Ds. Willem Deur 1-2-’94 - 28-8’76

Man van vele talenten, wat nog meer zegt: Van een groot karakter. Integer, vrij van ambitie en jaloezie, begaafd, en bemind om zijn prediking, die uiterst verzorgd in exegese en toepassing, indruk maakte door haar conceptie, haar geciseleerde stijl, haar inhoud nog meer en met welk een voordracht !

Wat in onze vriend Deur opviel, was zijn beschaving en liefde tot het schone. Speelde hij op 18-jarige leeftijd niet reeds bewonderenswaardig op het vermaarde orgel van de St. Janskerk te Gouda, waar zijn vader — ook predikant — toen het Evangelie bediende ? Muzikaal, Bach-beminnaar, liefde tot de Franse taal, hetgeen hij o.a. gemeen had met de ondergetekende, litterair, bovenal met bijzondere liefde voor de theologische studie en voorbeeldige hoogachting voor de Heilige Schrift.

Geboren in de pastorie te Valburg, stedelijk gymnasium Gouda, studie te Utrecht, predikant resp. te Zegveld, Schoonhoven, waar hij zich verbond in het huwelijk met Pietertje van Willens waard; Renkum, waar in 1959 vervroegd emeritaat om gezondheidsredenen, die doorslaggevend waren. Daarin ligt iets tragisch, zoals wij het noemen. Zijn gehele leven treft door de schaduw van beproeving. Maar hoe droeg hij dat ? Met God in de kracht van het geloof, dat met Lodenstijn had leren zeggen: 'Vragen wij, wat goed of kwaad is ? Voor 't gelóóf is alles goed'.

Niet zonder strijd. Achter een gemoedshouding van zeker flegma, maar een geheiligd flegma, lag de verborgen omgang met God. Dit was zijn geheim. Zo kon er zelfs telkens humor zijn bij hem in zijn ernstigste gesprekken.

Goed gereformeerd. Gereformeerde Bond, maar hoe kon hij in die vaste overtuiging altijd ook naar anderen luisteren en wilde hij, ootmoedig als hij was, ook van anderen wel leren en zich, zo nodig, laten corrigeren.

Zijn zwakke gezondheid heeft hem verhinderd, al de talenten te ontplooien, waarmede God hem gesierd had. Wel heeft hij na emeritaat tot 1964 in een van de grote stedelijke wijken van Scheveningen bijstand in het pastoraat beoefend, waar zijn bezoeken zeer gewaardeerd werden.

Twee maanden lang vertoefde hij op het laatst nog in het ziekenhuis 'Bronovo'. Weinigen wisten het. Hij was selectief in zijn vriendschappen. En het 'ama tiexiri' (stel er prijs op, onbekend te zijn) liet zich zelfs daar gevoelen. Van zijn preken verscheen er nooit een in de publiciteit. Zijn kinderen waren hem een troost, ook zijn kleindochter, in de jaren, dat hij zijn schoonzoon, ds. Van Haasen, en nu twee jaar geleden ook zijn lieve vrouw verloor. Het einde kwam op 28 augustus j.l. Verstild in vast vertrouwen. Verlangende, bij Christus te zijn, gelijk de apostel Paulus — wat preekte hij graag uit de Paulinische brieven ! Het geloof werd aanschouwen. God trooste de zijnen, ' die onnoemelijk veel in deze vader verloren. Zijn herinnering is ons kostbaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen