De roeping van de gemeente en haar leden

2

5. Gemeente-zijn naar binnen

Eens had de kerk aanzien en nam een grote plaats in, in het leven van mensen. Mensen werden er (bijna) geboren. Mensen leefden er, 's zondags én door de week. En men werd er begraven. Naast de kerk, of zelfs in de kerk. Zó groot was de plaats, die de kerk in het leven van mensen had. Die tijd is voorbij.

Kerkgebouwen overheersen nog wel (althans letterlijk) de dorpsgemeenten, maar in de stadsgemeenten zijn ze voor een groot deel al verdwenen. En wat nu op vele plaatsen letterlijk gebeurt, dat is op vele plaatsen inhoudelijk al eerder gebeurd.

Het samen kerk-zijn, gemeente-zijn, is voor velen iets geworden wat aan de rand van hun bestaan ligt.

Ik heb de indruk, dat dat in de dorpen even erg is als in de steden, ook al is er in de dorpen nog wel veel uiterlijks bewaard gebleven, in kerkbouw, kerkgang, en kerkelijk meeleven, en daarvoor moeten we bizonder dankbaar zijn!

Maar de tijd, dat grote groepen mensen met hart en ziel aan een gemeente verbonden waren, (zo die tijd er ooit geweest is) lijkt nu toch wel voorbij. Natuurlijk zie ik ook wel allerlei nieuwe vormen van gemeente-zijn, die aan het groeien zijn.

Ik denk aan de bijbelkringen, die in allerlei gemeenten ontstaan. En ik zou er voor willen pleiten, dat élke ouderling zo'n bijbelkring zou proberen bij een te krijgen in dat deel van de gemeente, waar hij werkt. Zo zou het positieve van de vroegere 'gezelschappen' ook weer gestalte kunnen krijgen!

Zo zouden bijbelkringen (huisgemeenten!) levende cellen kunnen worden in een gemeente.

Maar dan moet er ook wel echt 'bijbelstudie' gedaan worden!

Natuurlijk is er geen bezwaar tegen als allerlei hedendaagse problemen in een dergelijke kring aan de orde komen. Maar altijd vanuit een met elkaar bestudeerd bijbelgedeelte. Ik weet, dat bij de verzoeking in de woestijn (Lukas 4) óók de duivel met bijbelteksten komt aandragen.

Maar de Heere Jezus weerstaat hen tóch met... het Woord! Ik weet dat bijbelkennis alleen met het hoofd, zoals bij de satan, mensen hard en koud en wettisch kan maken. Maar misbruik heft het goede gebruik niet op.

Ik dacht ook, dat het juist was niet alleen persoonlijk, maar ook als gemeente een grotere plaats te geven aan het gebed. Waarom zouden we de vroegere speciale bid-en dankdiensten door de week niet in ere herstellen?

Een engels gezegde luidt 'the family, that prays together, stays together', (de familie, die samen bidt, blijft bijeen).

En als gemeente moeten we toch een grote familie zijn?

Het lijkt mij, dat er ook veel meer aandacht nodig is voor elkaar. Temidden van de geweldige vereenzaming van vele mensen in onze tijd (en daaraan werken radio en t.v. misschien ongewild hard meel), moeten we als gemeente onze geweldige diakonale taak weer gaan zien.

En onder diakonie versta ik dan 'dienst aan de naaste' en daarbij denk ik niet al­ leen aan de verre naaste, want daar wórdt al heel wat aandacht voor gevraagd. Ik denk aan de naaste vlak bij. In eigen kerk en gemeente. Stoffelijke nood is er onder ons niet zoveel.

Maar wel steeds meer persoonlijke nood, eenzaamheid, huwelijksproblemen, kinderleed. Zou het geen taak, ook voor de diakenen zijn, om zich met deze dingen bezig te houden? Men denke aan de 'troostelijke redenen'.

Er zou in dit verband nog heel wat meer te noemen zijn, maar ik moet oppassen, dat mijn bijdrage niet te lang gaat worden.

6. Gemeente-zijn naar buiten

In het voorgaande had ik het er over, dat de kerk in het geheel van de samenleving en van het maatschappelijke gebeuren een steeds geringere plaats gaat innemen. Dat kan ook moeilijk anders.

Nu de satan op steeds meer terreinen en langs steeds meer kanalen zijn invloed laat gelden, moeten we beseffen, dat daarmee verbonden is, een steeds groter terreinverlies van de kerk.

Op allerlei terreinen, in de muziek, in de kunst, in de literatuur, in de techniek, en zelfs in de kerkbouw, kun je zien, dat de moderne tijd God-loos is.

God-loos betekent: de Heere komt er niet meer in voor.

In landbouw en veeteelt kwam (komt? ) God voor. Men wist (weet? ) zich afhankelijk van Gods zegen.

Maar dat is in de techniek al heel anders en moeilijker aan te wijzen. En zo zouden er vele andere voorbeelden genoemd kunnen worden. Als kerkgemeente naar buiten krijgen we een steeds geringere plaats. Daarom moeten we ook maar heel bescheiden zijn in ons optreden naar buiten. Ik meen trouwens, dat we daartoe geroepen zijn ook.

Bij de verzoeking in de woestijn, waar Jezus Zijn Werk hier op aarde mee begonnen zag, blijkt de Grote Verzoeking te zijn (althans bij Lukas), dat Jezus door een uiterlijk, wonderlijk teken zou bewijzen Gods Zoon te zijn. Tegenwoordig heet dat 'zich in de publiciteit brengen'.

Dat is de Grote Verzoeking! Indruk maken, opzien baren, aandacht trekken, iets geweldigs doen. Jezus is voor deze Verleiding niet bezweken. Maar de kerk?

Wat dacht u van een machtsinstituut als de Roomse kerk met haar miljoenen aan bezittingen, en haar aparte diplomatieke vertegenwoordigingen? Wat dacht u van een instituut als de Wereldraad van kerken? Wat dacht u van alle 'open brieven', 'handtekeningenacties', en 'acties' van de zijde van de kerk?

Zijn we dan toch al bezweken voor de Grote Verleiding? Menen we werkelijk, dat we indruk moeten maken in deze wereld, door al dit soort dingen? Is dat de weg, die de Heere ons wijst? Of is dat de weg, die de 'heren' ons wijzen?

Dit zijn vragen, die we in alle ernst met elkaar moeten overwegen. God heeft het Zelf in Zijn Woord gezegd, dat het 'niet door kracht, noch door geweld' zal geschieden, maar door Zijn (stille!) Geest!

7. Een ieder naar zijn of haar gave

Hoe langer je met dit onderwerp bezig bent, hoe meer je zou willen gaan schrijven.

Er zijn heel wat dingen, die eigenlijk in dit verband moeten worden gezegd. Maar, ik troost mij er mee, dat ook anderen over dit onderwerp hebben geschreven en nog zullen schrijven, zodat zij wel zullen aanvullen, wat aan mijn bijdrage ontbreekt.

Het lijkt mij trouwens goed, als elke dominee zondags en door de week zou beseffen, dat ook hij in zijn visie en beleving een beperkt man is. De bijbel heeft het over verscheidenheid van gaven. En het lijkt mij, dat we die verscheidenheid van gaven in het geheel van de gemeente ook meer moeten erkennen en... benutten. In het boek Handelingen kom je mensen tegen, die van God gaven kregen om te spreken, om te kopen en verkopen, om te organiseren, om te borduren, om te zwijgen, om te luisteren, om te zingen, om te bidden, enzovoorts, enzovoorts. Wat was er een verscheidenheid binnen die éne gemeente. En wat ging er veel van uit. Niet spectaculair. Maar, in de stille, dienende liefde. Een liefde, die door Woord en Geest was gewerkt.

Als zo ook onder óns het Woord van God en het werk van Zijn Geest een plaats mogen hebben, dan zal er toch van de gemeente naar buiten véél uitgaan.

Dan zullen we toch samen zijn: een stad op een berg, een licht op een kandelaar. U moet daar eens over nadenken. Een stad op een berg, waar het licht brandt, zó, dat in het donker van de nacht mensen de weg naar deze stad kunnen vinden.

Een licht roept niet.

Een licht schreeuwt niet. 

Een licht straalt alleen maar. 

Heel stil. 

Maar, heel duidelijk en helder. 

Bent u al zo'n licht? 

Is uw gemeente dat al? 

Op dit terrein is géén energiecrisis! 

Gods Geest is er. 

Blust haar niet uit!

Vlaardingen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen