In memoriam ds. Rijk Evert Kuus

Dinsdag 12 januari 1999 is te Putten overleden Rijk Evert Kuus. Op de rouwkaart staat achter zijn naam V.D.M. Dat wilde hij zijn. Dat is hij ook geweest. Bedienaar van het Woord van God, of, zoals hij zelf schreef in zijn laatste wijkbericht in de kerkbode: 'Het hoge Woord van God'.
Geboren te Zeist op 2 oktober 1930 groeide hij als jongen op onder de prediking van o.a. ds. R. Bartlema. Hij bezocht het Nieuwe Lyceum te Bilthoven en vervolgens studeerde hij aan de universiteit te Utrecht. Zijn leervicariaat vervulde hij te Nunspeet bij ds. N. Kleermaker.
Op 26 april 1960 trad hij te Zeist in het huwelijk met Durkje Janna Grooters.
Zondag 8 mei 1960 mocht de begeerte van zijn hart in vervulling gaan. Die dag werd hij door zijn mentor bevestigd tot predikant in zijn eerste gemeente te Linschoten. Aan de handoplegging namen naast de bevestiger deel: ds. H. Harkema (Zeist), ds. J. Smit (Lopik), ds. I. de Tombe (Jaarsveld) en ds. J. M. Lekkerkerker (Montfoort). Zijn tekst voor de intrede was Daniël 5 : 25. Hij diende die gemeente tot 29 november 1964.
Na Linschoten volgde Voorthuizen. Hier werd hij op zondag 6 december 1964 bevestigd door zijn plaatselijke collega ds. H. A. van Slooten en deed hij intrede met een preek over Jona 2 : 9: 'Het heil is des HEEREN'. Hij nam daar op 5 december 1971 afscheid met het Schriftwoord Openbaring 22 : 20-21.
Na Voorthuizen volgde Putten. Daar werd hij op zondag 19 december 1971 bevestigd door ds. L. van Nieuwpoort. De tekst voor de intrede was 1 Johannes 4 : 9. Deze gemeente diende hij totdat hem op 1 juni 1988 emeritaat werd verleend wegens invaliditeit. Daarna mocht hij nog werkzaam zijn als bijstand in het pastoraat in zijn 'eigen' wijkgemeente. Zondag 23 oktober 1992 nam hij afscheid met als tekstwoord: 'Zie, Ik maak alle dingen nieuw', Openbaring 21 : 5.
In de zestiger jaren was ds. Kuus gedurende een periode van vier jaar lid van de generale synode. Tijdens zijn bediening te Voorthuizen was hij een jaar legerpredikant. Van de (toenmalige) ring Putten was hij zeventien jaar (t/m mei 1988) pretor.
Naar de gaven en de krachten die hem geschonken waren, heeft hij zijn ambt met getrouwheid vervuld. Graag bediende hij het Woord van God. Hij was geen doorsnee dominee. Zo had hij een apart taalgebruik. Opvallend waren vaak gebezigde uitdrukkingen als: 'door de bank genomen' / 'geen sinecure' / 'kort en goed' / 'als u er in mee kunt komen'. Zijn preken hadden vaak een wat abrupt einde.
Achter zijn preken zat een diepe bestudering van de tekst. Dat was te merken. Hij bracht de boodschap zoals die gebracht moet en ook mag worden. Niet de mens, maar Jezus Christus alleen.
Dat hij aan de prediking een hoge waarde toekende, blijkt ook uit wat hij eens schreef: 'In de prediking van Gods Woord klopt toch wel het hart van de arbeid in de gemeente. Heerlijk te bemerken dat er – ondanks een brok sleur in sommiger kerkgang – er toch nog zoveel vraag is, en dan ook afname'.
Zijn kracht lag met name in het preken bij bijzondere (zelf spelde hij dit woord vaak als 'biezonder') gebeurtenissen. We denken aan zijn preek op zondag 2 oktober 1983 bij de herdenking van de razzia. Toen preekte hij over Lukas 10 : 16: 'En Hij zeide tot hen: Ik zag de satan, als een bliksem, uit de hemel vallen'. Zeker in de laatste jaren schonk hij in zijn wijkberichten aandacht aan de 'oktoberdagen 1944'.
De verstandelijk gehandicapten hadden de liefde van zijn hart. Graag gaf hij hen catechese. Ook voor het leiden van aangepaste kerkdiensten had hij een gave. Wat had hij een mooie zangstem! Vooral de kerktelefoonluisteraars konden daarvan genieten.
De laatste jaren van zijn leven zijn erg moeilijk geweest. Hij werd geplaagd door rugklachten. Hij voelde zich altijd moe. Al heel lang viel het hem daarom moeilijk zijn werk te doen zoals hij zelf graag wilde. De toga was hem nogal eens te zwaar om te dragen en dan preekte hij in zijn kostuum. Zo lang het hem mogelijk was, heeft hij volgehouden. Maar tenslotte ging het niet meer.
Voor de laatste keer mocht hij het Woord bedienen op zondag 22 maart 1998 in de dienst van 8.30 uur in de Oude Kerk te Putten. De tekst van de preek was Johannes 19 : 18b: 'En Jezus in het midden'.
Een ernstige ziekte sloopte zijn lichaam. In die tijd sprak hij van de kracht die Psalm 28 hem gaf.
Het einde kwam. Nee, Gode zij dank, niet het einde. Op de rouwbrief staat een tekst die hij zelf gekozen heeft, Non moriar, sed vitam! (Luther in zijn Latijnse vertaling van Psalm 118), Psalm 118 : 17: 'Ik zal niet sterven, maar leven; […]'. We mogen weten dat dit ook voor hem geldt. Hij is in Christus ontslapen. Daarom kwam op 12 januari 1999 niet het einde. Wel het einde van zijn aardse leven. Maar dat einde was tegelijkertijd ook een begin. Het begin van het leven zoals dat zo rijk wordt omschreven in zondag 22 van de Heidelbergse Catechismus. Die wetenschap mag tot troost zijn voor zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Zij verliezen in hem een dierbare echtgenoot en altoos bezorgde vader en grootvader. We bidden hen de troostende nabijheid des HEEREN toe.
Zaterdag 16 januari werd in de Oude Kerk een dienst van dankzegging en rouw ge­houden. In deze dienst, waarin voorging zijn vriend dr. S. Meijers, zongen we als laatste Psalm voor de zegen Psalm 72 : 11: 'Zijn Naam moet eeuwig eer ontvangen'. Ook dat was naar de wens van Rijk Evert Kuus, V.D.M.
Daarna werd zijn lichaam ter aarde besteld op de begraafplaats Schootmanshof. Daar rust het tot de Jongste Dag.

K. A. Gort/H. A. van Slooten, Putten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen