Hoopgevend rimpeleffect

Je bent niet uit Colombia afkomstig, toch?

“Nee, ik ben geboren in Nieuw-Zeeland, maar groeide op in Colombia. Toen ik twee jaar was, verhuisden mijn ouders als zendeling voor WEC (Worldwide Evangelistic Crusade) naar de hoofdstad Bogotá. Zij besloten Colombia als hun eigen land te beschouwen; daarom ging ik naar een Colombiaanse katholieke meisjesschool. Pas vanaf mijn negende sprak ik buitenhuis Engels, omdat ik niet wilde verschillen van mijn vrienden.”

Hoe ben je betrokken geraakt bij Conviventia?

“Als zendelingsdochter groeide ik op met de realiteit van armoede en nood. Mijn vader was journalist en zendeling, en hij gebruikte een christelijke krant om eenheid te brengen in de kerk. Toen ik 11 jaar was, werd ons gezin overvallen door een gewapende bende. We werden vastgebonden, ik kreeg een mes op mijn keel, mijn vader werd bedreigd met een pistool. Op dat moment kwam mijn zus thuis, en om onverklaarbare redenen vertrok de bende. Die gebeurtenis was traumatisch. Pas op een Bijbelschool in Amerika genas God mijn hart. Toen ik terugkeerde naar Colombia, richtte mijn vader een school op in een wijk waar ex-strijders woonden. Zo vergold hij kwaad met goed. Eerst vond ik het gevaarlijk, maar toen ik de hoop en vreugde van de kinderen zag, begreep ik hoe belangrijk zijn werk was.”

Hoe is Conviventia ontstaan?

“In 1994 overleed mijn vader aan kanker. Kort daarvoor vroeg hij me of ik de uitdaging wilde accepteren zijn werk voort te zetten. Hoewel ik jong was en twijfelde, voelden mijn man Carlos en ik een sterke roeping om dat te doen. In 1995 ontmoette ik vertegenwoordigers van Woord en Daad, die ons wilden ondersteunen. Ze vroegen mij om me vijf jaar aan de organisatie te committeren. Nu, meer dan dertig jaar later, werken we nog steeds samen.”

Wat motiveert je om met kwetsbare kinderen te werken?

“Het begon allemaal bij kinderen. Een land dat niet voor zijn kinderen zorgt, heeft geen toekomst. In veel Colombiaanse gezinnen worden kinderen niet beschermd, maar juist verwaarloosd of misbruikt. Dat raakt je! Door kinderen te ondersteunen, willen we hen een betere toekomst bieden.

We werken inmiddels ook met volwassenen en gezinnen. Want er zijn veel volwassenen die geen liefde hebben ontvangen en daardoor ook geen liefde kunnen geven. Als ze kinderen krijgen, herhaalt zich dezelfde cyclus. We geven hulp bij opvoeding en onderwijs. Dit kan een groot verschil maken. Zoals de Bijbel zegt: “Leer een kind de juiste weg, ook als het oud is, zal het die niet verlaten.”

Een van de dingen die me het meest raakte toen ik begon, was het antwoord van kinderen op de vraag: ‘Wat wil je worden als je groot bent?’ Veel kinderen zeiden: ‘Ik wil een persoon worden.’ Dat vond ik hartverscheurend! Het toonde aan hoe negatief hun zelfbeeld was.”

Hoe kon dit zo groeien in de harten van kinderen?

“Om de huidige ongelijkheid in Colombia te begrijpen, moet je terug naar de koloniale tijd. Toen Spaanse conquistadores (veroveraars, red.) naar Latijns-Amerika kwamen, ging het niet om het opbouwen van gemeenschappen, maar om verovering. De eerste kinderen waren vaak het resultaat van misbruik, niet van liefde of een huwelijk. Dit leidde tot een diepgewortelde ongelijkheid: kinderen van Spaanse komaf werden hoger gewaardeerd dan hun inheemse moeder, maar lager dan hun Spaanse vader. Deze ongelijkheid leeft nog altijd in de hoofden van veel Colombianen. Er is een ‘overlevingscultuur’, omdat ze weinig andere opties zien. Ze sluiten zich aan bij illegale drugshandel of gewelddadige bendes, want die geven hun een gevoel van familie en respect. Onze missie is om respect te herstellen en mensen te helpen verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen leven.”

Lukt dat ook? Colombia heeft nog steeds geen gunstig imago.

“Ik herinner me een recente ontmoeting met een vrouw die me na twintig jaar herkende en zei: ‘Alles wat ik vandaag ben, komt door mijn tijd in jullie or-ganisatie.’ Ze heeft nu twee banen, werkt samen met de burgemeester in haar stad en ontvangt binnenkort een onderscheiding voor haar werk. Zulke verhalen laten zien dat verandering mogelijk is, zelfs in de meest kwetsbare omstandigheden. We hebben talloze succesverhalen.”

Op welke manier helpt Conviventia de bevolking?

“We werken met een systeembenadering, waarbij we zowel de mens als de gemeenschap transformeren. We geloven dat mensen, wanneer ze hun relatie met God herstellen, ontdekken dat ze talenten hebben om zichzelf en anderen te zegenen. Onze projecten staan open voor iedereen, ongeacht geloof of achtergrond. Maar onze programma’s zijn gebaseerd op Bijbelse principes. Mensen voelen het verschil.”

Is dat niet makkelijk gezegd?

“Dat is Gods genade, ik kan het niet anders verklaren. Het is wat mensen voelen: de liefde van God werkt door onze organisatie. Ik herinner me nog het eerste project dat we met een Amerikaanse hulporganisatie hadden. Religieuze uitingen waren toen niet toegestaan – niets. Tijdens de eerste diploma-uitreiking was ik zenuwachtig. Was mijn toespraak wel goed? Wat kon ik wel en niet vertellen? Toen echter onze studenten aan het woord kwamen, gebeurde er iets bijzonders. Ze spraken over hoe ze zich gerespecteerd voelden, hoe ze vaardigheden en waardigheid in zichzelf ontdekten, en hoe ze dichter bij God kwamen. Dat waren hun woorden, niet onze instructies. Het getuigde van ons werk zonder dat wij expliciet iets hoefden te zeggen. Het liet zien dat we, als christenen, door onze houding een positieve invloed kunnen hebben.”

Welke rol spelen gezinnen in jullie werk?

“Tijdens ons werk merkten we dat investeren in kinderen onvoldoende is als hun thuisomgeving hen niet ondersteunt. Jarenlang runden we een opvanghuis voor meisjes die waren misbruikt of door hun ouders verkocht. Hoewel we hun leven verbeterden, zochten deze kinderen vaak hun biologische familie weer op. Zo bleven oude problemen toch in stand. Dit frustreerde ons en bracht ons ertoe te kijken naar preventieve aanpakken. We willen ouders vaardigheden en middelen geven om hun gezin goed te ondersteunen.”

Conviventia werkt al lang samen met Woord en Daad. Hoe is dat gegroeid?

“Onze lange samenwerking met Woord en Daad heeft ons enorm geholpen. Ze respecteerden onze visie en gaven ons de ruimte om te groeien. We ondervonden steun in gebed en in daden, het hielp ons een toonaangevende organisatie te worden in Colombia. Veel van de kinderen die we hebben geholpen, zijn nu afgestudeerd, werken in bedrijven, kerken en stichtingen, en dragen op hun eigen manier bij aan de samenleving. Dit rimpeleffect geeft me energie en hoop voor de toekomst.”

Missy Christie de Acosta

Missy Christie werd geboren in Auckland, Nieuw-Zeeland en groeide op in Colombia. Zelf studeerde ze praktische theologie en internationale samenwerking in de Verenigde Staten. Op 23-jarige leeftijd richtte Missy samen met haar man Carlos Acosta de hulporganisatie ‘Corporation God is Love’ op.

Het echtpaar heeft twee biologische dochters en een ‘dochter van het hart’ die via het werk van Conviventia in huis kwam. In 2016 kreeg de organisatie een nieuwe naam: Conviventia (‘samen leven en werken’). Conviventia helpt mensen in armoede door hen te ondersteunen en te trainen, zodat ze zelf verantwoordelijkheid nemen voor hun ontwikkeling. Jaarlijks worden zo’n 11.000 mensen bereikt.

Voor haar werk ontving Missy verschillende onderscheidingen, waaronder de prijs ‘Vrouw van het Jaar’ in Bogotá (2000) en een eretitel van de gemeenteraad van Bogotá in 2013.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen