De evangelisatorische roeping van de gemeente 1

Het is een voorrecht bezig te mogen zijn met één van de heerlijkste en mooiste onderwerpen waar zich een mens ooit mee kan bezighouden, de evangelisatorische roeping van de gemeente, zoals deze tot ons komt in het Nieuwe Testament. Bij de uitwerking van dit onderwerp moeten wij de voorzieningen overwegen die God voor het werk gegeven heeft. Ik zou dan ook gaarne uit Gods Woord tien noties naar voren willen brengen die ons een beeld zullen geven van deze roeping.

De betekenis die door God wordt gegeven aan de evangelie-verkondiging

Laten we luisteren naar wat God zelf te zeggen heeft over de betekenis van de evangelie-verkondiging. 'Hoe liefelijk zijn op de bergen de voeten desgenen die het goede boodschapt, die de vrede doet horen; desgenen die goede boodschap brengt van een goede tijding, de bekendmaking nen die tot Sion zegt: Uw God is Koning!' (Jesaja 52: 7). In God's ogen is de verkondiging van het evangelie het brengen van een goede tijding, de bekendmaking van vrede en verlossing.

Het is van belang op te merken dat God onze aandacht vraagt voor de voeten van de boodschapper. Hij gebruikt een typisch oosters beeld van iemand die goed nieuws heeft te brengen en die reeds een grote afstand door een bergachtig landschap heeft afgelegd en ongetwijfeld de uitputting nabij is. Als hij zijn bestemming bereikt heeft, zullen zijn voeten vuil zijn en bebloed. We zouden daarom eerder denken dat deze voeten aangeduid zullen worden als lelijk en afstotend en niet met 'liefelijk'. Ongetwijfeld waren de voeten van de boodschapper in zijn eigen ogen niet schoon, maar voor degene die de goede tijding van vrede en verlossing in ontvangst mocht nemen, waren het de meest aantrekkelijke voeten in de wereld. Hij kan pas goed inzien wat het de boodschapper heeft gekost om de boodschap bij hem te brengen. Voor God is dus de verkondiging van het evangelie een zaak van grote schoonheid en dat moet het ook zijn voor de gemeente Gods.

We moeten daarom niet verbaasd zijn dat we, als we het Nieuwe Testament openslaan, daar precies hetzelfde tegenkómen over de verkondiging van het evangelie, zoals we nog verder zien zullen. Immers het woord evangelie betekent: goed nieuws of goede tijding. Evangelie-verkondiging of, als u wilt, evangelisatie, betekent dus de bekendmaking van de boodschap van dit goede nieuws.

Een door God gegeven voorbeeld van evangelie-verkondiging

Laten we eerst weer eens naar het Oude Testament kijken. We vinden daar dat God zelf de eerste prediker van het evangelie was. Dit is niet zo verwonderlijk als we in eerste instantie zouden denken, want het is juist God zelf die als het ware de evangelie-prediking heeft mogelijk gemaakt. In Galaten 3 : 8 lezen we: En de Schrift tevoren ziende, dat God de heidenen uit het geloof zou rechtvaardigen, heeft tevoren aan Abraham het Evangelie verkondigd, zeggende: n u zullen al de volkeren gezegend worden.' (zie ook Genesis 12 : 2).

In het Nieuwe Testament zien we dat Gods Zoon het evangelie predikte. Na de laatste grote profeet, Johannes de Doper, werd door Jezus de fakkel overgenomen. We lezen: En nadat Johannes overgeleverd was, kwam Jezus in Galilea, predikende het Evangelie van het Koninkrijk Gods'. (Marcus 1 : 14).

Als we ons afvragen wat deze evangelie boodschap inhield, dan worden we door Christus niet in het onzekere gelaten. Het is van groot belang dat we deze goed verstaan. Christus heeft zelfs het verstand van de discipelen herhaaldelijk moeten verlichten om de Schriften te verstaan. Hoeveel te meer is het dan voor ons van belang om door Hem verlicht te worden juist in onze dagen van verwarring en twijfel.

In dit verband zullen we in het bijzonder op de opstanding het oog gericht moeten houden. Op dit punt werd Christus geconfronteerd met ongeloof van zijn eigen discipelen. Zij beschouwden de boodschap van de opstanding als 'ijdel geklap', die zij niet geloofden (Lucas 24 : 11). Christus koos dit grote moment van de overwinning om te laten zien dat de gehele geschiedenis naar dit moment had heengewezen. Al de profeten van het Oude Testament hadden gesproken in hun profetieën van de Verlosser die komen zou en die zou sterven voor de zonden van Zijn volk. Geconfronteerd met zulk vreselijk ongeloof, sprak Christus deze woorden van vermaning: En Hij zeide tot hen: onverstandigen en tragen van hart om te geloven al hetgeen de profeten gesproken hebben! Moest de Christus niet deze dingen lijden, en alzo in Zijn heerlijkheid ingaan? ' (Lucas 24 : 25, 26).

Verder toonde Christus aan dat voor het ware verstaan van Zijn dood en opstanding we terug moeten gaan naar het Oude Testament. We lezen nl. in vers 27: 'En begonnen zijnde bij Mozes en bij al de profeten, legde Hij hun uit in al de Schriften hetgeen van Hem geschreven was'. Het begin was zonde; het einde is een Verlosser van de zonde.

Christus zal hen er zeker op gewezen hebben dat de liefde van God zo groot was, dat op de plaats waar de eerste zonde door de mens gedaan werd, God voor het eerst het evangelie predikte en een Zaligmaker beloofde: Het zaad van de vrouw zal satan's kop vermorzelen'. (Genesis 3 : 15). De profeten verkondigden dat de Messias zou komen en dat Hij zou lijden, sterven, van zijn graf opstaan en Zijn heerlijkheid binnengaan.

In het Oude Testament werd dus reeds het evangelie gepredikt. In het bijzonder de apostel Petrus werpt licht op de prediking van het evangelie door de profeten, als hij schrijft in zijn eerste brief: Verkrijgende het einddoel uws geloofs, namelijk de zaligheid der zielen. Aangaande welke zaligheid ondervraagd en onderzocht hebben de profeten, die geprofeteerd hebben, van de genade aan u geschied, onderzoekende op welken of hoedanige tijd de Geest van Christus, die in hen was, doelde en tevoren getuigde van het lijden dat over Christus komen zou en de heerlijkheid daarna volgende'. (1 Petrus 1:9—11). Op dit moment nu, toen Christus het geschikt achtte om het begrip van Zijn discipelen omtrent de evangelieverkondiging te verdiepen, is het van wezenlijk belang om te zien dat Hij de inhoud van het evangelie niet trachtte te definiëren of te beschrijven los van de boodschap van de profeten van het Oude Testament. Immers de boodschap van de profeten van het Oude Testament werd de boodschap van de apostelen van het Nieuwe Testament.

Nadat Christus heeft gewezen op het begin van de evangelieboodschap, wijst Hij voorts op de toekomstige vervulling ervan in Hemzelf, in Zijn dood en opstanding. Want Hij verklaart aan Zijn apostelen op de dag van Zijn opstanding: Dit zijn de woorden die Ik tot u sprak, toen Ik nog met u was, namelijk dat het alles moest vervuld worden wat van Mij geschreven is in de wet van Mozes en de profeten en de Psalmen. Toen opende Hij hun verstand opdat zij de Schriften verstonden.' (Lucas 24 : 44—45).

Nadat Christus hier de oud-testamentische evangelie-verkondiging verklaard heeft, spreekt Hij vervolgens van het Nieuwe Testament. 'Alzo is er geschreven, en alzo moest de Christus lijden, en van de doden opstaan ten derden dage en in Zijn naam gepredikt worden bekering en vergeving der zonde onder alle volken, beginnende van Jeruzalem. En gij zijt getuigen van deze dingen.' (Lucas 24 : 46— 48). Hier zien we dan het door God gegeven voorbeeld van de evangelie-prediking. Van dit bijbelgedeelte kunnen we enkele punten afleiden die noodzakelijk zijn voor ons verstaan van de inhoud van de evangelieverkondiging.

Vanwege de zonde van de mens is er een noodzaak voor Christus om voor onze zonden te sterven en weer op te staan, om onze verlossing van de zonde mogelijk te maken. Deze blijde boodschap moet gepredikt worden, daarbij de mens oproepende tot bekering van de zonde als vrucht van het werk van de Heilige Geest.

Het is van belang dat we er niet alleen oog voor hebben dat het evangelie de boodchap is van de gehele Bijbel, zowel van het Oude als van het Nieuwe Testaiment, maar ook dat het evangelie een boodschap is die niet aan tijd gebonden is. De boodschap van het evangelie is een eeuwige boodschap. We lezen immers in het boek van de Openbaring van hen die het 'eeuwige Evangelie' te verkondigen hadden (Openbaring 14 : 6). Dit moet ons niet verbazen, want Petrus beschrijft Christus als 'een onbestraffelijk en onbevlekt Lam welke wel vóórgekend is geweest vóór de grondlegging der wereld.' (1 Petrus 1 : 19—20). Ook elders in het boek van de Openbaring wordt Hij beschreven als 'het Lam dat geslacht is, van de grondlegging der wereld'. (Openbaring 13 : 8). Want zo was Hij in de eeuwige raad van God. De zaak die wij noodzakelijk hebben op te merken bij hetgeen Christus hier ons te zeggen heeft is dat het evangelie de enige zaak in deze wereld is die eeuwig is. Zei Christus immers niet: De hemel en aarde zullen voorbij gaan, maar Mijn woorden zullen geenszins voorbij gaan.' (Marcus 13 : 31).

En Petrus zegt duidelijk dat Christus hier verwees naar het evangelie want hij verklaart: Het gras verdort en zijn bloem is afgevallen, maar het Woord des Heren blijft in der eeuwigheid. En dit is het woord dat onder u verkondigd is.' (Petrus 1 : 24—25). God geve ons om onze verantwoordelijkheid te zien en om bezig te zijn met deze enige blijvende zaak in de wereld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen