Christen-zijn in Libanon

Aan het begin van het jaar zijn in Nigeria opnieuw christenen aangevallen, waarbij tientallen mensen zijn gedood. De beweging die daarvoor verantwoordelijk is, is Boko Haram, wat letterlijk betekent: westerse opvoeding is zondig. Daarmee wordt een van de belangrijkste redenen inzichtelijk waarom christenen het doelwit zijn van moslimfundamentalisten; zij worden beschouwd als de voorhoede van de decadente Amerikaanse en West-Europese cultuur.
Niet alleen in Nigeria liggen christenen – letterlijk – onder vuur, in het Midden-Oosten dreigt het christendom te verdwijnen. De niet aflatende dreiging van oorlog en geweldsescalaties, een groeiende invloed van de islam en de moeite om een passende baan te vinden, doen jaarlijks vele jonge en hoogopgeleide christenen besluiten de regio te verlaten, om elders een nieuw bestaan op te bouwen. Anderen kiezen ervoor op hun post te blijven.
Hoe beleven onze zusters en broeders deze situatie? Ds. Jaap Hansum, docent praktisch-theologische vakken aan de Near East School of Theology (NEST) in Beiroet, vroeg het enkele van zijn studenten en laat hen aan het woord voor het Christelijk Weekblad.

Jiro
Jiro (24) is een Armeens-protestantse student uit Libanon. Hij verloor op jonge leeftijd zowel zijn vader als zijn broer en groeide deels op in een kostschool. Zijn verloofde woont met haar familie in Aleppo (Syrië), waar momenteel hevig wordt gevochten.
Wat pittig is, is dat mijn verloofde en haar familie het in Aleppo heel zwaar hebben en dagelijks leven zonder elektriciteit en brood en dat zij vaak nauwelijks toekomt aan studie. Ik zou ze graag naar Libanon laten komen maar dan lopen ze alle kans hun huis en andere bezittingen voorgoed kwijt te raken en definitief in armoede te vervallen.
Het zal geen gemakkelijk jaar worden. Het leven in Libanon wordt steeds duurder terwijl onze inkomsten gelijk Het zal geen gemakkelijk jaar worden. Het leven in Libanon wordt steeds duurder terwijl onze inkomsten gelijk Dat zet ons dagelijks leven onder een bepaalde druk. Veel mensen hebben noodgedwongen twee banen. Aan mijn vrienden die juist predikant zijn geworden, merk ik dat zij ook wel worstelen met financiële stress. Een parttime ober verdient behoorlijk meer dan een gemiddelde juniorpredikant. Van een oudere predikant leer ik dat het mogelijk is net als Paulus vergenoegd te zijn met zowel rijkdom als gebrek. Mijn motto voor 2013 is ‘hang in there, there is hope’. Een van de tekenen van hoop is dat een groeiend deel van de jongeren in de kerk geen genoegen meer neemt met een soort van traditionele vorm van christen zijn waarin het draait om de leer en de traditie. Zij zijn sterk gericht op een veel praktischer christen zijn en discipelschap hier en nu. Bij de jeugdbeweging is veel ruimte voor vernieuwing en op den duur zal dat ook uitstralen naar de hele gemeenschap.’

Rabieh
Rabieh, 23 jaar oud en Libanees, beschrijft het levensgevoel waarmee hij het nieuwe jaar ingaat als somber en grijs. Niet zozeer vanwege persoonlijke problemen maar vooral vanwege het slagveld in Syrië.
Voor Rabieh komt dat conflict soms heel dichtbij, omdat hij afkomstig is uit een dorp net boven de stad Tripoli, waar wekelijks strijd wordt geleverd tussen Alevitische aanhangers en soennitische tegenstanders van de Syrische president Assad. Daarbij zijn al heel wat doden gevallen. Op weg naar huis moet Rabieh deze stad door en dat levert hem altijd veel spanning op.
‘Mijn grootste angst voor 2013 is dat de burgeroorlog in Syrië zal overspringen naar Libanon. De gespannen verhoudingen met de buurlanden Israël en Syrië geven me vaak het benauwde gevoel dat we geen kant op kunnen hier. Ik probeer te blijven geloven dat de toekomst van ons land in de hand van God ligt. Het afgelopen jaar leek het op verschillende momenten uit te draaien op een nieuwe burgeroorlog en dat dat niet is gebeurd is echt een wonder.
Mijn motto voor 2013 is ‘go for the youth’. Zij zullen de toekomst van de kerk sterk gaan bepalen en verdienen alle support.’

mourad
Mourad is 22 jaar, afkomstig uit Aleppo in Syrië en kandidaat- priester in de Armeens-orthodoxe kerk. Hij bereidt zich aan de NEST voor op emigratie naar Amerika, waar hij zijn kerk als priester hoopt te dienen.
‘Ik begin aan het nieuwe jaar met een zwaar gemoed en zonder veel hoop. Het doet pijn te zien hoe islamisten onze eeuwenoude traditie in Syrië in hoog tempo om zeep helpen.
Onlangs ging een van de oudste Armeens-orthodoxe kerkgebouwen in Aleppo volledig in vlammen op. Mijn ouders zijn daar ooit getrouwd. Dat is een zware slag.
Mijn moeder en zus verblijven nu in Libanon. Mijn moeder werkt hier als verpleegkundige, maar omdat ze Syrische is en geen Engels of Frans spreekt, wordt ze zwaar onderbetaald. Ik heb een baantje als koordirigent en probeer waar mogelijk fi nancieel bij te springen.
Mijn vader kan en wil niet weg uit Aleppo omdat anders alle bezittingen die we in 20 jaar hebben verworven in een keer in handen van anderen zullen vallen. Mijn broer is als dienstplichtige in het overheidsleger en om hem maak ik me de grootste zorgen.
Ik ben niet erg positief over de toekomst van christenen in de regio. Ik ben bang dat de zeer beperkte vrijheden die momenteel in Iran en Saudi-Arabië gelden straks voor de hele regio van toepassing zijn. Niet voor niets is een van de leuzen va het Syrische bevrijdingsleger: ‘Jaag de Alevieten naar het graf en de christenen naar Beiroet’!
Mijn persoonlijk motto voor 2013 is: ‘down to earth’. Ik heb jarenlang in een seminarie in Aleppo gestudeerd en gewoond en dat is toch wel een soort schijnwereld. Nu ik in Libanon woon, gaan mijn ogen meer en meer open voor hoe de wereld echt in elkaar steekt en op dat vlak zal ik ook in 2013 het nodige gaan bijleren. Soms best pijnlijk om te ontdekken dat mooie bloemen ook lelijke doorns blijken te hebben.
Daar staat tegenover dat ik in 2013 hoop te trouwen en ingezegend te worden als priester. Daarna wacht een nieuw leven in New York. Ik kan op die manier de weg bereiden voor mijn moeder en zus. Mijn vader wil van vertrekken uit Syrië voorlopig niets weten.”

Zomaar enkele stemmen uit een deel van Gods wereldwijde kerk, in heel andere omstandigheden dan wij die kennen. Ik besluit met enkele gebedspunten voor deze broeders en zusters, te vinden op de site van Open Doors: dat zij niet bang zullen zijn maar vertrouwen op God (Openb.2:10), dat hun ogen gericht zullen blijven op Jezus Christus en dat ze volharden in het geloof (Hebr.10:3239). Voor onszelf – wij die godsdienstvrijheid kennen – kunnen we bidden dat we iets begrijpen van wat de andere leden van het Lichaam van Christus in dit opzicht meemaken (1 Kor.12:2627).

Ds. G. van Meijeren uit Utrecht is interim-predikant in de Protestantse Kerk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen