Een huis vol

Het behoeft geen betoog dat Jesaja 53 in de joodse traditie anders wordt uitgelegd dan in de christelijke. Met de lijdende knecht zou, evenals in Jesaja 41:8 en 49:3, Israël bedoeld zijn. Een volk vervolgd en gekweld door de omringende volken, maar desondanks het instrument voor de verlossing van de volken geworden. Weliswaar is hier onder joodse uitleggers geen eenstemmigheid over. Vanuit nieuwtestamentisch perspectief getuigt dit Bijbelgedeelte van Goede Vrijdag en Pasen ineen.

Om Jesaja 53 goed te verstaan, moeten we beginnen te lezen bij hoofdstuk 52:13: “Zie, Mijn Knecht zal verstandig handelen”. Daar sluiten dan de woorden uit 53:11 bij aan: “Door de kennis van Hem zal de Rechtvaardige, Mijn Knecht, velen rechtvaardig maken.”

Dieptepunt

Opnieuw heeft God hier Zelf het woord genomen, na dat hele relaas van de profeet, wat het voor die Knecht heeft betekend om Zijn doel – velen rechtvaardig maken – te bereiken. Veracht is Hij erom, geslagen, verdrukt, verbrijzeld en dat alles vanwege ónze overtredingen. Met als meest in het oog springende volkszonde: zelfverrijking ten koste van de armen en daarbij dan zelf de ‘vrome mens’ blijven uithangen (Jes.1:4,13; 5:8vv; 43:24). Maar hoe relatieverwoestend die overtredingen van jullie ook zijn – zo horen we de Evangelieboodschap bij Jesaja – “Ik, Ik ben het, Die uw overtredingen uitdelg omwille van Mijzelf, en aan uw zonden denk ik niet”. Het dieptepunt van Jesaja 53 – als een lam werd Hij ter slachting geleid – is op de Goede Vrijdag het toppunt van Gods liefde gebleken. Maar ook het keerpunt voor een ter dood veroordeelde moordenaar (Jes.53:6; Luk.23:42). Hoe genadig wil je het hebben?

Van Passie naar Pasen

De woorden van vers 10: “Het behaagde de Heere Hem te verbrijzelen”, hebben dan ook niets van doen met wat ‘bloedtheologie’ is gaan heten. Een ‘bloeddorstige’ God, die Zijn Zoon zou hebben laten sterven, omdat Hij bloed wilde zien. Als ik in gedachten sta bij het kruis van Golgotha, laat de Geest van God mij met andere ogen kijken. Door Willem de Mérode is dit in zijn “Bloedtheologie” als volgt vertolkt:

Het verdient in dit verband de opmerking dat de woorden ‘behagen’ en ‘welbehagen’ taalkundig gezien van dezelfde stam komen. Theologisch gezegd: uit hetzelfde Vaderhart van God! Het ‘verstandig handelen van de Knecht’, door Paulus ‘het dwaze van God’ genoemd, is immers wijzer dan de mensen (1 Kor.1:25)! In onze dwaasheid zouden wij aan onze eigen domme keuzes finaal ten onder zijn gegaan. Maar het behaagde de Heere Hem in ónze plaats te verbrijzelen. Hoe opwekkend is dit: God die Zich met ‘dat van Hem’ aan ‘dat van jou’ verbindt! Zelf ‘thuisgeraakt’ in dat donkere en onheilige van mij – want echt mens geworden – heeft de ‘Koning-Knecht’ Zijn leven afgelegd om een offer te worden voor onze schuld. Meer nog: om ons kinderen van Hem te laten zijn en erfgenamen van het eeuwige leven. Jesaja 53 gaat van Passie naar Pasen. Meer nog: nageslacht zal de Knecht van de Heere immers zien!

Voorbij Pasen: een huis vol

Nageslacht. Dat is maar niet een handjevol. Velen zal de Rechtvaardige, Mijn Knecht, rechtvaardig maken. Voorspoedig zal door Zijn hand het welbehagen van de Heere zijn. De moeitevolle inspanning van de Knecht zal vrucht dragen. Licht zal Hij zien. Paaslicht! ‘Verzadigd’, – want Zijn doel bereikt – zal Hij te midden van de machtigen triomferen. Immers, niet de machthebbers van deze wereld hebben ‘de kaarten’, maar Hem is gegeven alle macht. Zijn shalom wordt werkelijkheid, als vrucht van Pasen en voorbij Pasen. Hij, Die met Zijn offerdood en opstanding ‘van tussen de doden uit’ een plaats heeft bereid in het huis van de Vader, zal intussen Zelf zorgen dat Zijn huis vol wordt in de weg van bekering en geloof. Een huis waarin de passie- en paastonen van Jesaja 53 zijn overgegaan in een eeuwig gloria. Daar wil je toch wel eeuwig wonen?

En wij? O Heer, vol bloed en wonden,

wij zijn met U aan ’t kruis geschonden,

en sterven door Gods toornegloed.

Zo sterven onze zonden mede.

Het is volbracht! Wij hebben vrede!

Want bloed wordt slechts verlost door Bloed!

(De Stille tuin, 1933)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen