In zicht

In De Nieuwe Koers een interview met dr. Bart Wallet, hoogleraar Joodse studies aan de Universiteit van Amsterdam. Als zoon van de christelijke gereformeerde ds. A.K. Wallet deelt hij hoe het wonen in een pastorie hem mede vormde tot wie hij is.

Hoe komt het dat hij moeilijk nee kan verkopen? Hij aarzelt even. Dan: ‘Het is een pastoriedingetje. Van huis uit heb ik het voorbeeld meegekregen: je bent er voor de mensen. Mijn ouders stonden 24/7 aan voor de gemeente en andere hulpbehoevenden, zoals daklozen of vrouwen die uit de prostitutie wilden stappen. Ik moest ook weleens mijn bed afstaan aan iemand die onderdak nodig had.

Ik heb moeten afleren om voor andere mensen te denken. Steeds dacht ik: hoe komt het over wat ik doe? Dat is ook een pastoriedingetje dat erin is gesleten... Mijn ouders wilden kritiek uit de gemeente voor zijn en zeiden dan: ‘doe het nu maar niet, dat kan verkeerd overkomen’. Dat is zelfcensuur die je dus remt omdat je voortdurend via andermans ogen naar jezelf kijkt. Ik heb geleerd dat de keuzes die ik maak goed zijn, ongeacht wat de rest van de wereld daarvan vindt. Als historicus ben ik getraind om alle posities te begrijpen. Waarom doen mensen wat ze doen? Zo kijk ik ook naar mijn ouders en de dynamiek in de pastorie. Ik heb geen behoefte aan confrontaties — al is ook dát typisch voor het pastorieleven. Omwille van de vrede in de gemeente slikten wij vaak onze eigen mening in.’

In PThU-nieuws komt Erik Oevermans aan het woord, promovendus aan de Protestantse Theologische Universiteit, in 2017 preses van het landelijk bestuur van de CSFR. Na een master Filosofie volgde hij de master Gemeentepredikant aan de PThU en nu een promotietraject. Erik is verbonden aan het project Grond, een interdisciplinair vijfjarig onderzoeksproject over hoe geloof meedoet en mee zou kunnen doen in de manier waarop christenen zich tot de aarde verhouden. Hij onderzoekt wat in het denken over grond een verantwoorde gemeentetheologie helpt en wat die hindert.

De geboortegrond van Erik ligt in de Alblasserwaard. Opgroeien langs de Lek bepaalde zijn leven. ‘Die rivier stroomt langs alle gebeurtenissen. Bepalend voor tijd, ritme en je levensverhaal. Het landschap beïnvloedt hoe je bent.’ (...) De levensgeschiedenis van Erik is nauw verweven met die geboortegrond. Zwemmen in de rivier, pannenkoeken eten – zorgvuldig bereid door zijn oma – op de oever, wroeten in de moestuin. Hij groeide op in een omgeving waar ‘handenarbeid' de norm was en wist al jong dat hij rietdekker wilde worden. En zo ging hij op zijn vijftiende ‘het dak op’. ‘Op het dak is het denken geboren,’ zegt hij. ‘Daar zat ik, als een soort monnik in de polder, terwijl de gedachten zich aan mij opdrongen. Een diepe ervaring van aangesproken worden, opgevraagd worden. Adam, waar ben je? En: wat gebeurt er?’ Het denken had voeding nodig. Erik besloot te gaan studeren. Na het behalen van zijn propedeuse theologie aan de Christelijke Hogeschool Ede vertrok hij naar Amsterdam om filosofie te studeren. ‘Een speeltuin voor de geest.’ Maar ook: wonen op een studentenkamer in de stad. ‘Ik weet nog dat ik de ene dag een tentamen epistemologie had en de dag erna weer op het dak zat. Ik heb die zintuigelijkheid nodig, niet alleen iets creëren met mijn hoofd, maar ook met mijn handen en vervolgens te bedenken hoe lichaam en geest samengaan. Wat gebeurt er als je iets creëert? Het is belangrijk om hoofd, hart en handen bij elkaar te houden.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen