DS. T. CAMMERAAT (1936-2018)

Teun Cammeraat was een markant mens die zich het evangelie van de Heere Jezus Christus niet schaamde en verlangend onbevangen sprak over zijn begeerte om ‘heen te gaan en met Christus te zijn’. (Filip.1:23m). Die laatste woorden sieren ook de rouwbrief.

Was hij het leven moe? Twee jaar geleden moest hij immers zijn vrouw ten grave dragen. Ziekten en kwalen zijn hem immers niet bespaard gebleven. Moe? In geen geval! Onvermoeibaar trok hij het land door, zelfs over de landsgrenzen heen, om ’s zondags het Woord te verkondigen. In alle eenvoud verkondigend de ene Naam, gegeven onder de hemel, aan jong en oud.

STUDIE

De wieg van ds. Cammeraat stond in Moerkapelle. Hij groeide er kerkelijk op in de gereformeerde gemeente en was werkzaam in het landbouwmechanisatiebedrijf van zijn vader. Graag was hij zendingspredikant bij de Gereformeerde Gemeenten geworden. Hij werd echter niet toegelaten.

De overstap van hem en zijn gezin naar de Nederlandse Hervormde kerk vond in 1968 plaats en in 1971 ging hij in Groningen theologie studeren.

Een weg van zeventien jaar studie volgde, doorregen met werk binnen de kerk, wat eigenlijk meer zijn hart had dan studeren. Zo was hij gedurende zijn studietijd pastoraal medewerker in Niekerk en Oldekerk (Gr.), alsook op Urk. Toch was de studiezin nooit weg. Recent interesseerde hij zich voor De slag om het hart van dr. Herman Paul.

TWEE GEMEENTEN

Cammeraats eerste gemeente was Wijk bij Duurstede, in 1988. In 1994 vertrok hij van daar naar het Zeeuwse Krabbendijke, de tweede en laatste gemeente waar hij als predikant aan verbonden werd. Tekenend voor zijn gang door de kerk is dat hij gemeenten die verre van een gespreid bedje waren, niet schuwde. Een pleitbezorger voor eenheid, die zich leiden liet door het Woord van zijn Meester. En dát in alle eenvoud en ernst. Onlangs verscheen daarover nog een schrijven van zijn hand in het Reformatorisch Dagblad (29-6-2018) als een reactie op een eerdergeplaatst stuk. Het opende met de kernachtige zin die de puntjes gelijk op de ‘i’ zetten: ‘Er is geen enkele reden voor afscheiding of scheuring zolang het niet verboden is om de stem van de goede Herder te laten horen in de verkondiging van Gods Woord.’

Ook na zijn emeritaat in 2001 bleef hij actief. De zondagse erediensten, om daarin voor te gaan, hadden zijn hart. Diverse gemeenten mocht hij na zijn emeritering dienen als bijstand in het pastoraat: in Driebergen, Houten en de laatste acht jaar in Ochten.

AVONDMAAL

Op zondag 9 september ging ds.

Cammeraat voor het laatst tweemaal voor in Randwijk. ’s Morgens de viering van het heilig avondmaal, ’s avonds de nabetrachting daarop. De week ervoor had hij de voorbereiding gehouden. De verkondiging op de avondmaalszondag was zowel ’s morgens als ’s avonds uit Hooglied 2, een minder gebruikelijk hoofdstuk. Als nabetrachting legde hij de nadruk op vers 15: een aansporing om de kleine vossen te vangen, die de wijngaard vernietigen.

Gesterkt bij brood en beker, gedenkend de bittere dood van onze Heiland, proevend het ‘Hij voor mij, omdat ik anders...’, heb ik te strijden tegen alles wat zich aandient om de wijngaard te ruïneren. Een oproep om na de viering van het heilig avondmaal het er niet bij te laten zitten, maar de goede strijd van het geloof te blijven strijden. Dat geldt óók voor dominees. Met dank aan de Gastheer mochten er verscheidene mensen voor het eerst aangaan.

EEUWIGE LEVEN

Dinsdag daaropvolgend leidde hij de middag voor bejaarden en alleenstaanden in Ochten. ’s Avonds was ds. Cammeraat present bij de ambtsdragersvergadering van de Gereformeerde Bond in Veenendaal. Centraal stond daar de heiligheid van God. Niemand bevroedde dat een week later het tijdelijke met het eeuwige leven verwisseld zou zijn. Vrijdagmorgen 14 september schreef hij zijn meditatie voor de Ochtense Kerkbode.

Zijn laatste woorden daarin luidden: ‘Ongevraagd maakt de Heere ook aan ons Zijn blijde boodschap bekend. En wat is daarop uw en jouw antwoord?’

Op vrijdag 21 september werd ds. Cammeraat begraven bij zijn vrouw (overleden september 2016) op de Algemene Begraafplaats de Munnikenhof te Veenendaal. Daaraan voorafgaand vond de dienst van Woord en gebed plaats in de Sionskerk aldaar. In de verkondiging werd stilgestaan bij de woorden uit Filippenzen 1:23m. De kinderen, kleinkinderen en verdere familie bidden we de troost van de Allerhoogste én diezelfde begeerte toe.

C.D. ZONNENBERG, OCHTEN

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen