Globaal bekeken

Het volgende fragment is afkomstig uit het boek Niet zonder hoop (KokBoekencentrum, Utrecht) van de Tsjechische filosoof/socioloog Tomáš Halík :

Eén detail maakt het verschil tussen Europa en de Verenigde Staten wellicht heel duidelijk. In Europa duiden we de begane grond aan met het cijfer nul en dus is de etage erboven de ‘eerste verdieping’, terwijl in de Verenigde Staten de eerste verdieping op straatniveau ligt. Kortom, de Amerikanen beginnen te tellen vanaf één, terwijl de Europeanen weten dat de nul voorafgaat aan de één. Of (…) Europeanen zijn zich ervan bewust dat iedere traditie een basis moet hebben (‘ground’ in het Engels, zoals in ‘ground floor’, begane grond), voordat je kunt gaan tellen. Die basis is altijd een gegeven en telt als zodanig niet mee. In de Verenigde Staten, het land zonder enige eigen premoderne historische traditie, ontbreekt een dergelijke ‘basis’ echter. Alles begint hier direct met de vrijheid die de mensheid zich tot wet heeft gesteld, het verleden is gewist (op Europa afgeschoven). Deze karaktertrek verklaart misschien ook een ander, vergelijkbaar fenomeen: in (bijna) alle Amerikaanse hotels met meer dan twaalf verdiepingen is er geen dertiende verdieping (natuurlijk omdat de gasten daar dan geen ongeluk kan overkomen), dat wil zeggen: vanaf de twaalfde verdieping ga je direct naar de veertiende. Voor een Europeaan heeft een dergelijke aanpak geen zin: voor wie proberen we ons bespottelijk te maken. Alsof God niet zou weten dat wat wij de veertiende verdieping hebben genoemd eigenlijk de dertiende verdieping is. Amerikanen kunnen dit spel echter juist daarom spelen, omdat hun God slechts het verlengstuk van hun individuele ego is en ze hem niet zien als de werkelijke basis van hun bestaan. Wat een uitgestoken hand kan doen. ‘Mijn geloof werd niet gevoed’, zegt Marieke Bax (27) in Petrus (magazine van de Protestantse Kerk in Nederland):

Onlangs maakte ik met mijn gezin de overstap van de Rooms-Katholieke naar de Protestantse Kerk. Een keuze na lang wikken en wegen. Als jong gezin streken we neer in Dirksland, waar ik als kinderarts werk in het streekziekenhuis. We kwamen terecht in de roomskatholieke kerk in een andere plaats. Ik werd er actief in het kinderwerk, maar het viel me zwaar. Voor mijn gevoel was ik alleen maar aan het werken, terwijl mijn geloof niet werd gevoed.

Toen werd mijn man ziek – met vier jonge kinderen was dat een heftige tijd. Ons leven stond op zijn kop, maar van onze kerk hoorden we niets. Wel van de hervormde gemeente van Dirksland, waar we een paar keer waren geweest. Op een middag belde de dominee aan: ‘We hoorden dat Jan ziek is. Is het goed dat we langskomen?’ Vervolgens hoorden we in deze kerk een preek over dat je soms bewust wordt stilgezet met het oog op verandering – en dat God dat aanstuurt. Ik was erg geraakt. En juist dat ‘geraakt worden’ had ik in onze eigen kerk zo gemist.

De gedachte aan overstappen vond ik moeilijk. Onze kleine rooms-katholieke kerk zou zes jonge mensen missen. De vraag ‘wat heeft de kerk mij te bieden’ versus ‘wat heb ik de kerk te bieden?’ heeft me maanden aan het denken gezet. Toen stond mijn besluit vast. Mijn man was er al eerder klaar voor.

Het was een warm welkom in de hervormde gemeente van Dirksland. We hebben ervoor gekozen om ons in te schrijven als dooplid. We volgen nu belijdeniscatechisatie en met Pasen doen we belijdenis. Samen maken we een nieuwe stap.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen