Hernieuwde roeping

Daar klaagt Elia na zijn vlucht tegen de Heere wat er allemaal mis is. Hoe moe hij is, hoe veel hij gedaan heeft, hoe treurig het gesteld is met het land en de dienst aan God. Elia’s analyses zijn terecht, maar God gaat er niet op in. ‘Ga naar buiten en ga op de berg staan voor het aangezicht van de Heere.’

Kwijnende gemeenten

De dag ervoor las ik over een gemeente die opgeheven werd. Het ging om een fusie, maar in de praktijk blijft er niets over. Ruim twintig jaar geleden werd een studiegenoot van mij daar predikant. Het was toen een gemeente met twintig kerkenraadsleden en een fulltime predikantsplaats. Een gevoel van verdriet en vermoeidheid overviel me. Een week eerder deed ik in een dienst voorbede voor de gemeenteleden van een andere lokale kerk die werd opgeheven. Die gebeurtenissen knagen aan je. Er kwijnen veel gemeenten. Zeker in het noorden van het land zijn er schrikbarende cijfers.

Verlies ervaren

‘Was het dan allemaal voor niets wat ik in die jaren heb gedaan?’, vroeg mijn vriend zich af. We herkennen zijn gevoel, ook wanneer we niet te maken hebben met een kerksluiting. Je kunt het immers ge-makkelijk verbreden naar het aantal roepingen, de teruggang in aantallen dopelingen en catechisanten, het ontbreken van nieuwe mensen die toetreden tot het geloof. Net als Elia kunnen we ijveren om gemeenten overeind te houden, of te herstellen, terwijl we neergang oogsten en verlies ervaren. Je zou er je geloof in je roeping bij verliezen. ‘Sta op uit je analyses en ga naar buiten, kijk waar God is, hoe Hij Zich voordoet.’ Toen Elia daaraan gehoor gaf, begon bij hem de hernieuwing van zijn roeping.

Ongrijpbaar geheim

De dag na de bijeenkomst rondom Moderne Profeten sprak ik iemand over zijn roeping. Hij was een zijinstromer en er zat aarzelend zoeken in zijn verwoording van wat het nu eigenlijk was. Er zat een geheim in dat ongrijpbaar is. Maar in de kern was het heel helder: het Woord zelf trok hem. ‘Zondag over een week mag ik een keer voorgaan. Ik kan het niet precies onder woorden brengen wat het is, maar het geeft me zoveel vreugde. Het is alsof het Woord zelf in mij opstaat.’

De zondag erna ga ik ergens in het land voor. Als ik geparkeerd heb, zie ik twee vrouwen intensief op een telefoon en om zich heen kijken. Ze proberen erachter te komen waar de missionaire bijeenkomst wordt gehouden en vragen mij de weg. In de afgelopen week zijn ze door de missionair werker uitgenodigd en nu willen ze daar voor het eerst heengaan.

Die dingen gebeuren ook bij ons in de buurt. God Zelf brengt en houdt mensen op de been. Hij roept een nieuwe generatie. Het gebeurt niet met donderend geraas. Het brengt de aarde niet meteen in beroering. Maar met een gelovig en verwachtingsvol hart is het te zien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen