Globaal bekeken

iIn één der kerkbladen troffen we het volgende gedicht van C. Joh. Schreurs, getiteld 'Want dle getrouwe Heer...'. De boodschap erin is blijvend actueel.

'Een vreemde vrouw is in de kerk gelopen;
vanmorgen, even voor liet zegenwoord;
zij had geen zondagsmantel kunnen kopen,
maar had van buren Jezus' Naam gehoord.

De koster had er overheen gekeken
en even ergens anders op gelet.
Ze zocht langs vreemden, en het had geleken
of hier het evangelie stalles kende en parket.

Zo had ze banken afgezocht; een teken,
een vage hand gaf haar een plaats te leen.
En dankbaar was ze daar maar neergestreken,
... nét op 't moment dat satan ook verscheen...

En al haar vreugde werd tot waas verweven
toen naast haar, koud, een stem verwijtend sneed:
"U zit op 't kussen van een ander, leest u even:
Gereserveerd... Ik weet niet of u 't weet..."

Toen koos de vrouw de uitgang langs de toren.
Haar wijze ogen vroegen maar niet meer
En buiten kon zij d' anderen horen zingen:
God heb ik lief, want die getrouwe Heer.'

***

Prof. dr. J. Douma is enige tijd te gast geweest In Zuid-Afrika. Hij heeft over zijn ervaringen her en der geschreven. Hij betoont zich een 'vriend van Zuid-Afrika', die echter duidelijk zegt dat het daar schort aan rechtvaardigheid. In het Zuidafrikaanse kwartaalblad 'In die Skriflig', tijdschrift van 'die gereformeerde theologiese vereniging' (eindredacteur prof. dr. B. Spoelstra van de Dopperkerk), schrijft hij ten besluite onder het kopje 'vriend van Zuid-Afrika':

'Ik besef dat ik als gast uit het buitenland vrijmoedig over burgerlijke ongehoorzaamheid en apartheidspolitiek gesproken heb. Het kan nóg vrijmoediger gezegd worden dan ik het deed, ook zonder dat men dan van vriend in vijand van Zuid-Afrika verandert. Daarom wil ik iemand citeren die in Zuid-Afrika zelf op een verantwoordelijke post is geplaatst, die met de regering van Uw land wil samenwerken voor een bepaalde vorm van apartheid, die geweld afwijst, maar die dan toch nog wel het volgende durft zeggen. De woorden zijn van de heer Lucas Mangope, president van het thuisland Bophuthatswana, en ze werden gesproken op een Congres van de Afrikaanse Calvinistische Beweging in 1977:

"U Afrikaners bent het juist die mij keer op keer tot aan de rand van de wanhoop brengt. En wanneer het mocht gebeuren dat ik en mijn zwarte geestverwanten óver de rand worden gestoten, dan moet U daarvoor niet de Engelstalige pers de schuld geven, noch de druk vanuit het buitenland, noch de opstekers en de anarchisten binnen en buiten de grenzen. Nee, dan draagt U daar de volle verantwoordelijkheid voor. Door uw besluiteloosheid, door Uw lege beloften die altijd weer uitlopen op uitstel en afstel, door Uw traagheid om het vergevorderde uur te onderkennen, door Uw lafhartige vrees om de achterblijvers in Uw eigen gelederen het hoofd te bieden. Daarbij gaat het om een vrees, die voor U en voor ons noodlottig kan zijn, want ze is in wezen zelfvernietigend. Ik herhaal het, wanneer de ramp komt, draagt U daarvoor de volle verantwoordelijkheid en wel vanwege Uw kleingeloof".

In het emotionele woord van de heer Mangope proef ik wat ik in alle kalmte als samenvatting van mijn gedachten over burgerlijke ongehoorzaamheid en politieke verantwoordelijkheid zou willen formuleren: Wie burgerlijke ongehoorzaamheid afwijst omdat ''law and order" in gevaar zijn, moet zich er niet over verbazen dat "law and order" hem zullen ontglippen als hij voor het vragen, het smeken en het schreeuwen om recht doof blijft.'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen