Vragen rondom het gezinsleven

(7)

Er zijn ouders, die het er erg moeilijk mee hebben kinderen te kunnen loslaten. Het lijkt alsof ze hen al maar willen vasthouden. Dat kan grote spanningen geven. Al vroeg, als een kind zelf naar school wil, en niet 'gebracht wil zijn'. Weet u dat een moeder in Amsterdam een jongetje elke dag bracht en afhaalde? Of het al vroeg en zeurde 'ze mogen allemaal alleen' het hielp niet. Op een middag kwam een vriendin van jaren her. Moeder vergat de tijd. Toen ze met een blik op de klok verrschrikt opsprong 'meid, het is al over vieren, de school is al lang uit', poogde haar vriendin haar te kalmeren, 'och, hij weet toch de weg . . .'. Vijf minuten later kwam de politie . . . het ventje was overreden door de tram . . . dood. Het had nooit geleerd uit te kijken, moeder deed dat toch voor hem? Er zijn ouders die hun jongen of meisje bij zich willen houden, angstig over hen waken, geen vriendschap, vooral geen verkering, te jong ... te jong, ook als ze er de leeftijd voor hebben. Soms zijn verbintenissen uit balorigheid gesloten het droevig gevolg. Bedenken we wel 'ze zijn niet van ons, onze kinderen, ze zijn maar voor een poosje aan ons geleend. Dat geeft biddende zorg, maar ook ontspanning.

Wanneer begint de opvoeding?

Sommige ouders denken: 'als ze naar school gaan'. Anderen: 'als ze van school afkomen'. Weer anderen 'met 17 a 18 jaar komen pas de echte problemen'. Ik vergeet nooit, wat onze huisarts bij de geboorte van onze eerste zei: 'denkt u erom, de opvoeding begint, in de wieg'. Eigenlijk is dat waar. Daar begint het al. Daar wordt de grondslag gelegd voor later. En als we met hen op jonge leeftijd van 4 a 5 jaar al niet praten en geen contact met hen hebben, hoe zouden we dan later wel kunnen spreken? Vaak klinkt nog wel eens: 'ik kan het niet, of wat betreft de kinderen: ze willen niet'. Dat is gemakkelijk gezegd. Het lijkt me ook onwaar. Het een en ander van vroeger wreekt zich. Wel moeten we proberen in het belangstelling hebben voor wat van jongsaf bij de kinderen leeft hun vertrouwen te wekken. Dacht u dat bijvoorbeeld met name het communisme zo maar jonge kinderen van de ouders afneemt, als de ouders hen niet ideologisch gezien goed opvoeden? We kunnen nimmer te jong met hen bezig zijn. Wie weet in wat voor tijd de kinderen straks terecht komen. Zijn ze weerbaar, bovenal door het Woord en het gebedsleven? Dat weerbaar maken kan ook zinvol zijn door ze zo jong mogelijk met het Woord te doen omgaan. Niet alleen door het lezen van de Bijbel aan tafel, door het gezinshoofd, maar laat hen ook zelf (mee)lezen, actief deelnemen aan de Schriftlezing. Gesprekken erover - natafelen - kunnen zo fijn doorwerken door Gods genade. Bij het gebedsleven, ook in het gezin, mag het niet zijn 'even bidden' of een opzeggen van geijkte formuleringen, maar heel concreet de vreugden en de zorgen bij de Heere brengen. Hoe kan dat, als we een vreemdehng van God zijn en een vreemdeling in de levens van onze kinderen? En waren wij fout, dat moeten en mogen we de Heere belijden in het gebed, ook . . . waar onze kinderen bij zijn. Mogelijk helpen we onze jongens en meisjes ook door hen eens te laten voorgaan aan tafel. Moeten zij dat ook niet zelf later doen, op allerlei terreinen?

De scholen

Het is hier niet de taak de gehele onderwijsproblematiek aan de orde te stellen. Daarvoor zijn trouwens andere scribenten bekwamer dan ik. Maar ook bij de keus van de scholen mag een biddende beshssing wel op de achtergrond staan. Uiteraard kiezen we voor christelijk onderwijs vanuit overtuiging des harten. Soms lijkt dat ook teloor te gaan. Die school daar juist op de hoek, dan behoeven ze ook niet over te steken - is die ook niet goed? Heeft het voorgeslacht geen offers gebracht? Met name bij het voortgezet onderwijs ligt de zaak moeilijk. Waar het kan trekken we de lijn zo graag vanuit onze gezinnen door naar de vorming in de zo beslissende jaren van ons kind. Soms, ik spreek uit eigen ervaring, is de keus noodgedwongen: openbaar onderwijs, wanneer het aanwezig christelijke meer schade doet dan opbouwt. Helaas moet ik zeggen, dat we als ouders nogal eens meer belangstelling hebben voor het cijfer of voor de vorderingen op school dan voor de identiteit van het christelijk onderwijs. Waar blijft de belangstelling op ledenvergaderingen? Waar is de kritische zorg? Waar is de steun voor die directeur, of voor dat personeelslid, dat poogt wervend en bewarend bezig te zijn? De keus: eigen - in deze tijd genoemd reformatorische - scholen of ombouwing van bestaande scholen is soms moeilijk. Maar er zou zoveel gewonnen zijn, wanneer we daar meer bij betrokken waren.

De kerk

Ik ben er dankbaar voor, dat er nog zoveel jongeren komen onder het Woord, en te bereiken zijn. Ze willen luisteren naar de Boodschap, concreet, zonder er doekjes om te winden. Meer dan ooit moeten we ook voor hen de zorg hebben, als ze in groepjes op te vangen zijn, in verenigingsvormen of gesprekskringen. 'In verschillende plaatsen vindt met hen een nabespreking van de preek plaats. Laat ze er maar bij komen, meedenken. Laat hen samen met ouderen over de dienst van God spreken en voor ouderen ook praktisch wat betekenen in hulpvaardigheid en vriendelijkheid. Zo kan de gemeente weer een stuk gemeenschap worden in dienende liefde. Dat er een stuk isolering is, is niet erg, als deze niet in de kerk zelf optreedt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen