Delen of ontvangen?

De weerman kan pas rusten als zijn verhaal ook het hunne wordt. Boeiend hoe het woordje ‘zending’ hier blijkbaar wordt ervaren: de ander overtuigen met wat jij komt brengen.

Beweging van mensen

Zo hebben we dat in de kerk ook lang onderstreept. Zending is de beweging van ons uit naar daar waar het Evangelie nog niet klonk of wordt geleefd. We kunnen pas rusten als overal op aarde Gods Woord wordt gehoord en beleden. Zending: wij worden gezonden van hier naar daar om elders te delen van wat God ons gaf.

En natuurlijk: die kant ís er ook. Wij zouden als christelijke gemeente in Europa niet ontstaan zijn zonder de zendingsreizen van Paulus en zoveel anderen. Zij kwamen verkondigen, getuigen, gemeenten stichten. Betrokken in Gods missie. Basisboek missiologie noemt dit ook: een heidense wereld kreeg de enige ware God verkondigd (hfdst.4,6). Die beweging was er en moet er blijven. Tegelijk zenden we minder uit. Er wordt anders aangekeken tegen de waarde van uitzenden of er melden zich minder mensen om uitgezonden te worden (hfdst.20). Wij aarzelen soms bij onze eigen boodschap (hfdst.5), terwijl de levendigheid naar een ander werelddeel lijkt te verschuiven.

Zending van God

We krijgen (daarom?) meer oog voor de andere kant van zending: die van ontvangen. Want wat als zending gaat over de beweging die God maakt? Wij maken missie snel iets van mensen en vragen elkaar of we die verantwoordelijkheid nog wel verstaan. Maar wat als missie ook, eerst en echt iets van God is?

Dat perspectief wordt uitgewerkt met het begrip Missio Dei. Het betekent letterlijk ‘zending van God’. Het is een centraal zendingsbegrip geworden. Met woorden uit een citaat in het basisboek: ‘God zorgt zélf voor de uitvoering van zijn heilsplan. Dat laat Hij niet aan mensen over, hoewel Hij ze inschakelt en gebruikt.’

Het basisboek werkt dat denken over missie uit. Zo kun je de titel, Betrokken in Gods missie, ook goed begrijpen. Het is duidelijk een basisboek: allerlei aspecten komen langs. Lijnen vanuit de Bijbel, de geschiedenis, de theologie van onze tijd, praktijk in het gewone gemeenteleven. De hoofdstukjes zijn door verschillende auteurs geschreven en verschillen dus ook iets in opbouw, diepgang en kwaliteit. Maar het werd een toegankelijk boek dat de christelijke, plaatselijke gemeente veelzijdige verdieping kan geven in denken over zending.

Toepassing op actualiteit

Ik ga het boek niet analyseren. Ik zou zeggen: lees het zelf, dat is ook veel leuker. Liever wil ik proberen dat denken over zending als Gods missie bij wijze van verkenning toe te passen op de actualiteit. Want je kunt wel schrijven dat zending is ‘betrokken raken in Gods missie’, maar wat betekent dat dan concreet? Wederkerigheid is een belangrijk begrip geworden in ons denken over zending (hfdst.9). Dit blijkt ook uit het nieuwste beleidsplan van de GZB. Maar we laten ons op het grondvlak van de gemeente nog sterk leiden door de ‘zendingsdrang van de weerman’. Kunnen wij eigenlijk wel ‘ontvangen’ of zien we onszelf nog altijd als de ‘gevers’?

Migranten

Neem nu het migratievraagstuk. Een kabinet viel erover. Het valt me op dat velen het thema inmiddels enkel en alleen nog zien als ‘problematiek’: hoe gaan we om met iets wat we eigenlijk helemaal niet willen? Maar kan een gemeenschap die begonnen is door en geroepen is tot zending eigenlijk wel zo denken? In hoofdstuk 22, maar ook in andere hoofdstukken zoals hoofdstuk 12, komt een andere mogelijkheid naar voren. Wat als juist migratie, het perspectief dat van buiten naar ons toekomt, ook echt een zegen kan zijn?

In een zondags dankgebed hoorde ik een collega danken voor de migrantenkerken in ons land. Ik dacht: wat mooi, juist nu! Wij leven in een werelddeel dat seculariseert. De realiteit van God speelt ook in onze beleving een steeds kleinere rol. Jongere generaties haken af, de twijfel over een waarheid voor de wereld neemt toe. We maken ons zorgen over de toekomst van kerkelijk Nederland. Zou migratie dan niet precies kunnen zijn wat nodig is? Zou het kunnen zijn dat Gods missie in deze wereld nu betekent dat er meer zending naar Europa zal moeten dan dat het van Europa naar elders gaat (hfdst.8)?

Toewijding en vrijmoedigheid

Het zou bijvoorbeeld best kunnen dat wij in het Westen weer moeten groeien in toewijding en vrijmoedigheid; in hoe we de Bijbel lezen, in hoe we keuzes maken. In het boekje Zeven brieven uit de wereldkerk lees je confronterende briefwisselingen. In soms best scherpe bewoordingen worden we vanuit ‘zendingskerken’ bevraagd: ‘Jullie hebben ons het Bijbelse Evangelie verkondigd – en nu laten jullie het zelf onder alle culturele druk los?’

Soms krijg je ook in de kerk de indruk dat de hele wereld als het Westen denkt, dat het niet meer anders kán. Maar wereldwijd groeit de kerk en op genoeg plekken wachten grote gemeenten op meer dominees om hen in verdieping van geloof te leiden. Ook in ons land horen migrantenkerken bij de groeiende gemeenschappen. Zou het ons en onze jongeren niet helpen als mensen ons dat perspectief weer komen geven?

Minderheidsperspectief

Ook in het leven als minderheid kunnen migranten ons voorgaan. Vaak komen ze uit landen waar de islam de meerderheid vertegenwoordigt. Ze weten wat het is om met hun geloof in Jezus Christus de uitzondering te zijn (hfdst.12). Wij zijn gewend bij de meerderheid te horen in een christelijk, kerkelijk Nederland. Dat verandert en daar hebben we moeite mee. We voelen ons aangevallen als wat wij als ‘rechten’ voelen, wordt weggehaald. We kruipen in onze schulp. Zouden we dan geen hulp aanvaarden om ons in die perspectiefwisseling bij de hand te nemen?

Wereldwijd

Natuurlijk, ik wil de asielproblematiek niet ontkennen en het migratievraagstuk niet versimpelen. Mensen die hierheen komen, kunnen ook godsdienst en denkwijze meenemen die haaks staan op het christelijk geloof. Er is wijsheid en nuchterheid nodig. En tegelijk: wij leven in de christelijke gemeente van het besef dat wij onderdeel zijn van een wereldwijd Koninkrijk. In de naam van de Heere Jezus raakten we verbonden aan mensen van over de hele wereld.

Dat ontkent of negeert onze eigen identiteit niet, maar het relativeert die wel. Niet de Nederlandse identiteit is zaligmakend; die van het Koninkrijk is dat. En dat is niet één op één dezelfde. Juist daarin weten we ons van harte verbonden met mensen uit allerlei culturen, talen en volken.

Ontvangen

Zo is zending dus niet alleen delen (dat ook!). Het is tegelijk kunnen en willen ontvangen. Wij westerlingen zijn goed in geven, in hulpverlener zijn, in een ander brengen waar hij moet zijn. We mogen nog wat oefenen in echt en oprecht openstaan om te ontvangen. Dat gaat langs de lijnen van willen leren, een open nieuwsgierigheid naar een ander, de erkenning niet zonder hem en haar te kunnen.

Zo leren we leven van het werk van een eeuwige, alomtegenwoordige God. Hij gaat al eeuwenlang Zijn ongekende gang. Overal komt Zijn Naam telkens weer naar boven. Hoe het bij ons ook gaat, Zijn Koninkrijk zal door niets of niemand worden gestuit. Wat mag, over die wegen, zending een zegen zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen