij, vanwege het feit dat men in de kerk ter plaatse geen geestelijk voedsel krijgt, in een naburige gemeente ter kerk gaat? Juist ook wat betreft de prediking heeft men het goede voor zichzelf en zijn gezin te zoeken. In dit opzicht kan er een grote spanning zijn tussen de verantwoordelijkheid voor de plaatselijke gemeente enerzijds en de verantwoordelijkheid voor het geestelijk welzijn van het gezin anderzijds. Ik weet intussen wel dat mensen soms ook een prediking mijden, die wél naar Schrift en belijdenis is, omdat men op iets bijzonders uit is. Die gevallen bedoel ik uiteraard niet. Maar wél heb ik het oog op die gevallen, waarin men het elders zoekt, omdat in de prediking inderdaad de religie van het belijden niet klopt. Dan is het een trieste zaak dat een kerkeraad, zoals in genoemde gemeente Y, de weg naar de Hervormde Kerk voor verschillende mensen blokkeert, terwijl men verder ieder, die zich vanuit een andere Hervormde gemeente vestigt, inschrijft, ongeacht het feit of hij ooit nog een keer ter kerk gaat of niet.

Dan zal ik over dat doopgeval maar zwijgen. De betreffende dominee doopt rustig kinderen van totaal onkerkelijke ouders in een andere gemeente of bevestigt rustig een oecumenisch huwelijk, waarbij één van het bruidspaar Rooms Katholiek is. In de oecumene kan alles, behalve kennelijk begrip hebben voor mensen die een gereformeerde prediking willen horen. Aangezien situaties als ik hier weergegeven heb bepaald nogal eens voorkomen in onze kerk wil ik dit hier eens uitdrukkelijk signaleren. Er ligt hier voor de leiding van de kerk een problematiek, die bepaald eens aan de orde moet komen. Want als op deze manier bepaalde lidmaatschappen onmogelijk worden gemaakt terwijl verder overal het handje wordt gelicht met kerkordebepalingen en dergelijke dan wordt het tijd dat eens orde op zaken wordt gesteld.

Handtekeningenacties

In dit nummer van ons blad treffen de lezers een berichtje aan, waarin geattendeerd wordt op de mogelijkheid om door middel van een handtekeningenactie bij de regering protest aan te tekenen tegen de voorgenomen wetswijziging voor verruiming van de mogelijkheden van abortus. We ontvangen nogal eens brieven. waarin gewezen wordt op bepaalde verontrustende verschijnselen in het geheel van onze kerk of onze samenleving, waaraan nodig iets gedaan moet worden. In de meeste gevallen wordt dat terecht opgemerkt. Ik zou echter toch graag willen wijzen op het persoonlijk initiatief in deze. Wat de abortus wetgeving betreft zijn er gelukkig acties op gang aan het komen, waarmee protest wordt aangetekend tegen de mogelijkheden tot verruiming van abortus. In zulke gevallen willen we met ons blad er graag aan meewerken dat zulke acties brede bekendheid krijgen en de gemeenten ook opwekken er het himne aan bij te dragen. Laten we dan ook als leden van de gemeente hier onze roeping verstaan. Het gaat niet aan om alleen te klagen over de afval en inmiddels stil te zitten. Gelukkig Wordt her en der al meegedaan aan deze actie. Op de Bondsdag van de Ned. Herv. Vrouwenverenigingen op G.G. lagen ook lijsten ter tekening. We willen hier de gemeenten dan ook stimuleren om aan deze actie mee te werken. We zijn geen mensen die de barricaden op gaan. Maar wel mogen en moeten we ons protest laten horen wanneer er maatregelen genomen gaan worden die lijnrecht ingaan tegen de Schrift. In dit geval gaat het om de bescherming van en de eerbied voor het menselijk leven, waaraan niemand de hand mag slaan, ook aan ongeboren leven niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen