Globaal bekeken

In uit de Herberg (magazine van Pastoraal Diaconaal Centrum de Herberg in Oosterbeek) schrijft Alide Snitselaar over ‘troost’:

In het Jodendom kent men de rouwstoel: een speciale stoel waar de rouwende in gaat zitten. Aan beide kanten staat een stoel voor de troosters. In principe is die altijd bezet. Er hoeft niets gezegd te worden, het gaat om aanwezigheid. De rouwende krijgt alle tijd om te treuren. Als de rouwende wil praten, dan wordt er geluisterd. Als de rouwende huilt, dan wordt er meegehuild. Als de rouwende stil is, dan is iedereen stil. Het bezoek aanvaardt de rouwende in zijn toestand. Zeven dagen duurt deze rouwperiode. Daarna wordt de rouwende voorzichtig gestimuleerd om weer deel te gaan nemen aan het leven en bepaalde verantwoordelijkheden op zich te nemen.

Deze rust en mogelijkheid om te rouwen is in onze tijd en cultuur vaak ver te zoeken. Er moet zoveel geregeld worden, dat soms pas na maanden iets van rouwen op gang komt. En dan zijn de omstanders het veelal vergeten. Deze ‘coronatijd’ maakt rouwen nog lastiger. Ik zag in mei van achter mijn computer een rouwdienst met hier en daar een mens in een grote kerk. De weduwe met haar kinderen (die waren er gelukkig) alleen voorin. Een paar banken erachter de moeder van de weduwe, alleen. Verderop haar zus met haar man, en daar weer achter vrienden, die als ze geen partner hadden, ook alleen zaten. Zelf zat ik op 100 kilometer afstand te huilen. Iedereen zat in zijn eigen rouwbubbel. Wat een eenzaamheid, wat een onmacht en machteloosheid. Ondanks de mooie woorden die de dominee sprak, kwam alleen al door het beeld heel duidelijk naar voren hoe ingewikkeld het is om juist in deze tijd van afstand houden te rouwen en te troosten.

Gelukkig worden er manieren gevonden om op een of andere manier nabij te zijn. Sociale media kon en kan veel betekenen. Of gewoon een brief schrijven met herinneringen aan de overleden persoon. Iemand vertelde dat ze, achteraf gezien, al de persoonlijke post niet had willen inruilen voor een condoleance-avond met handdrukken. Een ander benoemde de rust die er was nu ze zoveel met het gezin alleen was. Die kant is er ook.

Peter Dillingh heeft het in Kerk op Dordt over ‘duiven’:

In september 1945 ontving de hervormde kerkvoogdij een opmerkelijk verzoek van de Dordrechtsche Concours- en Verzendingsbond. Secretaris Dirk Tuk schreef: “Bij dezen doen wij een beroep op Uw goedheid en medewerking om onze geliefde duivensport hoog te houden en weer op hetzelfde peil te brengen van vóór den oorlog.”

“Het is U ongetwijfeld bekend, dat wij al onze vogels in de bezettingstijd hebben moeten inleveren en dat deze toen afgemaakt zijn. Wij zijn daardoor allen zwaar gedupeerd.”

Onmiddellijk na de capitulatie in mei 1940 vaardigde de Duitse bezetter de eerste maatregelen uit. Postduiven mochten tot nader order niet uitvliegen. (…) In oktober 1940 werden duivententoonstellingen verboden. In december 1940 werd bepaald dat alle duiven geringd moesten worden. Vervoer werd verboden. In 1941 werd het voer zodanig gerantsoeneerd, dat er in heel Nederland maar voor een paar duizend duiven te eten was. Ten slotte werd in augustus 1942 bepaald, dat alle Nederlandse duiven moesten worden afgemaakt.

Dirk Tuk schreef: “Wij zouden U niet lastig gevallen zijn, indien er volop duiven waren te krijgen, maar dat is nu eenmaal niet het geval.”

“Wij komen daarom met het verzoek tot U om – evenals dit ook op andere plaatsen is toegestaan – ons toestemming te willen verleenen om de duiven, die op de Groote Kerk in het wild leven, te mogen vangen en onder elkaar te verdeelen. Wij zouden door Uw toestemming gered zijn en wij willen in bevestigend antwoord onze vereeniging met alle kracht weer op bouwen.”

“Van ganscher harte hopen wij, een aantal duivenliefhebbers, een gunstig antwoord op ons verzoek te mogen ontvangen”. In het archief van de kerkvoogdij ontbreekt dat antwoord, helaas!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen