Ds. Iz. Kok Gods beloften voor u. Over het aanbod van Gods genade in de prediking. Uitg. Groen, Heerenveen; 249 blz.; € 16,95.

Geloven wij in Gods verkiezing of geloven wij in de verkiezende God? Voor mij is het laatste doorslaggevend. Wanneer we Gods verkiezing verzelfstandigen als een leerstuk, verwordt het al snel tot iets waarover op afstand gedacht en geredeneerd kan worden. Met alle onzalige gevolgen van dien. Slechts in het geloofslied dat gestempeld wordt door verwondering en aanbidding, komt de verkiezende God aan Zijn eer. In dat licht lees ik de bundel Gods beloften voor u als een hartelijk pleidooi om de levende Christus, Die gekruisigd was, onverkort te prediken met de dringende roep Hem gelovig te omhelzen.

Als zoon van ds. R. Kok, de predikant die in 1950 buiten de Gereformeerde Gemeenten kwam te staan, heeft ds. Iz. Kok (1930-1995) zich intensief beziggehouden met de thematiek van het aanbod van de genade in de prediking van het Evangelie. In de onderhavige publicatie zijn enkele artikelen en preken samengebracht waarin de vrucht van zijn bezinning tot uiting komt. Na korte verhandelingen over ‘U komt de belofte toe’ en ‘God wil dat alle mensen zalig worden’ volgen artikelen over onder meer ‘de prediking van het Evangelie als aanbod van genade en als verkondiging van Gods beloften’. Ook de intredepreek in zijn eerste gemeente, Zegveld (1957), is opgenomen, ‘Het levende Brood uit de hemel’ (n.a.v. Joh. 6:50). Twee lijvige bijdragen gaan in op het spreken van Calvijn en Koelman, waarna een drietal bijlagen volgt: over ‘the Marrow Controversy’, een ‘In memoriam Izaäc Kok’ en een lijst met publicaties. We zijn de samensteller, drs. M.D. Geuze, dank verschuldigd voor deze mooie uitgave, waarin uiting wordt gegeven aan de roeping om onze voorgangers, die ons het Woord Gods gesproken hebben, niet alleen te gedenken, maar ook hun geloof na te volgen (Hebr. 13:7). Hoewel de opzet ertoe kan leiden dat de lezer soms iets vermoeiends ervaart omdat er veelvuldig op hetzelfde aambeeld gehamerd wordt, is tegelijk de hartstochtelijke toonzetting allesbehalve eentonig. De lezer ontmoet een gedreven evangelieprediker die nog spreekt nadat hij gestorven is. Met klem stelt ds. Kok hoezeer de belofte van het Evangelie toekomt aan allen die het Woord van God horen. Niet dat ze als een vloedgolf de wereld overspoelt, maar wel zo ‘dat de rivier vol levend water als een genadestroom binnen de oevers van verbond en prediking door deze wereld gaat’. Onder meer bij de uitwerking van 1 Timotheüs 2:4 (‘God wil dat alle mensen zalig worden’) proeven we de huiver dat de exegese van de tekst wordt gemuilkorfd; ‘de uitleg van allerlei doet ernstig afbreuk aan de waarachtigheid van de algenoegzame waarde en kracht van Christus’ offer’. Sterk acht ik hoezeer ds. Kok diverse keren direct teruggrijpt op het bijbelwoord. Dat heeft kracht. Geen theologisch schema (‘zo en zo moet je het zien’), maar de sprekende God heeft recht van spreken. Ik neem het ter harte, met het oog op de prediking van het Evangelie, de catechese en het pastoraat.

Naast het pleidooi voor een volmondige belofteprediking klinkt de noodzaak dat de aangeboden genade ook daadwerkelijk ‘in ons’ gerealiseerd wordt; ‘de toezegging op zichzelf geeft ons nog geen deel aan de zaligheid’; het moet komen tot een waarachtig omhelzen en aannemen van de gekruisigde Christus, zoals Hij geschonken wordt in de Evangeliebeloften. Al deze noties zijn het waard in hervormd-gereformeerde kring (opnieuw) grondig verwerkt te worden.

Daarbij spreek ik de hoop uit dat ook in andere kerkgenootschappen de bijbelse toonzetting van dit boek wordt erkend. Terwijl ik vasthoud aan het vele goede, roepen sommige uitdrukkingen ook vragen bij mij op. Bijvoorbeeld dat ‘de belofteprediking niet naar de rust voert, maar oproept tot de arbeid van het gebed’; elders schrijft de auteur ‘dat satan voert tot de rust’. En: ‘De aanbieding van Gods genade maakt geen gelukkige, maar ongelukkige mensen.’ Dergelijke uitdrukkingen zijn verwarrend en op zich‑ zelf genomen mijns inziens niet schriftuurlijk. De samensteller heeft er goed aan gedaan in een kanttekening op te merken dat de persoonlijke geloofservaring van ds. Kok in zijn beschrijvingen meeklinkt. Bij alle spraakverwarring die er is, doen we er goed aan zo dicht mogelijk bij het taalveld van de Schrift te blijven. Satan schept onrust; Christus is de grote Rustaanbrenger; Hij is onze Vrede (Ef. 2:14a). Wanneer gesteld wordt dat de belofteprediking oproept tot gebed, moet met evenveel kracht worden gezegd dat de belofteprediking oproept tot geloof. In het toevluchtnemende geloven mag de ware rust gevonden worden in de belofte van het Evangelie, juist dan als van ogenschijnlijke vervulling nog weinig of niets te bemerken is. Staat of valt het niet met de vraag of we in de belofte de levende Christus, Die gekruisigd was, omhelzen mogen? Als dat zo is, hoeft men voor een valse rust niet bang te zijn.

Volledig stem ik in met hetgeen voorin de uitgave wordt vertolkt door dr. J. Hoek en dr. R. van Kooten: ‘Van harte aanbevolen!’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen