De samenleving verkleurt

Los van de vraag of er niet nog steeds regio’s in deze wereld zijn waar onze inzet voor het Evangelie van grote betekenis kan zijn, hebben we als kerk ook in eigen land de verbinding met de wereldkerk hard nodig.

Migranten

De verkleuring van de samenleving gaat steeds verder en daar kunnen we als kerk alleen tot onze schade aan voorbij leven. Ook voor het nieuwe kabinet is het geen eenvoudige opgave om grip te krijgen op de migratie. We moeten ermee rekenen dat er de komende jaren nog veel gevraagd wordt van vrijwel alle dorpen en steden om bij te dragen aan de opvang van migranten.

Nieuw spoor

In die situatie is het belangrijk dat de christelijke gemeente zich niet profileert als een bastion om de eigen cultuur te bewaren, maar bekend wordt als een plaats waar de eenheid in Christus mensen samen op een nieuw spoor brengt.

Wanneer migranten en asielzoekers een volwaardige plek vinden in onze kerken, draagt dat bij aan de geloofwaardigheid van de kerk. Het is heel waardevol als er gemeenteleden of voorgangers zijn die jarenlange ervaring hebben met missionair werk in het buitenland of die zelf een migratieachtergrond hebben. Zij kunnen gemeenten helpen om het Evangelie gestalte te geven in onze veranderende samenleving. Kerken zouden er goed aan doen om christenmigranten aan te stellen als ouderling of diaken en hen aan te moedigen om zich te laten opleiden tot predikant, als ze daar een roeping voor ervaren.

Valkuil

De valkuil is dat we in een soort activistisch optimisme te veel gaan verwachten van onze inzet voor asielzoekers en migranten. Er is nog steeds grote openheid voor het Evangelie onder hen, maar we merken in het werk van Evangelie & Moslims dat de zuigkracht van de secularisatie ook groot is. Veel migranten komen uit culturen waar mensen sterk op elkaar betrokken zijn. In ons land leeft ieder voor zichzelf. En dan is het moeilijk om de band met de kerk vast te houden, terwijl bijna niets in de samenleving herinnert aan het leven met God.

Daarbij komt dat hoe goed we ook ons best doen om mensen op weg te helpen, leven in een nieuw land na een soms traumatische vlucht, een doorgaand rouwproces over verlies is. Dat vraagt veel van ons geduld en begrip. Als er veel verandert in onze samenleving, kunnen wijzelf eveneens verlies en vervreemding ervaren. Ook daar moeten we in de gemeente begrip voor en geduld mee hebben.

‘Maak mijn hart één in ontzag voor Uw Naam’ is het gebed van Psalm 86. Eenheid over de grenzen van cultuurverschillen heen vind je door samen Christus te volgen en Zijn Naam groot te maken. Hij alleen kan het verlangen van alle volken vervullen (Hag.2:8).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen