Ik heb geen mens

Als dit nummer van ons blad verschijnt is het volop vakantietijd. Velen van de lezers van ons blad zijn uitgezwermd naar oorden in het land of daarbuiten, naar plaatsen waar de natuur nog bekoring geeft en ontspanning biedt. Er mag gerecreëerd worden, waarbij het ten diepste zal moeten zijn een recreëeren voor Gods Aangezicht. Luther noemde dat tegenover Melanchton eens het luieren voor God. Wat hebben we het in het beweeg en de jacht van onze tijd niet nodig om een ogenblik afstand te nemen, tot ons zelf in, te keren en contact te hebben met de ander waar dit soms te weinig voorkomt.

We kunnen de dingen ook overdrijven. Er is ook iets in de levenstoon van deze tijd om te leven van vakantie tot vakantie. De arbeid wordt een storend intermezzo voor de recreërende, de vakantievierende, zeg feestvierende mens. Men plukt de dag en vindt in de arbeid weinig te plukken.

Maar de (arbeids)boog kan niet altijd gespannen zijn. Onze tijd met zijn zorgen, zijn dynamisch levenspatroon, zijn overvolle agenda's vraagt ook om rust. Die rust heeft als het goed is geestelijke betekenis en is ter voorbereiding op de hervatting van de taak die God ons geeft, in gezin, beroep of dienst, in ons goddelijk beroep. 

Niet voor ieder

We realiseren ons intussen dat het niet ieder gegeven is om er even uit te gaan. Velen zijn aan huis gebonden door ziekte of handicap of doordat ze hun zieken of gehandicapten moeten verzorgen. Zo tegen de tijd dat de vakantie begint pleegt ieder aan ieder te vragen: u waar gaat u heen ? Kennelijk gaat men ervan uit dat iedereen ook ergens heen gaat. Het stellen van zo'n vraag, zonder op de hoogte te zijn van iemands persoonlijke omstandigheden, kan dan pijnlijk zijn. We beseffen echt wel dat vakantie, een tijdje eruit zijn, echt niet het hoogst bereikbare goed op aarde is. Maar mensen die deze gave, want dat is het toch wel, moeten missen kunnen het in deze tijd soms als pijnlijk ervaren als ze zien hoe anderen vertrekken terwijl ze zelf moeten achterblijven. Er kan ook het met heimwee terugdenken zijn aan de tijd dat het nog wél kon. Men had 'elkaar' nog of men had de goede gezondheid nog. Het is een goed ding als juist in de christelijke gemeente in deze tijd gedacht wordt aan hen, die zoveel moeten missen. Een stukje medemenselijkheid is niet niets. Een attentie in de vorm van een brief of een klein aandenken kunnen ook behoren tot de praktijk der godzaligheid.

Geen mens

Het gebeurt mij herhaaldelijk — en ik ben niet de enige — dat mensen opbellen vanuit een geweldige eenzaamheid. Toen we om zo te zeggen zelf de koffers aan het pakken waren gebeurde het opnieuw: ik heb geen mens, niemand kijkt naar me om, wat is de zin van mijn bestaan. Ik weet het wel, er kan ook dit zijn: 'eenzaam maar met God gemeenzaam', 'eenzaam maar niet alleen'. Maar elk mens is toch ook aangelegd op communicatie met de ander. Wanneer die ander ontbreekt is er de leegte. En bij velen leidt die leegte tot (bijna) wanhoop. Als er nooit iemand is om de zorgen aan kwijt te raken, als er nooit iemand is die luistert of liefde geeft of wil ontvangen, als er nooit iemand is die laat merken dat ik er ook ben, dan maakt dat soms de gedachte levend — zoals ik het dezier dagen iemand hoorde zeggen — 'waartoe dit leven ? ' Heeft het waarde of is het waardeloos ? Voor God heeft elk leven waarde, jawel, maar mag het ook waarde hebben voor anderen ? En zo sluit zich de keten van vragen.

Onze dynamische tijd en onze massieve samenleving telt heel wat van zulke eenzame, vereenzaamde mensen. De wereld heeft hier zijn telefonische hulpdiensten. En in de gemeente ? Er is het diakonaat, dat, naar mijn vaste overtuiging, hier in toenemende mate een arbeidsterrein heeft: de armen en ellendigen met troostelijke redenen terzijde staan. Maar ligt hier niet een roeping voor de leden van de gemeente ? Er zijn soms mensen — noem ze maar diakonessen — die dagelijks vrijwel bezoeken doen in de gemeente bij mensen die alleen zijn of het moeilijk hebben. Niet ieder is daartoe in de gelegenheid. Maar als dit stukje onderling dienstbetoon in de gemeente ontbreekt dan schort er iets, dan schort er veel. Ik weet wel dat er mensen zijn die hun eenzaamheid soms aan eigen karakter, instelling, gebrek aan communicatieve capaciteiten, egocentrische instelling, hebben te danken. Maar misschien hebben de meest problematischen wel het meest steun nodig.

En juist nu het vakantietijd is wegen de problemen voor eenzamen soms (te) zwaar.

Prioriteiten ?

We houden elkaar voor — en terecht — dat we in de vakantie op onze hoede moeten zijn voor gevaren die dreigen: het meegesleurd worden in de roes van de wereld, het slordig zijn in het waarnemen van de dienst des Heeren en de heiliging van de zondag, omdat de dienst des Heeren in de directe omgeving van de vakantieplaats toch niet te vinden is, de vervaging van de levensstijl (elders is het nu eenmaal anders dan thuis).

Dat zijn dan allemaal dingen die we niet moeten doen. We moeten niet gelijkvormig worden aan het schema van deze wereld. Maar er is ook iets dat we wél moeten doen. In Romeinen 12 gaat dit aan het niet gelijkvormig worden aan het schema van de wereld vooraf: we moeten onze lichamen stellen tot een Gode welbehaaglijke offerande. Dat is namelijk onze redelijke godsdienst. En zou die redelijke godsdienst ook niet iets te maken willen hebben met het opvangen van mensen in nood, eenzaamheid en leegte ?

Wie zijn koffers pakt vergete de herbergzaamheid niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen