’s Lands wijs, ’s lands eer

Ieder land heeft zijn bijzondere manieren en gebruiken, die men moet eerbiedigen. Daar kun je het theoretisch roerend mee eens zijn, maar in de praktijk word je er wel eens beroerd van. Je bent geneigd de mensen en de cultuur van dat land te meten naar de maatstaven van je eigen land en cultuur. Dat is een valkuil voor iedereen die is ‘uitgezonden’. Dus ook voor ons in Zimbabwe.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat wij er nogal eens in gevallen zijn gedurende de jaren van ons verblijf in dit stuk buitenland. Vanuit je westerse achtergrond en beleving ben je al snel geneigd de Afrikaanse mens als
‘passief ’ te beschouwen.

Achtergebleven
Vragen en opmerkingen als: ‘Waarom komt Afrika toch zo langzaam vooruit? Waarom zijn er nog zoveel achtergebleven gebieden? Waarom ploegen mensen hier nog met ossen? Het lijkt of ze ‘Gods water maar over Gods akker laten lopen’, geen hand uitsteken om iets te verhelpen of te verbeteren’, ontglijden zomaar je lippen.
Niet altijd zijn we dan in de stemming om te bedenken: ’s lands wijs, ’s lands eer. Vooral niet als je iets gedaan wilt krijgen, waarvan je zelf overtuigd bent dat het noodzakelijk is voor ‘de ontwikkeling’.
Maar van lieverlee krijg je meer begrip voor de Afrikaanse way of life. ‘Gods water over Gods akker laten lopen’ kan namelijk ook in positieve zin worden opgevat. Het kan zelfs een uiting zijn van geloof.

Juk ossen
Vanuit ons raam hebben wij zicht op de grote tuin van de overburen.
De rector van het Murray Theological College, dr. Rutoro, woont met zijn gezin aan de overkant, in het huis van de pionier zendeling A.A. Louw. Het is een historische plek dus. Maar de tijd heeft verschil gemaakt: op het dak staat een satellietschotel, symbool van ‘wereldzending’. Zending verbindt.
Ook via de moderne media. Maar wat is dat daar? Vanuit ons venster zien wij in de tuin van de familie Rutoro een juk ossen lopen met een ploeg erachter. Het stof stuift op. Het heeft lange tijd niet geregend.
Omdat zending verbindt, knoop ik een gesprek aan met mijn overbuurman: ‘Do you expect rain?’
Verwacht je regen? De rector-ploeger bekent dat hij ook bij zichzelf gedacht heeft: ‘You fool, why ploughing your field while no rains are expected?’ Jij zot, waarom je stuk grond ploegen, terwijl geen regen wordt verwacht?’ ‘Maar’, vertelt hij erbij, ‘ik zei toen tegen mijzelf: ‘jij ongelovige, God zal water op jouw land geven.’ Daarom ben ik vast begonnen met ploegen, waiting for the Rainmaker (in afwachting van de Regenmaker).’

Vertrouwen
Een paar uur daarna begon de lucht te betrekken en kwam ‘Gods water’ met bakken uit de hemel.
Een belangrijke les was geleerd: vertrouwen op de ‘Regenmaker’ gaat dieper dan een moderne regeninstallatie. Je kunt met ossen blijven ploegen als je gelooft dat God in je dagelijks levensonderhoud zal voorzien. Dit is geen kritiek op de mechanisering van de landbouw, maar een pleidooi voor het principe van ’s lands wijs, ’s lands eer.
‘En de boer, hij ploegde voort’, zo klinkt het in de ballade van de boer van J.W.F. Werumeus Buning (1891-1958), een episch-lyrisch dichtstuk met dat prachtige slot:
Een stem sprak tot aarde, hemel en zee
En de boer heeft haar gehoord:
‘Ter wille van de boer die ploegt
Besta de wereld voort!’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen