Boekbespreking

Jan Veenhof, De dubbele Jezus, Meditaties over teksten van de evangelisten, 134 blz., ƒ19, 50. Ten Have, Baarn 1985.

De titel van dit boekje bedoelt in navolging van Noordmans aan te geven dat je op het spoor van de klassieke belijdenis van de kerk (Chalcedon 451) over Jezus altijd met twee woorden moet spreken: waarlijk God, waarlijk mens, zonder dat we het geheimenis van zijn Persoon in onze greep krijgen. De schrijver probeert deze klassieke belijdenis, waar hij zich voluit mee verbonden weet, te verwoorden in rapport met de eigen tijd, waarin zovelen geboeid zijn door de mens Jezus. Wanneer we de evangeliën onbevangen lezen nemen we, zo zegt Veenhof inderdaad Jezus waar als degene die echt mens is, maar tegelijk hebben de evangelisten getuigd van het geheim dat deze Jezus de zoon van God is. Heiland en Verlosser. In een veertiental meditaties over pericopen uit de evangeliën poogt de schrijver te laten zien wat dit evangelisch getuigenis voor de mens van nu betekent. Een uitvoerige theologische verantwoording, een uitvoerige literatuurlijst en verwijzing naar geciteerde literatuur laten zien, hoezeer de auteur in gesprek met de traditie en met de vakgenoten uit eigen tijd probeert te verstaan wat dit bijbels getuigenis betekent. Maar vóór alles heeft de auteur geluisterd, en wat hij mediterenderwijs gehoord heeft, geeft hij door.

De combinatie van dogmatiek en meditatie lijkt me bepaald niet de slechtste. Integendeel, ze bewaart de dogmatiek er voor te verworden tot een abstract vakspecialisme en ze laat tevens het grote verschil zien tussen meditatie en stichtelijk gebabbel. Een sympathiek geschreven boekje, tegelijk een persoonlijk getuigenis, stichtelijk in de zin van opbouwend en daarom ten dienst van de gemeente.

Pinchas Lapide, Ieder komt tot de Vader, Karl Barth, Barmen en een poging tot een nieuwe christologie. 90 bIz. ƒ14, 90. J. H. Kok, Kampen 1985.

De publicaties van Lapide blijven als een gestage stroom doorgaan. Dit keer stelt hij het zwijgen van Barmen ten aanzien van Israël aan de orde. Lapide meent dat Barmen met dit zwijgen de joodse slachtoffers van het Nazi-bewind in de kou heeft laten staan. Zijn tweede punt van kritiek is meer theologisch gericht. Het 'Christus alleen', losgemaakt van de belijdenis, dat Jezus Christus een geboren Jood is, leidt z.i. tot verabsolutering en allerlei vormen van Jodenzending die Israël in de loop der eeuwen veel kwaad hebben gedaan. De schrijver meent dat er reeds in het O.T. twee lijnen zijn: een lijn, waarbij Israël zich afsluit van de volken, een lijn die zicht heeft op het messiaanse ideaal van de ene mensheid. Ook de Israël theologie van Barth komt kort ter sprake.

Wie de visie van de auteur kent uit zijn andere publicaties zal hier niet zoveel nieuws meer lezen, al is het de moeite waard de scherpzinnige en voor een heel deel - terechte - kritiek op Barmen op zich in te laten werken, als een signaal voor nu. Moeite blijf ik houden met het selectieve lezen van het Nieuwe Testament voor deze Joodse exegeet. Teksten worden soms op de klank af geciteerd, los van het verband. De prediking van de apostelen en het appèl tot geloof in Jezus de Messias aan het adres van de Joden, komt nauwelijks in het vizier. De auteur komt toch niet boven een twee-wegen leer uit, die de christelijke kerk zich nooit eigen zal kunnen maken, wil ze tenminste trouw blijven aan het Evangelie. Dat sluit het weten van Gods trouw jegens Israël niet uit. Alsmede de roeping Israël tot jaloersheid te wekken. Dat is het beste getuigenis dat we het joodse volk kunnen geven.

Ede

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen