Geen Macedonische man

Verslag van zendeling-leraar D. J. van Dijk over het ressort Sangalla' in 1928. Uit 'Alle den Volcke' 1930

Van Dijk, in 1927 op Celebes aangekomen, nam in 1928 de post Sangalla' waar voor Zijlstra, die in februari van dat jaar met verlof was gegaan. Hij begint zijn verslag met de constatering dat 1928 een jaar was van strijd, zó als oudere collega's het nog niet hadden meegemaakt.

— Toen wij, nu ruim een jaar geleden, ons Vaderland verlieten vol verwachting en gehoor gevend aan: ... die stemme. Roepend uit de verte.

Smeekend om redding? toen zeiden ze ons dat dat was een stem der smarte, die afgeperst werd aan het hart en dat zij, die riepen met gebonden handen stonden te schreeuwen om losgemaakt te worden. Blijde waren we te mogen en te kunnen gaan om hulp te verleenen. Want wie wil er nu, sinds we de gelijkenis kennen van den Barmhartigen Samaritaan, nog graag zijn als de Leviet, die aan het hulpgeroep voorbijgaat! En nog grooter was ons geluk, toen we na enkele weken zwerven en na een paar maanden gedwongen rust houden aan het werk mochten gaan. Toen zouden we zelf de stem gaan hooren. En we hebben een stem gehoord, een die luid schreeuwde. Maar het was een andere stem dan wij meenden te hooren in het Westen. Het was er stellig een, die smeekte om redding, maar niet een der smarte. Neen de heidenen staan niet met de gebonden handen naar den hemel en met een smartelijken trek op het gelaat te roepen om verlost te worden van de macht der duisternis, waaraan ze gebonden zijn. Ze vragen niet aan de Christenen, brengt ons uw Heiland.

En wanneer ge dat ziet, dan gaan er wel eens een paar van die verwachtingen onvervuld heen. En begint het wel eens wat onrustiger te worden daar binnen in je. Niet dat onze verwachtingen te hoog gespannen waren toen we vertrokken, neen, ook daarvoor waren we genoeg gewaarschuwd. Maar een mensch neemt wel eens meer wat mee, waar hij later zelf van staat te kijken. Dat berokkent dan wel eens strijd van binnen.

Of een Toradja dan wel gelukkig is? Ook dat niet. Maar de Toradja's worden niet graag gestoord in de rust of onrust door hun voorouders aan hen overgeleverd. Ik heb eens gelezen: 'een mensch, die rijk is in zichzelf wordt niet graag in beweging gebracht naar het koninkrijk Gods, omdat die mensch beladen met rijkdom wil zijn'. De Toradja wil aan alle zijden bezet zijn, al zijn het knellende banden, die hem binden, om het eenvoudige feit, dat hij zich niet kan denken los van alle voorschriften.

Neen het heidendom hier ontvangt niet met open armen den Christus, omdat zijn armen gebonden zijn. De vaak populaire opvatting, als zou het heidendom een schoon papier zijn, waar we de blijde boodschap slechts hebben op te schrijven is bezijden de waarheid. Neen, de heidenen zijn niet passief, omdat het menschen zijn. En tegenover den godsdienst staat een mensch niet passief. En we moeten hen zeggen, dat ze menschen zijn, Psalm 9. Velen verzetten zich heftig tegen het Christendom en laten niet na hen, die hun oude gewoonte en gedachtengang in beginsel verloochenden en Christus leerden volgen, te bestrijden. — Neen, de heidenen vragen niet om verlost te worden, maar vaak wel om met rust gelaten te worden. Velen willen dan ook, dat de christenen met heel hun oude adat zullen breken, en die aan hun dorpsgenoten zullen laten. 'Zij die christen worden moeten maar een eigen kampong vormen, een eigen hoofd kiezen, dan hebben we niet lang meer te praten over de adat', zoo sprak eens een van de voornaamste hoofden tot mij. —-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen