Waarschuwingen en hoop

Wat valt er veel te zeggen en schrijven na het bestuderen van de twee brieven aan de Thessalonicenzen. Het zijn brieven die je niet al te letterlijk moet lezen, lijkt me. Je proeft dat Paulus in gesprek is met een jonge gemeente die met heel specifieke problematiek te maken heeft. Je proeft in beide brieven dat aan bekende dingen wordt gerefereerd, die ons niet bekend zijn. Toch krijgen we er veel van mee, dankzij de Heilige Geest. Al proevend van de woorden word je betrokken in de werkelijkheid van Christus. Je wordt gerustgesteld dat je niets tekortkomt. Je wordt gewaarschuwd om niet in het hier en nu al alles te willen vinden en ontvangen.

1. Lijden voor Hem

Dan blijven er voor mij een paar dingen bovenuit steken. Het eerste is dat ‘verdrukt worden omwille van Christus’ een erezaak is. Het raakt aan Gods rechtvaardigheid. Het betekent nu voor Hem te lijden, om straks door Hem recht gedaan te worden. Niet elke christen leeft zo dat hij of zij kan lijden voor Christus. Misschien wel omdat heiliging te weinig ruimte krijgt.

2. Dwaling en veroordeling

Ik proef als tweede ook telkens de waarschuwing om met het Evangelie een bepaalde kant op te gaan die niet zo bedoeld is: niet meer werken; de dag van Christus is al gekomen; dwaling. Dwaling is een binnenkerkelijk iets. Dat maakt het extra lastig en gevaarlijk. Ik denk dan dat vandaag de dwaling vooral zit in het dualisme. Al het kwade (voor onze beleving) wordt bij God weggehouden en aan satan toegeschreven. Al het goede komt van God, maar dan wel uit het perspectief van de mens. Daarmee wordt een godsbeeld gevoed dat verre van bijbels is en toch zo bijbels lijkt.

Je proeft in de Thessalonicenzenbrief ook ernst. God zal het kwade wreken, maar ook hen veroordelen die de waarheid niet hebben geloofd. Naast de kerk in Nederland denk ik ook aan het onderwijs. Veel scholen vierden het honderdjarig bestaan van christelijk onderwijs deze jaren. Een grote zegen. Nu is er de zorg van buitenaf, hoe lang christelijke normen en waarden mogen worden uitgedragen. Maar van binnenuit is er wellicht nog meer de zorg of wij de bijbelse boodschap nog En is er wel voldoende kennis om hier evenwichtig mee om te onaangepast aan onze wensen willen en durven doorgeven. gaan? Dreigt niet een verwaterde en al te voorzichtige boodschap die geen boodschap meer is?

3. Wetteloosheid

Als derde zou ik willen noemen de wetteloosheid die als een pandemie om zich heen grijpt. Ook omdat het me zelf in heel veel situaties niet meer lukt om hetzelfde te zeggen als voorheen. Juist in zo’n gepolariseerde tijd als de onze zit je als christen zo vaak in een positie dat je denkt: dit is het niet, en dat is het ook niet. Daartussenin is het vaak eenzaam. Staat niet juist daar het kruis van Christus? Trekt de heiliging niet juist naar het centrum, ja naar Christus Zelf?

4. Uitzien naar de grote dag

Als laatste blijft boven alles staan, de toekomstige vereniging met Christus. Niet dat daar nu geen sprake van zou zijn. ‘Ik ben met u alle dagen’, sprak Jezus. Hij heeft ons Zijn Geest gegeven. Dat geeft draagkracht. Maar Zijn grote dag is nog niet daar. Ook hierin zie je dingen verschuiven. Alle nadruk ligt soms op de gelovigen die naar de hemel gaan bij het sterven. Mooi, maar waar is het nog veel belangrijker uitzien naar de grote dag? Het gaat toch om Hem, ‘Die ons heeft liefgehad en ons een eeuwige troost en goede hoop gegeven heeft uit genade’! (1 Thess.2:16)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen