Kijkje in de keuken van een VVDM-afdeling

Vroeger bestond er een bond van dienstweigeraars, de BVD. Het was een vereniging van lieden, die tegen de militaire dienst waren — vaak om principiële redenen — en die daar niets mee te maken wilden hebben. Langzamerhand veranderde echter deze vereniging van instelling en stelde zich ten doel het leger zoveel mogelijk afbreuk te doen. De principiële dienstweigeraars, die een beroep op de dienstweigeringswet wilden doen, verdwenen van het toneel en de vereniging doopte zich om in de Bond van Dienstplichtigen, de BVD of ook wel (in onderscheid met de BVD — Binnenlandse Veiligheids Dienst; de Witte BVD. De BVD stelde dat haar leden juist wel in de militaire dienst moesten gaan en hun dienstplicht vervullen, om van binnen uit zoveel mogelijk afbreuk te doen aan het leger, terwijl van buitenaf, door grotendeels uit burgers gevormde 'kernen' de acties gesteund dienden te worden. De 'aksies' zouden bestaan uit ordeverstoringen, onrust kweken, opzetten van de soldaten tegen hun leiders, ondergraving van de discipline en zelfs sabotage. Het is duidelijk dat een georganiseerde VVDM voor deze BVD een welkom instituut was. Onmiddellijk zagen ze hun kansen schoon en probeerden in de VVDM, en in het bijzonder in de afdelingsbesturen, in te dringen, soms met open vizier, meestal in het geniep. Ze trachtten doelbewust hun plannen uit te voeren en kregen met hun anarchistische ideeën steeds meer invloed in de VVDM.

Van 'het oog van de wereld' waren en zijn ze echter VVDM'ers en als zodanig genoten en genieten ze ook de steun van het hoofdbestuur van de VVDM.

Meerdere Kamerleden dragen deze jongelui een warm hart toe en staan onmiddellijk klaar om vragen te stellen aan de minister. Indien maar enige maatregel tegen deze knapen wordt ondernomen. Om een indruk te krijgen in wat voor vaarwater de VVDM is gekomen, laten we hierna een 'bloemlezing' volgen uit een VVDM-afdelingblad, waar onder de titel 'Verantwoording van een afdelingbestuur' het volgende te lezen staat:

'Op steeds meer kazernes staan soldaten op tegen de regels die ons gevangen houden. Steeds feller wordt het verzet tegen de dagelijkse onderdrukking. Deze beweging, die in kracht toeneemt, wordt niet gestopt door een simpel geroep om discipline. Zij die niet kunnen verdragen dat honderden soldaten de straat optrekken,

— in Amersfoort om te betogen tegen de willekeur,

— in Havelte tegen de groetplicht en het parate weekend,

— in Bergen op Zoom tegen het dragen van het veldtenue,

— in Ede tegen de vreetschuur,

— in Ermelo tegen een waanzinnig oefenschema, (en dat alles binnen drie maanden).

Zij die daar niet tegen kunnen, zullen komende acties niet kunnen verhinderen door de knoet tevoorschijn te halen.

Discipline opleggen, eisen dat wij blindelings het gezag aanvaarden, is onzinnig en zal alleen de spanning verhogen — het soldatenverzet feller en nog rechtvaardiger maken.

Discipline heeft alleen zin als je het kunt aanvaarden, omdat je ziet dat het nodig is. Als je jezelf die discipline op wil leggen.

Daarom zullen de mensen die ons willen onderdrukken, moeten verklaren waarom wij ons daar slaafs bij neer moeten leggen. En dat kunnen ze nooit. Ze kunnen niet meer zoals vroeger de vragenstellers monddood maken. Ze zullen moeten antwoorden op onze vragen. En dat zal hun moeilijk vallen. Elke keer dat zij zich beroepen op hun vrijheid keert de werkelijkheid zich tegen hen.

Dit leger zelf is de verloochening van die vrijheid.

Dit leger niet zijn kleinzielige bedisseling van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat.

Dit leger met zijn tot in alles doorgevoerde ondergeschiktheid. Met zijn van bovenaf aangestelde meerderen.

Zijn walgelijke verheerlijking van het kader. Maar het leger staat niet alleen; het komt voort uit de maatschappij. En zij die willen dat wijj die maatschappij verdedigen zullen ons duidelijk moeten maken wat wij verdedigen.

Of al die kosten en al die moeite dienen voor de verdediging van onze krottenwijken of van die villawijken waar we langs trekken als we op oefening gaan.

Of voor de verdediging van fabrieken die alleen bestaan door het werk van de arbeiders en die alleen bestuurd worden door de kapitaalbezitters. Of voor de verdediging van het recht eens in de vier jaar een parlement te mogen kiezen. En elke keer weer belazerd te worden.

Het soldatenverzet is een onderdeel van de grote strijd van arbeiders tegen hun uitbuiters, van burgers voor bestuur over hun eigen wijken. In feite is het soldatenverzet een oproep tot zelfoptreden, een deel van het streven om van de lafhartige leugen die onze democratie is, werkelijkheid te maken. Van die beweging is de VVDM een deel. Dat spreekt voor zich; vijf jaar geleden werd de VVDM opgericht door een aantal soldaten die zelf hun belangen wilden behartigen. Niet meer afhankelijk wilden zijn van de moeder van de compagnie.

In de tussentijd is de VVDM uitgegroeid tot een grote organisatie die geregeld overleg pleegt op het Ministerie van Defensie.

En daar ging de VVDM fout.

Haar bestuurders gingen overleg met de hoge heren belangrijker vinden dan het kontakt met hun maten. Sommigen gingen zelfs denken dat zij samen met de minister uit kunnen maken wat de maten willen. Zo komt het dat zoveel afdelingsbesturen zich zelf benoemen, dat zoveel ledenvergaderingen niet gehouden worden.

Dat ledenvergaderingen die wel gehouden worden door zo weinigen bezocht worden. Wanneer soldaten zich ontworstelen aan de bedisseling van het kader, hebben we zeker niet nodig dat de VVDM-bestuurders als strategen met hen heen en weer schuiven. Langzaam begint de VVDM zich te herstellen van deze fout. En wat wij gedaan hebben in deze drie maanden was bedoeld om daarbij te helpen. Demonstratie, afdelingsbladen, ledenvergaderingen, handtekeningenakties, beklagakties, peletonsvergaderingen, dat alles was een oproep aan iedere maat om zich in te zetten.

Alleen door samen te strijden, samen akties te voeren, kunnen we een werkelijke demokratische organisatie opbouwen. Alleen door samen te werken en te vergaderen kunnen we eisen stellen, die de eisen zijn van de meerderheid. En die eisen kunnen we kracht bijzetten. Alleen langs deze weg kunnen we ontsnappen aan het systeem dat ons klein wil houden, ons dag in dag uit vernedert.

Alleen zo kunnen we helpen bij de opbouw van een leger, dat werkelijk het volk dient.

Dan hoeven we geen knieval meer te doen voor sterren en balken en strepen. Dan nemen de compagnie-overlegorganen de beslissingen. Een leger waarin wij — binnen de eisen die het volk aan ons stelt — zelf bepalen wat wij doen. En misschien is dit de enige manier om het leger af te kunnen danken. Want een leger is alleen nodig voor hen die willen onderdrukken, en het volk wil niet onderdrukken, het wil vrij zijn'.

Als we alleen slechts letten op de tegenstelling arbeiders—kapitaalbezitters en op termen als 'het soldatenverzet is een onderdeel van de grote strijd van arbeiders', weten we al hoe de vork in de steel zit of wel hoe de hamer in de sikkel past.

We zouden nog vele voorbeelden kunnen geven, maar laten het hier maar bij. Het zal zonder meer duidelijk zijn dat een Gereformeerde jongen zijn steun niet aan een dergelijke vereniging kan geven. Op een 'verantwoording' als boven omschreven past maar één antwoord: 'ZELF VERANTWOORDELIJK­ HEID KENNEN'.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen