Mannenbijbel

TUSSEN JOHANNES EN PETRUS

Als ik ooit overwogen zou hebben om met de ‘4e musketier’ op stap te gaan, dan zou mijn vraag geweest zijn of ik ten minste de helft van zo’n barre tocht tussen Johannes en Petrus zou mogen lopen. Het is er nooit van gekomen, ook omdat ik al vanaf mijn twintigste in elk geval fysiek niet meetel. Na één kilometer modderen zou ik al breken. En dat is wellicht niet leuk voor de anderen.
Maar jullie zijn nieuwsgierig: waarom Johannes? Omdat ik nieuwsgierig ben hoe het is om een speciale beminde van Jezus te zijn. Ik zou er in stilte al lopend van mee willen genieten. Misschien niet zo mannelijk, maar wel mooi. Met Petrus ligt het anders. Die keuze is niet zo netjes. Ik zeg nogal eens dingen zonder eerst alle ins en outs overwogen te hebben. Petrus had daar ook last van, weet ik. En misschien voelt gedeelde smart hierin ook half.
Tegelijk besef ik dat berouw beter is. En de vreugde van vergeving een uitkomst. Ook daarom zou ik naast Petrus willen lopen. Samen zouden we dan – als we nog niet helemaal buiten adem zijn – ‘Amazing Grace’ zingen.

Goed, dat kan allemaal niet. Hopelijk is het wel gelukt om in de Mannenbijbel tussen beide leerlingen van Jezus te blijven. Tussen stil en stoer. Het is helder dat de Bijbel voor iedereen is. Sommige gebeurtenissen komen bij de gemiddelde man echter anders binnen dan bij de meeste vrouwen. Simson gaat voor de ene na de andere vrouw onderuit. Een vrouw zal al snel zeggen: ‘Daar begrijp ik niets van.’ Maar veel mannen zullen daar wel iets in herkennen. Ik zie een vrouw ook niet zomaar een zwaard pakken om het oor van Malchus af te hakken. Bij de voetwassing zullen sommige mannen denken: ‘Daar moet je eigenlijk een vrouw voor zijn,’ al vergissen ze zich daar in.

Verschil tussen mannen en vrouwen mag er zijn. Tegelijk is het dezelfde Bijbel. Het is geen grijs boek, maar spreekt mensen persoonlijk, in hun eigenheid, aan. Niet alle christenmannen zijn gewend om persoonlijk de Bijbel te lezen. Soms komt het niet verder dan de tekst boven een dagboekstukje. Hopelijk kan deze mannenbijbel bijbellezers stimuleren om lezers te blijven, halve lezers inspireren om hele lezers te worden en niet-lezers bemoedigen om via halve lezers hele lezers te worden.
Om dat bemoedigen en inspireren vorm te geven hebben enkele tientallen scribenten zich ingespannen om in korte teksten naast de bijbeltekst mannen uit te dagen Gods Woord toe te passen in je leven van elke dag. Je mag daarbij het vertrouwen hebben dat de Heilige Geest dit zegenen wil door telkens geloof in ons te scheppen en dat te voeden. Tot ons geloven overgaat in aanschouwen.

W. MARKUS

LUTHER EN DE MANNENBIJBEL

Als Maarten Luther bij de presentatie van de Mannenbijbel geweest zou kunnen zijn, zou hij wellicht zeggen: ‘Dit boek bevat de ware schat van de kerk.’ Meer dan de helft van zijn 95 stellingen besteedt hij aan aflaat, paus en vagevuur, waarna hij opmerkt dat ‘de schatten van de kerk bij het volk van Christus niet duidelijk genoeg bekendgemaakt zijn en het volk ze dus ook niet kent’. Daarna komt hij tot de meest belijdende stelling, ook de meest bekende, namelijk dat ‘de ware schat van de kerk het heilig Evangelie van de heerlijkheid en de genade van God is’.
Wat doe je echter met een schát? Ik denk aan de woorden van de Heere Jezus uit Mattheüs 25, over de heer die zijn bezittingen aan drie slaven toevertrouwde. Twee van hen probeerden de ontvangen talenten te vermenigvuldigen, terwijl de derde zijn talent in de aarde verborg. Twee kregen te horen dat ze over weinig getrouw waren en mochten ingaan in de vreugde van God. De derde was een onnutte dienstknecht, wiens toekomst in de buitenste duisternis is. Ons omgaan met het Woord van God als de schat van de kerk, met de Heere Jezus als het Woord dat tot ons gekomen is – dat is niet vrijblijvend, dat is beslissend. Daarom begrijpen we dat Luther zo fel is tegen alles wat de plaats van Christus inneemt.

Zie deze Mannenbijbel als een poging het persoonlijk én gezamenlijk lezen van de Bijbel te stimuleren. Altijd weer wordt dat bedreigd, altijd weer probeert de duivel ons hiervan af te houden.
Onlangs bezocht ik een kwetsbaar geworden kerkelijke gemeente, waar de kerkenraad opmerkte: ‘Gelukkig is hier een bijbelse verkondiging waarin Jezus Christus centraal staat’, maar ‘het denken van mensen over God wordt te weinig getoetst aan de Bijbel, de Bijbel gaat weinig open en men is superdruk, liederen worden niet geleerd’. Zou een Mannenbijbel in deze gemeente tot zegen kunnen zijn?

Naast het bezoeken van een bijbelkring is er het persoonlijk bijbellezen, de stille tijd, het ingekeerde leven, de binnenkamer waar duidelijk wordt ‘wie je bent als niemand kijkt’, om met de titel van een boek van Bill Hybels te zeggen. Daar roept God ons tot de orde van Zijn Koninkrijk, daar lezen we meditatief, proeven we de woorden, creëert de Heilige Geest ruimte om te spreken, om ons te onderwijzen en te troosten, te vermanen ook. Dan buigen we, ook als ons verstand een andere kant uitgaat.
Daar kunnen we ook langer lezen, meer hoofdstukken, dan is dat meer lerend voor ons dan meditatief, dan zien we de lijn van een bijbelboek, dan ontdekken we dat de Heere niet moe wordt om zondige mensen op te zoeken.

Het was Luther, die zich ingezet heeft om het Duitse volk de Bijbel als woorden van God te geven. Over zijn vertaalwerk zegt hij in 1530 dit: ‘Ik heb het voor mijn geliefde christenen willen doen en tot eer van Hem, die boven woont. Wie ik ben en wat ik heb, het is allemaal Zijn genade en barmhartigheid. Ja, het is de verdienste van Zijn kostbaar bloed en bloedig zweet.’

P.J. VERGUNST

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen