Boekbespreking

De titel van het boek is confronterend, heftig voor wie hiermee in aanraking kwam. Wie is dit niet in de brede kring van de kerkelijke gemeenschap, maar ook daarbuiten? Laat de confrontatie niet afschrikken om dit boek toch te lezen. Over dit woord lag en ligt een dikke ijslaag. Hoe vaak werd over dit woord of de daad nauwelijks gesproken. Dit boek klinkt voor mij als een reveil, een opwekking om suïcide bespreekbaar te maken. Om de ijslaag tot een dun vliesje te laten wegsmelten. Hierin zijn de schrijvers mijns inziens geslaagd. De ondertitel ‘Als het leven een loden last wordt’ typeert waar het om gaat. Fysieke pijn kan heel heftig zijn, maar hier ligt vaak een aanwijsbare oorzaak aan ten grondslag. In de gemeente Gods kan dit in de voorbede genoemd worden. Met psychische klachten ligt dit vaak anders en om daar voorbede voor te vragen? Is dit nog steeds een lastig onderwerp?

Het eerste hoofdstuk zet gelijk in met het beschrijven van casussen, ervaringsverhalen. Pedagogisch een goed begin, je wordt gelijk ingezogen in de problematiek en zo concreet met de immense zorg. Wie deze zorg kent, weet zich al begrepen en gesteund en onderschrijft de ondertitel van dit boek. Hoe destructieve krachten een kostbaar mens naar het levenseinde kunnen slepen. Te vaak werd hierover gezwegen. Duidelijk wordt gemaakt hoe in de Bijbel ook sprake is van suïcide (p.92). Of Simson in deze rij thuishoort, is voor mij een vraagteken. Judas’ sterven vind ik na het lezen van Handelingen 1:25b tragisch. Hij kwam niet aan de voeten van Jezus terecht, maar ging naar zijn eigen plaats. Niet over zijn zelfdoding, maar vanwege zijn verraad wordt dit oordeel uitgesproken (p.118). Niet ons past het oordeel, maar onze Schepper.

Ruimschoots wordt er aandacht besteed aan suïcidale mensen. Is daar een rationele, of empathische benadering? Is daar de herderlijke, pastorale houding, zoals de Heere Jezus omging met beschadigde mensen, ook met hen die in de macht van demonen waren? Op welke manier je dit ook concreet in kan vullen? Heel duidelijk wordt aangegeven om de persoon om wie het gaat, serieus te nemen. Luisteren, luisteren, accepteer wat er wordt gezegd. De vrienden van Job waren pastoraal het sterkst toen ze luisterden. Het geeft voor degene die, hoe dan ook, pastorale zorg draagt, een ongemakkelijk spannend gevoel. Ik (TWvB) werd na een reis van vijftig kilometer teruggestuurd door een gemeentelid met depressieve klachten, maar na genezing, zei ze: ‘Het was fijn dat u mij bezocht.’

Praktische en pastorale aanwijzingen wisselen elkaar af. Een belangrijke pastorale tip is onder andere: Vorm een team van een beperkt aantal personen om een lijdend persoon heen, ook om de verantwoordelijkheid en de pijn te delen. Verder noem ik: Rouw na suïcide. Suïcidaliteit: geloof en kerk. Zelfdoding: een lange geschiedenis. Pastoraat bij suïcidaliteit en suïcide. Suïcidaliteit bij kinderen, jongeren, ouderen, risico- en beschermende factoren en signalen. Professionele hulpverlening. Bij het laatste onderwerp wordt er op de lange wachttijd gewezen bij professionele instellingen. Pijnlijk om dit te constateren, terwijl het water tot aan de lippen staat, zelfs over de lippen komt. Dit boek beveel ik meer dan van harte aan voor een brede lezerskring. In het bijzonder hun die betrokken zijn bij pastoraat en jeugdwerk. Hier zat ik echt op te wachten om dit heikele onderwerp breed bespreekbaar te maken, met name in de gemeente Gods, en dat is zeker gelukt.

Hebt u hulp nodig? Neem dan gratis contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 113 of 0800-0113 (24 uur per dag bereikbaar) of 113.nl. Dit kan ook anoniem.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen