De Verhouding van het Oude tot het Nieuwe Testament (1)

De inhoud van de Bijbel

Wanneer in een reeks artikelen in De Waarheidsvriend geschreven wordt door diverse auteurs over de Heilige Schrift, en vele facetten worden belicht, dient uiteraard ook de inhoud Zelf te worden belicht, met name ook de verhouding van het Oude tot het Nieuwe Testament. Velen van ons hebben van jongs af geleerd, dat de Bijbel in twee grote delen onderscheiden kan worden. En op beide delen is het woord 'testament' van toepassing. U ziet terstond, dat dit woord niet uit onze taal afkomstig is. Het is ontleend aan het Latijn, eeuwenlang de heilige kerktaal in de roomse kerk. Het Latijnse woord 'testamentum' is via het Grieks de weergave van het bijbels-hebreeuwse woord 'berith', gebezigd voor het woord en begrip 'verbond'. We moeten goed in ons achterhoofd houden, dat het woord verbond in de Bijbel, reeds in het Oude Testament, typisch de uitdrukking is voor de verhouding van God met Zijn volk en met de mensen. Alle nadruk valt hierbij op het eenzijdig karakter. Het verbond gaat van God eenzijdig uit, wordt door Hem opgericht, met de bedoeling, dat het tweezijdig wordt; door Zijn volk, door de mens beantwoord in geloof en liefde, als vrucht van Zijn werk.

Toen het Oude Testament in het Grieks werd vertaald, in de bekende Septuagint, werd voor dit hebreeuwse woord voor verbond 'diatheke' gekozen, en niet het gebruikelijke 'suntheke', heel bekend als de juridische term voor een vrijwillige overeenkomst van twee partners. Dat laatste woord kon zeer snel de gedachte oproepen van de gelijkwaardigheid van beide partijen, van God en mens dus. Het woord 'diatheke' echter wijst op een regeling, door een partij ontworpen, waarbij de ander slechts de keuze heeft van aanvaarding of verwerping. De Latijnse vertaling volgde in dit opzicht de Septuagint en bracht het Griekse 'diatheke' over met het woord 'testamentum'. Op onze beurt hebben wij dit woord overgenomen ter aanduiding van de Heilige Schrift, zoals uit diezelfde taal ook het woord 'sacrament' afkomstig is. De Schrift is openbaring van God, uitdrukking van Zijn heilsplan, dat Zijn verbond doet voortkomen. Nu heeft echter het woord 'testament' in onze taal vaak de zin van legaat, waarmee onmiddellijk de voorstellingen van sterven, erfenis, erfgenamen verbonden zijn. In de Schrift Zelf wordt eigenlijk alleen in de Hebreeënbrief (9 : 15 vv) dit beeld gebruikt, maar deze gedachten zijn aan het Oudtestamentische woord voor verbond vreemd. Tenslotte zult u begrijpen, dat de woorden 'oud' en 'nieuw' bij testament gebruikt worden om te onderscheiden tussen de Godsopenbaring tot op, en die tijdens en na de komst van de Heere Jezus.

De eenheid van de Schrift

Nog steeds acht ik het woord 'verbond' uitnemend geschikt om de eenheid van de Bijbel, en de gelijkheid van het Oude en het Nieuwe Testament aan te duiden. Wel verschilt de bediening ervan onder Israël van die onder de gemeente van de Heere Jezus, maar wezenlijk is het Woord Gods één. Zowel in het Oude alsook in het Nieuwe Testament is het doel van Gods openbaring aan de mensen de verkrijging van het eeuwige leven, gelijkelijk door de wet, door de profeten, door Christus en door de apostelen bevestigd. Bovendien rust het verbond niet op enige verdienste van Israël, of van Gods kinderen onder het nieuwe verbond, maar alleen op Gods genade en barmhartigheid. En het gaat in beide hoofddelen van de Schrift om niemand anders en minder dan om Jezus Christus en de geloofskennis van Hem.

De eenheid van de Schrift komt wel op bijzondere wijze tot uiting, wanneer we er op letten, dat Christus Zich zowel over het Oude als over het Nieuwe Testament heeft uitgesproken. In de Evangeliën wekt Hij op om de Schriften te onderzoeken. Joh. 5 : 39; zegt Hij, dat Hij gekomen is om de Schriften te vervullen, Matth. 5 : 17; Hij kan de Schriften openen. Luk. 24 : 27 en 45, en al deze teksten hebben betrekking op het Oude Testament. Nog sterker maakt de Heere duidelijk dat het Oude Testament één geheel is, als we Hem horen zeggen: 'Hebt gij nooit gelezen in de Schriften?', Matth. 21 : 42, en in de synagoge van Nazareth klinkt het 'heden is deze Schrift in uwe oren vervuld', Luk. 4 : 21. Over het Nieuwe Testament leert de Zaligmaker in Joh. 16 : 12-14, en'dat de Geest de jongeren indachtig zal maken. Joh. 14 : 26.

Ook de apostelen aanvaarden het Oude Testament als één geheel, als Paulus opmerkt: 'want de Schrift zegt', Rom. 11 : 2, en 2 Petrus 1 : 19 vv., terwijl Paulus zich in de Galatenbrief (3 : 6) zelfs op één enkel woord beroept, als de Bijbel duidelijk in het enkelvoud spreekt. Duidelijk is tenslotte ook, dat ook het proces van de kanonisering, onder de leiding van de Heilige Geest, de aanvaarding van de Schrift als één geheel toont. Van stonde aan verwierf de Schrift Zich gezag. De Heere doet nimmer half werk. Hij, Die Zijn instrumenten nam en beademde bij het spreken en schrijven van Zijn getuigenis, leidde ook Zijn gemeente tot de aanvaarding ervan als het onfeilbare Woord. Vastgesteld is, wat al langer leefde in het hoofd en in de harten der gelovigen.

Daar is wel eens gezegd 'het Nieuwe Testament is eigenlijk al in het Oude verborgen, en, omgekeerd het Oude Testament wordt in het Nieuwe openbaar. Zij staan dus niet in een tegenstelling tot elkaar, maar vormen veel meer een eenheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen