Leven na Handelingen 2

Met Pinksteren daalt de Heilige Geest, door de Vader en de Zoon gezonden, uit de hemel naar de aarde af. Wonderlijke tekenen laten zien hoe heilig, machtig en ook hoe mededeelzaam de Geest is. Het oude Woord klinkt nu in alle talen en de Pinkstergeest gaat daarmee heerlijke dingen in mensenharten doen.
Door Gods grote genade ontstaat er een gemeente, waarin allerlei oude tegenstellingen ineens wegvallen. Die gemeente heet hier voor het eerst in de Bijbel: ‘allen, die geloofden’! Dat kenmerkt de nieuwtestamentische gemeente: het geloof in Gods beloften in Zijn Zoon Jezus Christus. Joden en heidenen, jongeren en ouderen, dienstknechten en vrijen, rijken en armen delen in het wonder van de liefde van God in Zijn Zoon.

Geen verschil
De eerste geschiedenis door Lukas vermeld in Handelingen na de pinkstergeschiedenis, laat zelfs zien dat er in die eerste gemeente zelfs geen verschil meer bestond tussen gehandicapt en niet-gehandicapt. Een tegenstelling die in de Oudheid heel groot was. De kreupele bedelaar bij de Schone Poort mag zich evenzeer verheugen in de kracht van de Naam van de opgestane Heiland als alle andere gemeenteleden. In Christus is er geen onderscheid meer. Hij is de Heere en al Zijn leden zijn elkaars medeleden. Schuldig elkaar lief te hebben.
Het eerste wat van dat geloof van de gemeente gezegd wordt, is: ‘zij waren volhardend in de leer der apostelen.’ Het Woord dat gepredikt wordt, raakt mensenharten en richt iets aan: bekering. Er wordt schuld beleden en de vraag gesteld of er nog redding mogelijk is.
De deur wordt in de evangelieprediking van de apostel Petrus dan niet op een kiertje gezet, maar zwaait wagenwijd open met: ‘Bekeert u en een ieder van u worde gedoopt in de Naam van Jezus Christus, tot vergeving der zonden en gij zult de gave van de Heilige Geest ontvangen. Want u komt de belofte toe …’ (Hand. 2:38 en 39a).
De Geest zorgt er dan ook Zelf voor dat dat Woord aangenomen wordt in geloof, hoop en liefde. Zo zijn op de Eerste Pinksterdag drieduizend mensen radicaal veranderd. Van schuld verlost door het dierbare bloed van Gods Lam en niet veroordeeld tot de onmogelijkheid van het zelf weer goed moeten maken. Verlost van werkheiligheid, levend in dankbaarheid, die in de liefde haar weg vindt.

Gemeenschap
In onze tijd en in onze gemeenten mag de leer der apostelen tastbaar aanwezig zijn in de geopende kanselbijbel en de daarop gebaseerde belijdenis. En wij hebben van die eerste gemeente dan ook te leren dat dit het kloppend hart van onze gemeenschap moet zijn en blijven. Dat Woord brengt ons bij elkaar, met totaal verschillende talenten.
Dat Woord moet het hoogste gezag hebben voor kerkenraads- en gemeenteleden. Zonder horen van dat Woord zal er geen zegen zijn.
Rond dat Woord, zo vertelt de Bijbel in Handelingen, ontstaat een wonderlijke gemeenschap. ‘En allen, die geloofden, waren bijeen ...’ Dat betekent dat ze elkaar opzochten, elkaar nodig hadden en voor elkaar ook wat over hadden. Niemand kan immers in zijn of haar eentje geloven. Ik heb er de ander bij nodig, zondag en maandag om samen God groot te maken.
Die eenheid ligt vast in Christus’ prediking: ‘Een nieuw gebod geef Ik u dat gij elkander liefhebt; gelijk Ik u heb liefgehad, dat gij ook elkander liefhebt. Hieraan zullen zij allen bekennen dat gij Mijn discipelen zijt, zo gij liefde hebt tot elkander.’ (Joh. 13:34 en 35). De eenheid van de gemeente van de Heere Jezus Christus is zo sterk dat de Bijbel het beeld gebruikt van de verbondenheid tussen het Hoofd en de ledematen van één lichaam.
Zonder de verbondenheid met het Hoofd Jezus Christus is het lichaam – de gemeente – dood! Maar als het lichaam leeft, dan heeft ook de hand de voet nodig. En kan het oog het oor niet missen. Paulus tekent die eenheid in 1 Korinthe 12 met ongekende duidelijkheid: ‘Als één lijdt, dan lijden alle leden. Als één zich verheugt, verheugen allen zich mee.’

Meer nodig dan brood
Die middelpuntzoekende kracht van de gemeenschap der heiligen is in deze tijd in onze kerk en gemeenten meer nodig dan brood. Verdeeldheid, op welk terrein dan ook, is een ban in het leger. Tweedracht komt bijna altijd voort uit het zoeken van eigen eer en roem.

Onder de titel Pastoraat – Gemeenschap der heiligen zal ds. H. Harkema een keer per maand een bijdrage schrijven. Vandaag de eerste aflevering.

Daarom: laten wij toch voor ogen houden dat er maar Eén is, Die alle eer en roem toekomt en dat is Jezus Christus. Wij hebben de roeping naar elkaar goed te luisteren, naar elkaar om te zien, elkaar te verdragen en elkaar lief te hebben in zelfverloochening, zoals de gemeente van Jeruzalem. ‘En allen, die geloofden waren bijeen …’

Samen eten
Eén aspect van het gemeenteleven wordt in Handelingen 2 zelfs twee keer genoemd: ‘Zij volhardden in de breking van het brood … en van huis tot huis het brood brekende, aten zij tezamen.’ (Hand. 2:42 en 46). Daarmee wordt allereerst natuurlijk het Heilig Avondmaal bedoeld. Maar is er meer.
Er is in de Bijbel, onder andere in de brief aan Korinthe, immers ook sprake van gezamenlijke maaltijden van de gemeenteleden: de zogenaamde agape (= liefde)maaltijden, waarbij de rijken in de gemeente van hun overvloed de armen lieten meegenieten. In Korinthe liep dat fout en daarom is de apostel Paulus er in hoofdstuk 11 van de eerste brief zo scherp over. Maar in Jeruzalem was het een zegen, en een verkwikking voor weduwen, wezen, armen, zieken, gehandicapten dat zij samen met anderen de maaltijd mochten gebruiken en zo samen genieten.
Zo wilde de Pinkstergeest het de gemeente laten voelen: alles wat je samen met anderen doet, geeft verdubbeling van zegen of het halveert je verdriet. Er staat nog bij: ‘Zij aten tezamen met verheuging en eenvoudigheid des harten.’ In Middelharnis hebben wij vanwege een zendingsproject de mogelijkheid om bij elkaar in de gemeente als gezinnen of als alleengaanden de maaltijd te gebruiken. Dat brengt niet alleen geld op voor de verkondiging van het evangelie, maar het stimuleert ook op een bijzondere wijze de onderlinge gemeenschap. Het is werkelijk stichtend en een gewaardeerde vorm van elkaar ontmoeten.

Talenten
‘Elkaar het brood breken’ betekent immers ook dat je iets ontvangt om het door te geven, de ander aan te reiken en het zo met elkaar te mogen delen. Ieder gemeentelid kreeg van de Schepper minstens één talent. Maar wij hebben er doorgaans veel meer gekregen dan wij vermoeden. Welke talenten je hebt merk je pas als je ze gebruikt.
Laten wij onze gaven dan niet ongebruikt laten liggen, maar die investeren in de heilige roeping om ze met anderen te delen.
Die oude, wijze catechismus heeft groot gelijk als ze de taak van de gemeenteleden van Jezus Christus omschrijft met de onsterfelijke woorden: ‘Dat elk zich moet schuldig weten zijn (haar) gaven ten nutte en ter zaligheid der andere lidmaten gewillig en met vreugde aan te wenden’ (antwoord 55). Wie alles met anderen deelt, die krijgt veel meer dan het dubbele.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen