Uithuilen bij God

‘ Mevrouw, u moet maar veel bidden, dan komt het echt wel goed.’ ‘We hoeven niet meer te bidden… we bidden al zolang en God geneest toch niet.’ Twee uitspraken die soms gehoord worden bij een ziekbed of een andere noodsituatie. Twee uitspraken die iets weergeven van de verwachting die men heeft. Zijn deze gebedshoudingen gebaseerd op bijbelse gronden?

Klaagpsalmen

In tijden van pijn en verdriet kan het fijn zijn als we ons hart kunnen luchten bij vrienden. Hoe goed is het als we de gelegenheid krijgen onze moeiten en zorgen te delen met anderen, die echt tijd en aandacht voor ons hebben en niet meteen met goedbedoelde adviezen komen. Het kan zo goed doen als onze naasten of vrienden de mogelijkheid bieden om (weer) ons verhaal te vertellen… Dit kan een middel zijn om woorden te geven aan onze pijn en ons verdriet, om het in de juiste proporties te gaan zien (om overdrijving en bagatellisering te voorkomen). Ook al lost het niets op, het lucht wel op!

Mag je ook tegen de Heere zeggen dat je dingen zo moeilijk en zo lastig vindt? Volgens sommige mensen mag dat niet; zij zien dit als een vorm van ‘klagen’, als een uiting van het in opstand komen tegen God. Wie vanuit deze houding bidt, zou verkeerd bezig zijn.

In hoeverre is deze mening in overeenstemming met bijbelse gegevens? Er is slechts een korte blik in de Bijbel nodig om te zien dat het gebruikelijk was de nood van land en volk, maar ook de persoonlijke nood in een klacht bij God te brengen (zie de zogenoemde klaagpsalmen en het boek Klaagliederen). In zo’n klacht schreeuwt men het uit naar de Heere, de levende God, en daarbij wordt de ‘waarom-vraag’ niet geschuwd. Bij deze vorm van klagen wordt God niet ter verantwoording geroepen. Integendeel, de vragen waarmee men te kampen heeft, worden juist bij de Heere gebracht. Het is een noodkreet: Heere, ik snap het niet; hoor toch, en help!

Hieruit kunnen we leren dat we al onze vragen, onze ‘waarom-vragen’, onze vragen waar we mee worstelen, onze vragen waar we niet uit kunnen komen, onze vragen die we amper of niet met mensen durven delen, bij God mogen brengen en bij Hem zo ons verdriet, onze pijn en onze moeiten mogen uithuilen.

Verwachtingsvol

Wat is nu de verhouding tussen ‘klagen’ en ‘dragen’? Het is niet zo dat wie zijn nood heeft leren ‘klagen’, automatisch overgaat naar ‘geduldig dragen’. Wie te maken krijgt met ziekte of zorg, heeft in eerste instantie de verantwoordelijkheid om actie te ondernemen. De boze blijft proberen Gods schepping verder te ruïneren en daar mogen en moeten we tegen strijden. Lijdelijkheid past ons niet. Onze eerste en belangrijkste gang is naar Boven, om onze nood bij God te brengen in het gebed. Om misverstanden te voorkomen: wie steunt op de Middelaar mag en zal gebruik maken van middelen die Hij geeft, zoals het raadplegen van een arts en/of hulpverleners, het innemen van medicatie.

In 2 Korinthe 12 is Paulus ons ten voorbeeld. Hij had te maken met een doorn in het vlees. Het is onduidelijk wat daarmee bedoeld wordt (er worden verschillende verklaringen gegeven); het is wel duidelijk dat Paulus erdoor gehinderd werd. Hij heeft gebeden of de Heere hem hiervan wilde verlossen. Niet éénmaal, maar driemaal. Een leerzame les… Aanhoudend bidden.

Oplettend geloof kijkt verwachtingsvol naar de Heere. De Heere hoort het gebed, maar Hij verhoort het niet altijd op de manier die de bidder voor ogen heeft. Zo verging het Paulus ook. De doorn werd niet weggenomen, maar de Heere stelde er iets tegenover, namelijk Zijn genade. Die genade is voor Paulus genoeg om de weegschaal naar Gods kant te laten doorslaan. Aan de ene kant de doorn in het vlees, aan de andere kant Gods genade, die meer gewicht in de schaal legt.

Deze les is alleen te leren in zwakheid; als we merken dat we zelf beperkt en zwak zijn, dan krijgt Gods genade de kans te schitteren, tot eer van Hem. Dit is een moeilijke les. Wie wil er nu zwak zijn en zelf zwak blijven? Wie het geheim van deze les kent, zal zichzelf verloochenen, en in afhankelijkheid van de Heere en door Zijn kracht deze zwakheid accepteren, opdat Gods genade des te meer kan en zál stralen. Dit leidt tot overgave aan Hem, in Wiens hand alles ligt. Overgave, stil berusten in Zijn beleid (Ps.131:3, berijmd), rust vinden bij Hem. Dat is ware berusting. Paulus ervaart eigen zwakheid, maar tevens Gods kracht en daardoor is hij toch machtig en bruikbaar in Gods dienst. Zo mogen ook wij onze eigen zwakheid, ziekte en beperktheid accepteren, wetend dat dit niet buiten Gods wil omgaat, maar dat het alles op een doel uitloopt. De Heere kan het lijden gebruiken om ons de betrekkelijkheid van aardse dingen te leren zien. Door de pijnlijke weg van het lijden leren we wat van waarde is, Wie echt de belangrijkste is. Als we aan Zijn genade genoeg hebben, zal dit een weg zijn van groei in vertrouwen en afhankelijkheid.

Hart uitstorten

Deze acceptatie roept om blijvend gebed, om vol te houden, om het uit te kunnen houden in de weg van pijn en verdriet, ook als de weg moeilijk en zwaar wordt. Juist dan is het zaak te vluchten tot de Heere, te bidden tot Hem of Hij kracht wil geven, of Hij tot Hulp en sterkte wil zijn om het vol te kunnen houden. Zo mogen we ons sterken in de Heere, zoals David deed (1 Sam.30:6).

Bij dit bidden gaat het niet om de vervulling van ons verlanglijstje; dit bidden is evenmin een opzeggen van woorden. Het is een uitstorten van je hart, waarbij je bidt, smeekt, roept tot de Heere. Alle vragen die bij ons boven komen, mogen we Boven laten komen, bij de hemelse Hogepriester, Die medelijden kan hebben en nabij wil zijn.

Lijden kan het gebed onder druk zetten. We kunnen zo gehinderd worden door pijn, gebrek aan concentratie, medicatie, etc. dat we geen woorden kunnen vinden om te bidden… Maar, zou de Heere een woordeloos gebed niet horen? Hij neigt Zijn oor (Ps.116:2), Hij kent van verre onze gedachten.

Zonnebloem

Wij willen graag een oplossing voor onze zorgen en moeiten. De Bijbel wijst op een ander perspectief: het gaat niet om de oplossing, maar wel om de verlossing. Ons oog en hart moet gericht zijn op de Verlosser. Laat de zonnebloem ons tot een voorbeeld zijn. In het Frans en Italiaans heet zo’n plant ‘draait naar de zon’. Een zonnebloem draait met zijn kopje altijd naar de zon. Zo moeten wij in tijden van moeiten ons hoofd niet moedeloos laten hangen, maar het richten op de Zon der Gerechtigheid. Ook al blijft de gebrokenheid dan wel aanwezig, dan blijkt die gebrokenheid niet de enige en hele werkelijkheid te zijn, en zeker niet de belangrijkste werkelijkheid; dan heeft die gebrokenheid niet het laatste woord, want dat is bij de Heere, Die zegt: ‘Zie, Ik maak alle dingen nieuw.’ (Openb.21:5)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen