Verlangen naar Christus

Met een enkele duiding en een paar citaten beveel ik dit boekje van harte aan in de handen van velen, met het gebed dat de inhoud harten en preken doortrekt.

Breekbaar

In het eerste hoofdstuk, getiteld ‘Bevindelijke prediking’, gaat de auteur in op drie grondtrekken die naar zijn besef de hartslag van de Woordbediening karakteriseren: prediking als werkplaats van Gods Geest, als tegenwoordigheid van Christus en als grond van de geloofservaring.

Voor elke prediker een indringend citaat van Kohlbrugge: ‘Kom je (bij de voorbereiding) niet vooruit, kauw dan niet op je pen, maar buig je knieën en zeg dan maar: Mijn God, ik wil preken, maar ik ben zo’n dwaas en ik zie niets in Uw Woord. Ontferm U over mij.’ Het tekent Gods dienaren die breekbaar zijn, maar juist zó bruikbaar.

Met klem wordt betoogd dat Christus niet alleen object, maar ook subject van de prediking is: Hij wordt niet alleen verkondigd, maar Hij voert ook Zelf het woord. Hij is het Die door Zijn gezanten spreekt. En terwijl Hij spreekt, is Hij de God ‘Die maar niet zegt wat moet, maar Die belooft en het doet’. Wee de prediker die hierop afdingt.

Actualiteit

Het tweede essay (Geloof en heilszekerheid) belicht de bodem, de bron en de beleving van de heilszekerheid, die het geloof eigen is. Voor het geloof is God niet een object, maar ‘onze Vader’, en is de Zoon ‘onze Borg en Bruidegom’, en is Zijn Geest ‘de Bruidswerver Die de band der gemeenschap sticht’. Geen andere bodem heeft het geloof dan de genadige beloften van het Evangelie. ‘Woordgewijs’ schept en schenkt de Heilige Geest het geloof. Geloofszekerheid hangt aan God en ‘kleeft’ aan Hem. Door en met het Woord verwekt de Geest een geloof ‘dat binnenwaarts geen vastheid vindt, maar buitenwaarts voor anker gaat’. Dát geloof is echt, dat zich aan Christus hecht.

‘Luthers kruistheologie’ is de titel van het derde hoofdstuk. Het kruis betekent Gods volstrekte vonnis over elke poging van de mens om zichzelf te redden. Dr. De Reuver werkt dit uit in de betekenis van het kruis voor de godskennis, voor de rechtvaardiging en voor de navolging.

Bij het kennen van God gaat het erom God te omhelzen ‘waar Hij het ‘teerst’ is, namelijk in de Gekruisigde’. Betekenisvol dat de auteur in dit hoofdstuk een paragraaf Actualiteit toevoegt, waarin hij betoogt dat het kruisevangelie bestand is tegen elke crisis, ook in ons tijdsgewricht. De ‘gelittekende handen van de Gekruiste’ staan ervoor garant dat God de werken van Zijn handen nooit loslaat.

Verlangen

Het vierde opstel geeft stem aan de paulinische concentratie op ‘het kruis alleen’. Vanuit Paulus’ spreken wordt het vloekhout getypeerd als ‘de levensboom van mijn behoud’. Buiten de Gekruisigde zijn wij nergens. Zegenrijk om te lezen dat kennis van de Gekruisigde samengaat met ‘eerlijke zelfkennis’, waardoor ‘ootmoedige afhankelijkheid’ de grondtoon blijkt van het leven door het geloof. ‘Klein in zichzelf en kort bij de Gekruisigde’, dat is waar de Geest toe brengt.

Het laatste essay in deze bundel (Verlangen naar het Vaderhuis) staat in het teken van de hoop. De geloofservaring wordt immers gekenmerkt door de hunkering van de psalmist: ‘God des levens, ach wanneer...?’ Als lezer proef je hoe de auteur zelf door Gods genade meer en meer verlangend gemaakt is naar wat Paulus noemt ‘heen te gaan en bij Christus te zijn, want dat is verreweg het beste’. Op de weg naar het Vaderhuis zing je jezelf in wat God heeft toegezegd. Christenen zijn passanten, pelgrims onderweg, tentbewoners. De oude uitdrukking ‘Wie heimwee hebben, komen thuis!’ heeft niets aan betekenis ingeboet. Het is wat dr. O. Noordmans weergeeft als ‘het geduldige ongeduld dat geloof heet’.

Treffend beschrijft dr. De Reuver hoe voor Augustinus het wezen van ons hart het verlangen is. ‘Kijk er uw verlangens eens op na. Het zou kunnen zijn dat we tot de ontdekking komen dat ons hart meer saeculum, meer tijdelijke wereld omdraagt dan God lief is.’ Wat God evenwel ‘lief’ is, is het leven uit Zijn toekomst wat samen mag gaan met het geloof dat allen die in Christus zijn ontslapen, al thuisgekomen zijn. De Hernhutters vertolken het op de grafsteen van hun geliefden: Heimgegangen, naar huis gegaan.

Verwondering

In mijn exemplaar van deze essays noteerde ik aan het eind slechts één woord: Maranatha! Die hartenkreet bid ik elke lezer toe. Ouderlingen die geroepen zijn om te waken over de verkondiging van het Woord, ontvangen onderwijs voor hoofd en hart en daarmee toerusting om het gesprek met de dienaren van het Woord aan te gaan.

Hoorders van de evangelieprediking worden verwachtingsvol naar wat God in de zondagse eredienst wil doen. Verwondering stempelt de geloofservaring van prediker en hoorder, wanneer Gods hartslag in de verkondiging van de gekruisigde Christus wordt gehoord. Het is een geheim, maar het heilige gebeurt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen