Syrische broeders en zusters

Dit voorjaar bezocht ik zowel Antakya als Aleppo. Allebei zijn het meer dan tweeduizend jaar oude steden, hemelsbreed maar ruim honderd kilometer van elkaar verwijderd. Nu was ik opnieuw in Antakya, het oude Antiochië. Een week geleden kwam ik terug. Antakya ligt dicht bij de grens met Syrië, een grens die hermetisch gesloten is. Aan de andere kant ligt Idlib waar de islamitische rebellen nog steeds hun machtsbasis hebben behouden.

Antiochië

Antiochië werd door de zware aardbeving, nu bijna twee jaar geleden, grotendeels in puin gelegd. Heel langzaam krabbelt de stad weer een beetje op. Veel mensen zijn nog in containerwoningen ondergebracht. Het is ook de stad die zo’n belangrijke rol speelt in het leven van de apostel Paulus en de voortgang van het Evangelie van Jezus Christus in de wereld. Overlevenden van de aardbeving valt het op dat het juist christenen zijn die uit heel Turkije komen om praktische hulp te bieden en liefde en aandacht geven. Zo is er bijvoorbeeld die bakker uit een naburig dorp die na de aardbeving dagenlang de verwoeste stad ingaat met versgebakken brood voor de slachtof-fers. ‘De mensen omhelsden me en vonden het geweldig toen ik vertelde dat ik dit uit liefde voor Jezus doe.’

Nieuwe kerk

De kleine christelijke gemeente heeft daardoor een goede naam en groeit. Onlangs is zelfs een nieuwe kerk geopend, aanzienlijk groter en ruimer dan het eerdere kerkje, dat volledig is verwoest. De gemeente kon kort voor de aardbeving een stuk grond kopen en had het fundament al gelegd toen de aardbeving plaatsvond. Het fundament bleef intact en zo kon er, met hulp uit het buitenland, een nieuwe kerk gebouwd worden. Voor het plaatselijke predikantenechtpaar is dit een groot wonder van God en gaat hiermee een langgekoesterde droom in vervulling. ‘Dat we dit kerkgebouw hebben mogen ontvangen, is boven bidden en denken’, zo spreken ze hun dankbare verwondering uit. Iedere zondag zijn er meer mensen in de dienst. Mannen, vrouwen, gezinnen met jonge kinderen.

Eigenlijk overal waar we op bezoek zijn, horen we dat de kerk in Turkije groeit. We vernemen dat mensen op zoek zijn naar waarheid en echtheid, op zoek naar de zin van het leven, juist ook na de verschrikkelijke aardbeving waardoor ze alles zijn kwijtgeraakt en die hun leven volledig door elkaar heeft geschud. Overal horen we van mensen die graag een Bijbel willen ontvangen en meer willen weten.

Ongewenste vreemdelingen

Wat betekent het in de weerbarstige praktijk van alledag om christen te zijn? Hoe houd je het vol als je de enige gelovige in het gezin bent en je familie zich van je afkeert? Of je zelfs dreigt te vermoorden, omdat je schande over de familie brengt als je christen wordt. Een voorganger zegt: ‘Dit is het werk waar God ons voor geroepen heeft, we zijn niet bang en we weten uit de Bijbel dat het volgen van Jezus lijden met zich meebrengt.’ Een toenemend aantal jonggelovigen wil graag gedoopt worden, maar moet nog dooponderricht ontvangen om beter te begrijpen waar ze ja op zeggen en wat daarvan de consequenties kunnen zijn. Veel buitenlandse werkers hebben de afgelopen paar jaar het land als ongewenste vreemdelingen noodgedwongen moeten verlaten. En dat terwijl er duidelijk grote behoefte is aan goed onderwijs en discipelschap: mensen die bekwaam zijn anderen te onderwijzen en het goede voorbeeld te geven. Voorgangers doen wat ze kunnen, maar zijn eigenlijk te zwaar belast. ‘De oogst is groot, maar er zijn te weinig werkers’, zo klinkt het iedere keer weer. Wat wij voor hen kunnen doen, naast de hulp die we al geven? ‘Broeders, bid voor ons! Net zoals Mozes werd ondersteund door Aäron en Hur, zo kunnen jullie ons ondersteunen en dan zal God ons de overwinning geven. Hij moet het doen.’

Aleppo

Met een hoofd en hart vol indrukken van wat God in Antakya en omgeving aan het doen is, hoor je onderweg wat er aan de andere kant van de grens in Aleppo gaande is. Het rebellenleger van HTS, islamitische strijders nemen Aleppo in. Het gaat onvoorstelbaar snel en onverwachts. Ik heb via WhatsApp contact met ds. Ibrahim Nseir die met zijn gezin uit Aleppo naar Homs is vertrokken. Al die lange jaren van de burgeroorlog is hij op zijn post gebleven: ook tijdens de jarenlange belegering van Aleppo door Al Nusra en de heftige bombardementen door het Russische leger. Ook na de aardbeving die ook Aleppo zwaar heeft getroffen. Samen met zijn vrouw was hij toen een van de eersten die hulp bood. Nu is hij met veel pijn en verdriet in het hart weggegaan. De eerste zondag na de inname van Aleppo mocht er geen kerkdienst meer gehouden worden en als vader en moeder drukte de verantwoordelijkheid voor hun opgroeiende kinderen intussen te zwaar op hen... Hij klinkt aangeslagen.

Later die week heb ik via de telefoon contact met een jonge predikant in Homs. Hij heeft besloten om met zijn vrouw te blijven. Hij kon en wilde zijn gemeente niet achterlaten: ‘Ik wil er zijn voor mijn mensen en ik hoop dat onze aanwezigheid de gemeente hoop en kracht geeft om te blijven.’

Hij geeft eerlijk aan ook bang te zijn nu inmiddels allerlei wegen zijn geblokkeerd en de raketten inslaan in de stad. Hij vraagt om gebed. ‘Gebed is het enige dat jullie nu voor ons kunnen doen en het gebed is het krachtigste wapen dat wij als christenen hebben.’

Assad

Dan gaat alles ineens heel snel. Homs wordt ingenomen, daarna Damascus – president Assad ontvlucht het land. De rebellenleider laat zich in zijn toespraken gematigd uit en zegt de rechten van minderheden, ook de christelijke kerken, te zullen respecteren. Onze kerkelijke partners reageren voorzichtig positief op deze woorden. Er zijn tenslotte in het verleden al eerder mooie woorden gesproken. ‘We leggen ons leven in Gods hand, Hij zal ons nooit in de steek laten’, zo hoor ik. ‘Blijf voor ons bidden in deze spannende en onzekere tijd’, zegt ds. Ibrahim in ons laatste gesprek. Hij is dan inmiddels alweer teruggekeerd in Aleppo om bij zijn gemeente te zijn.

‘Bid voor ons!’ Dat klinkt heel nadrukkelijk na in mijn oren. In Antakya voor meer arbeiders in de wijngaard nu de oogst groot is. Die mag niet verloren gaan. In Aleppo en Homs voor bescherming en bewaring van onze broeders en zusters in deze spannende en onzekere tijd en dat zij zout en licht mogen zijn in de Syrische samenleving. Men hunkert er naar vrede en recht.

Antakya en Aleppo: twee steden, geografisch gezien dicht bij elkaar, maar twee heel verschillende werelden. Tegelijk is het vooral Gods wereld. Hij regeert en houdt Zijn gemeente in stand. Laten we als leden van dat Ene Lichaam van Christus krachtig bidden om de doorwerking van de Heilige Geest en om de uitbreiding van Zijn Koninkrijk van vrede en gerechtigheid. In Antiochië en Aleppo en wereldwijd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen