Zorg en verwondering

Zusters en broeders,

Niet voor niets zingt een lied dat wij onze zegeningen één voor één moeten tellen, anders sla je de meeste over en doe je de Heere tekort. Wanneer we terugkijken op het afgelopen jaar, zie ik de vele zegeningen die wij van de Heere ontvingen.

Het is een uniek wonder dat in ons land in 2009 elke zondag duizenden kerkdeuren opengingen en het evangelie van Gods zondaarsliefde ongehinderd mocht worden verkondigd. Hoeveel kinderen werden er niet gedoopt. Hoeveel mensen legden belijdenis van hun geloof af. Hoe velen mochten bij brood en beker de dood en de opstanding van de Heere Jezus gedenken. God gaf ons de kracht en de liefde om een taak te verrichten in zijn koninkrijk. Hij bracht mensen tot Christus door het missionaire werk.

We mochten een jaar beleven waarin op allerlei manieren, ook in de seculiere media, aandacht besteed werd aan Johannes Calvijn. Hij hield ons een leerzame, kritische spiegel voor. Hoe heel anders was de aandacht voor de ideologie van het evolutionisme in het Darwinjaar. En toch schonk de Heere ons, te midden van spanningen hierover, als hervormd-gereformeerde predikanten een hernieuwde geloofsband, zoals ik die onlangs mocht ervaren tijdens de conferentie over de vragen rondom de schepping. We mochten wat betreft de visie hierop het klassiek gereformeerde spoor hervinden van onze voorgangers in de Gereformeerde Bond – ik noem de hoogleraren H. Visscher en J. Severijn, de predikanten G. Boer en J.T. Doornenbal en ook dr.ir J. van der Graaf. Dat is hoopvol. In dit alles schitterde de trouw van onze God.

Koninginnedag en Kampen
Maar wanneer ik met u aan het eind van het jaar terugkijk, zie ik ook zorgwekkende en zelfs schokkende dingen. Velen van ons werden geconfronteerd met het verlies van geliefden en stonden bij het geopende graf. Anderen kregen te maken met ziekte, handicap, problemen in hun relaties en verborgen pijn. Ook zagen we dat mensen die ons lief zijn de relatie met de Heere verbraken. Het zijn dingen die u en mij moe en soms ook moedeloos maken.
Kijk ik in een wijdere kring om me heen, dan komen de beelden weer terug die we zagen op Koninginnedag. Wat een schokkende gebeurtenis voor ons land en volk was de aanslag op onze koninklijke familie in Apeldoorn. Ik zie weer de beelden van de brand in Kampen, waarbij drie kinderen omkwamen, terwijl een moeder met haar gezin voor haar huis neerknielde en biddend riep: ‘Heere Jezus, red mijn kinderen.’ Ik zie emoties en verwijten rondom de financiële crisis met als triest dieptepunt de val van de DSB bank.
Wat mij diep trof was de droevige, maar moedige actie van het doodzieke meisje Richelle Laurijsen uit Harderwijk: ‘Kanker verziekt je taal.’ Zij leed en stierf zelf aan deze ziekte en protesteerde met haar laatste krachten tegen het misdadig gebruik van het woord kanker. Vloeken en schelden vormen de buitenkant van de binnenkant die haat en onverschilligheid heet. Zijn we in Nederland zo diep gezonken?

Geweld
Ik zie andere beelden boven komen. Het gejoel van de hysterische massa hooligans in Hoek van Holland. Daar waren de duivelen losgebroken met hun werken der duisternis. Welke politieagent is daar tegen bestand? Het is nog een wonder dat er jonge mensen gevonden worden die met gevaar van eigen leven een taak bij de politie op zich nemen (chapeau!).
Wat te denken van het geweld tegen verpleegkundigen en anderen die publieke vormen van dienstverlening verrichten. Ik vroeg aan mijn zoon, die verpleegkundige is op een ambulance: ‘Loop jij ook wel eens gevaar?’ Zijn antwoord was: ‘Voortdurend, papa.’

Ik zie weer andere beelden. Rijen mensen die hun kleine kinderen lieten inenten tegen de Mexicaanse griep. Dan weer boerderijen met geiten die geruimd moeten worden vanwege gevaren voor de volksgezondheid.
Ik zou ook met u kunnen delen wat er dit jaar op wereldniveau gebeurd is. Ik zal het niet doen, het is te veel om op te noemen. Laat ik alleen de klimaattop noemen in Kopenhagen. De gevolgen van wat daar gebeurde, lijken apocalyptische trekken te dragen.

Intolerantie
Waar ik nu het meeste mee zit zijn de signalen van een groeiende intolerantie tegen het christelijk geloof in ons land. Er vinden werkelijk aardverschuivingen plaats, waarvan een vorige generatie geen notie had. De teruggang van protestants Den Haag met 160.000 leden in een halve eeuw is hiervan een symptoom. Verbeeld ik het me nu of is het echt zo dat we aan het begin staan van openlijk, collectief en soms zelfs georganiseerd verzet tegen het christelijk geloof ? Wie in het publieke domein voor zijn christelijke overtuiging uitkomt, zal aan weerstand en zelfs weerzin niet meer ontkomen. Ik zie het bord langs de A4. Het atheïsme gaat tot de aanval over.
Zet deze tendens niet door, nu D66 zo groeit? Ik zie zoveel dingen die daarop wijzen. In Amsterdam mag een taxichauffeur geen zichtbaar kruisje meer dragen tijdens zijn werk. In allerlei plaatsen wordt protest aangetekend tegen subsidies aan christelijke organisaties. De SGP krijgt klap na klap. Rouvoet wordt voortdurend beledigd om zijn standpunt. In Den Haag ontstaat bizarre commotie om een kerstboom. Elders moet het kruis van de mijter van sinterklaas af. Scholen die om des gewetens wil van mening zijn dat een samenwonende homoseksuele leerkracht niet voor hun (!) klas kan staan (Emst), worden gezien als plaatsen van discriminatie. Zal de vrijheid van onderwijs het volgende zijn dat aangevallen wordt?
Er is een generatie opgestaan die ‘Jozef niet meer gekend heeft’. Het lukt ons niet meer om hen uit te leggen dat het christelijk geloof van discriminatie gruwt. Tegelijk neem ik waar dat orthodoxe christenen door velen als een religieuze variant gezien worden van de moslims. Speelt dit de ideeën van Wilders niet in de kaart? Ik maak me grote zorgen voor mijn kinderen en kleinkinderen, veel meer dan vorig jaar.

Verkruimeling
Maar ik weet ook dat we als christenen hiermee niet klaar zijn. Begint het oordeel niet bij het huis van God? Hoeveel wantrouwen en onverdraagzaamheid spreekt er uit de rubriek Opgemerkt in het RD? Mag dat allemaal maar geplaatst worden, moet je daar niet mee stoppen? Is wat er bij de EO in 2009 gebeurde niet zeer teleurstellend? Een omroep beschaamde zijn leden. En is de refozuil van binnen niet ziek?
Maar laat ik het nog persoonlijker maken. Hoe is het gesteld in de kerk? Kerken waarin ik na 2004 mag voorgaan, zijn soms meer dan half leeg. Niet door secularisatie maar door de scheuring. Als ik naar huis rijd na zo’n dienst, waarin een kleine gemeente het Woord uit je mond trekt, zit ik vaak met tranen in mijn ogen en roep ik in mezelf tot al die broeders en zusters die weggingen: waar zijn jullie nou? Laat nou eens zien dat je ook zo erg vindt wat er is gebeurd.
Zal de Heere bij ons, ja bij ons (!), geloof vinden als Hij zal wederkomen? Hoe zullen we wat we gedaan hebben, ooit kunnen uitleggen aan onze hemelse Rechter? Broeders en zusters, herkent u dat?

Ik roep allen die deze brief lezen op om te stoppen met de verkruimeling en daarmee de vernietiging van het kerkelijk leven, in het bijzonder binnen de gereformeerde gezindte. Trouw gevraagd!

Gedragen
Er is veel misgegaan in 2009. Er gebeurden dingen die nooit hadden mogen gebeuren. En toch, ondanks deze verontrustende balans, mag en moet voor ons aan het eind van dit jaar de verwondering overheersen. Wat is de Heere goed en getrouw geweest voor ons. Onbegrijpelijk. Wij faalden zo vaak en zo erg. Maar de Heere heeft al Zijn beloften, zoals daarover gepreekt werd op de afgelopen nieuwjaarsdag, waar gemaakt in dit jaar. Wat is het goed en waar wat wij met onze voorgeslachten mochten en mogen lezen op de oudejaarsavond van dit jaar: 'Heere, Gij zijt ons geweest een Toevlucht, van geslacht tot geslacht' (Ps. 90:1). De Heere hielp ons door alles heen. Hij droeg ons en verdroeg ons van dag tot dag.

Overleden
Het is in besef van ootmoed, gemengd met weemoed om hun heengaan, dat ik de namen noem van onze broeders in de dienst van het Woord die ons in 2009 door de dood zijn ontvallen. Zij hebben in dit jaar hun loop volbracht en mogen nu voor de troon van het Lam staan om Hem te prijzen met allen die de verschijning van Christus hebben liefgehad. Het zijn de volgende personen:

Ds. H. Smit, overleden op 6 februari (66 jaar);
Ds. J. van Beek, overleden op 6 juni (60 jaar);
Ds. J.W. Slok, overleden op 9 augustus (66 jaar); Ds. J. Maas, overleden op 30 augustus (65 jaar);
Ds. C.J. Klop, overleden op 10 september (73 jaar);
Ds. A. Stekelenburg, overleden op 9 november (96 jaar);
Ds. J.M. de Raad, overleden op 22 november (76 jaar).

Ik denk aan hun gezinnen en vraag u om met mij aan hen te denken in onze gebeden. Dat geldt trouwens voor allen die kruisdragers waren in 2009. Ik wens u en jou Gods nabijheid toe en gezegende kerkdiensten. Laten we dit jaar met dankbaarheid en in verwondering beëindigen en het nieuwe jaar 2010 tegemoet gaan, in het stille vertrouwen dat God het laatste woord heeft in de geschiedenis.

’k Zal zijn lof, zelfs in de oudejaarsnacht,
zingen daar ik Hem verwacht.
En mijn hart, wat mij moog’ treffen,
tot de God mijns levens heffen.'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen