Die hoop moet al ons leed verzachten

Gelijk een landman, moe van 't ploegen,
De neigend' avondschaduw groet,
En zich verheugt in het genoegen
Dat hij naar 't huis der ruste spoedt,
Zo zal de mens, vermoeid van zorgen,
Waaraan hij zijne krachten sleet,
Verlangend uitzien naar de morgen,
Die 't graf is van verdriet en leed.

Al is het einde ook verborgen
Voor 't oog dat door geen nevels ziet,
God zal voor onze toekomst zorgen,
Zij die geloven, haasten niet.
Geloofd zij God! Hij zal ons schenken
Een toekomst beter dan het graf.
Aan sterven onbevreesd te denken
Is ook een vrucht, die 't kruis ons gaf.

Nooit kan 't geloof teveel verwachten.
Des Heilands woorden zijn gewis,
't Faalt aardse vrienden vaak aan krachten,
Maar nooit een vriend als Jezus is.
Wat zou ooit Zijn macht beperken?
't Heelal staat onder Zijn gebied!
Wat Zijne liefde wil bewerken,
Ontzegt Hem Zijn vermogen niet.

Die hoop moet al ons leed verzachten.
Komt, reisgenoten, 't hoofd omhoog!
Voor hen, die 't heil des Heeren wachten
Zijn bergen vlak en zeeën droog.
0 zaligheid niet af te meten,
0 vreugd die alle smart verbant!
Daar is de vreemd'lingschap vergeten,
En wij, wij zijn in 't vaderland!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen