Thuis in Veenendaal én Varna

Varna is een grote Bulgaarse haven- en studentenstad aan de Zwarte Zee. Een stad die bruist van het leven en mensen vanuit alle windstreken aantrekt. De voorzieningen zijn er goed, de zee is prachtig en er is altijd van alles te doen.

Kleine gemeenten

De Bulgaarse Methodistenkerk in Varna is een groot gebouw, want na de val van het communisme hebben methodisten uit het Westen royaal gegeven om deze kerk te bouwen. De oude kerk was geconfisqueerd door de communisten en is nog steeds in gebruik als poppentheater.

In dit gebouw, dat ook de pastorie, zalen en kantoorruimten bergt, komen meestal op zondag ‘maar’ zo’n vijftig tot tachtig mensen. Dit is niet te vergelijken met mijn thuisgemeente in Veenendaal. Voor hier is het echter een behoorlijk grote gemeente. Maar ruim 1 procent van de Bulgaren is protestant, dus de meeste gemeenten zijn klein, sommige bestaan maar uit een handjevol mensen.

Gemêleerd geheel

Het internationale karakter van Varna vinden we ook terug in de kerk: bij de koffie na de dienst kun je naast Bulgaars ook Russisch, Hongaars, Duits en Engels horen. Ook op andere manieren is het een gemêleerd geheel: op de parkeerplaats kun je enkele wat luxere auto’s zien staan, maar er zijn ook mensen die gauw een paar extra koekjes van de tafel in hun tas stoppen, als ze vertrekken na het koffiedrinken. Ondertussen wordt de huisarts na de kerkdienst door allerlei mensen aangesproken en schrijft ze recepten uit of geeft ze injecties in de werkkamer van de predikant. Ze komt gewoon als trouw gemeentelid naar de kerk, maar is niet te beroerd om na de dienst een gratis consult te geven. Als iedereen vertrokken is, ruimen de predikant en ik alles nog even op: een koster is er niet, dat hoort bij de taak van de predikant, ook als er door de week een (niet-kerkelijke) activiteit is in het gebouw.

Broeders en zusters

Waarschijnlijk zijn er meer gemeenten als deze in de wereld, mogelijk ook in Nederland. Toch word ik hier elke keer geraakt en ervaar ik iets van ‘de gemeenschap der heiligen’. Dat is niet, omdat het een perfecte gemeente is. Uiteraard zijn er ook hier soms spanningen en onbegrip. Maar toch...

Maar toch is het een thuis. Dat komt niet omdat we allemaal zulke goede mensen zijn. Het belangrijkste is het fundament: we zijn allen deel van het lichaam van Christus. Het mooiste in deze gemeente vind ik dat we elke week heilig avondmaal vieren. Een goed vroegchristelijk gebruik, dat ook Calvijn graag gewild had. Met elkaar gedenken we Christus’ dood en opstanding, dat is de kern van het gemeenteleven, van ons hele leven.

Dan kan een Oekraïner de wijn ontvangen van een Russische gastpredikant en iemand die alleen het hoofd boven water houdt door diaconale hulp, het brood delen met een welgestelde ondernemer. En een Nederlandse zendingswerker, ver van huis, kan ervaren dat ze hier inderdaad broeders, zusters, een thuis ontvangen heeft en samen met de kerk wereldwijd uitzien naar Hem, Wiens dood wij verkondigen, totdat Hij komt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen