In zicht

Het is altijd een bijzonder moment als een dienaar van het Woord, op leeftijd gekomen, zijn laatste kerkdienst leidt. Dr. W. Verboom, ‘de oude Verboom’, deed dit op oudejaarsdag in Benschop. Een aanwezige zond ons een impressie.

Oudejaarsavond 2023. Prof. dr. W. Verboom houdt zijn laatste preek, in de door hem zo geliefde kerk van Benschop. In aanwezigheid van zijn vrouw, enkele leden van zijn familie en de gemeente van nu in Benschop, daar waar hij in 1968 als kandidaat bevestigd werd in het ambt van predikant.

De oude Verboom, zoals hij in Benschop genoemd wordt om verschil te maken met ds. J.W. Verboom uit Apeldoorn, gaat in de loop der jaren moeilijker lopen; verder blijft hij dezelfde. Als hij na een moeilijke klim boven op de preekstoel staat, begint de dienst met de bekende woorden. Onze hulp en onze enige verwachting. Wat past dat ook bij het uitgangspunt van deze avond. Ds. Verboom neemt als tekstvers voor de preek 1 Thessalonicenzen 5:24: ‘Hij Die u roept, is getrouw: Hij zal het ook doen’, in combinatie met Handelingen 17:1-9, waaruit hij ooit zijn proefpreek hield.

Daar waar Jezus wordt verkondigd, is er altijd tegenstand. Ook in Thessalonica. Paulus komt er, brengt er het Evangelie. Hij schrijft aan hen ook zijn afscheidsbrief, aldus ds. Verboom. Paulus schrijft over een roepende God. Jezus riep door middel van Paulus de mensen uit de puinhopen. Jezus roept! Hij roept met koorden van zondaarsliefde.

Geldt dat dan ook voor mij?, vraagt Verboom zijn gehoor. En dan, die twinkeling in de ogen, die meldt dat hij zelf ontdekte wat deze liefde inhoudt. Dan volgt het antwoord: Ja! Van harte! Hij riep mij al, bij de doop, door de prediking heen. Ook door momenten van Gods wondere leiding heen.

Ds. Verboom haalt enkele voorbeelden uit zijn eigen leven aan waarin blijkt dat God de Getrouwe is. Zijn geboorte, zijn doop. En ook die ene zondagmorgen, ook op oudejaarsdag, 1967. Als hij onderweg naar de kerkdienst in Hei- en Boeicop bijna verdrinkt, doordat de auto van gladheid van de weg raakt. Met in de togakoffer, zoals hij zelf schrijft in Vrees en vreugde, een preek over Psalm 90: ‘Leer ons zo onze dagen tellen’, een preek voor zichzelf geschreven.

Verboom vraagt ons, heb jij, heb ik Hem geloofd? Verzoening met Hem ontvangen? Hij roept met aandrang. Hij roept pastoraal. God zal Zijn gemeente bewaren tot de wederkomst. Ds. Verboom denkt ook deze dienst aan de kinderen in de kerk. Noemt hen, ziet hen. In de morgendiensten stelt hij de kinderen voor de preek een aantal vragen en neemt de antwoorden altijd na het dankgebed rustig door. Om vervolgens de bekende vraag te stellen: ‘Had je dat?’ Hij ziet in de kinderen het Verbondsgoud oplichten. Hij kan ook in deze dienst niet om het verbond heen. Noemt het aantal kinderen dat hij in Benschop mocht dopen, 153. Precies het aantal van de wonderbaarlijke visvangst. Wonderlijk. Het komt al van Hem. Het is trouw, al wat Hij ooit beval, zingen we als antwoord op de verkondiging.

Na de zegen spreekt ouderling A. Schouten ds. Verboom en zijn vrouw toe. De catechese van weleer komt ter sprake. Verboom antwoordt en zegt: ‘De leraar van toen is zelf ook meer leerling geworden. En daar ben ik dankbaar voor.’

We zingen het echtpaar toe uit, hoe kan het bijna anders, de berijming van de Heidelberger. Zondag 1. ‘Ik heb slechts een houvast in leven en in dood.’ Dat is steeds kenmerkend geweest voor de preken van ds. Verboom. Zo eindigt de dienst waarin deze predikant, zoals hijzelf zei, afscheid nam van de preekstoel.

We wensen hem en zijn vrouw, in de avond van het leven, alle goeds en bidden of God de gedane arbeid in Zijn dienst wil zegenen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen