Hoop, ondanks corona

Ds. Ouwehand vertelt per beeldtelefoon hoe hij de afgelopen weken beleefd heeft:

‘Samen met het GZB-Crisismanagementteam moest ik ontzettend veel besluiten nemen. Lastig, want elke dag haalden de ontwikkelingen ons in. Altijd stonden de veiligheid van de zendingswerkers en het kantoorpersoneel en de belangen van onze partners wereldwijd voorop.

Ikzelf startte mijn crisismodus. Dan word ik rationeel, probeer overzicht te houden over mogelijkheden en risico’s. Samen met het crisisteam probeer ik ook op een geestelijke manier leiding te geven. We zoeken naar een balans tussen verantwoordelijkheid nemen en vertrouwen op God. Tenslotte bepaalt Híj de gang van zaken.’

Welke impact heeft de coronacrisis op de GZB?

‘Op korte termijn ging dat vooral om de zendingswerkers. Wij besloten dat een – groeiende – groep naar Nederland moest terugkeren. Een aantal zit echter in lockdown en kan geen kant op. Sommigen willen wel, maar kunnen niet meer terug. Enkelen kunnen redelijk doorgaan met hun werk, zoals de twee artsenechtparen in ziekenhuizen in Congo. Als in dit land corona toeslaat, zijn deze artsen daar dubbel hard nodig.

De gemeenten in Nederland komen niet meer samen. Dat gaan we fors merken in de fondsenwerving. De GZB-dag op 14 maart moesten we afgelasten; de GZB-Experiencereizen werden afgeblazen; teleurstellend voor sprekers, reizigers en medewerkers.

De lange termijn baart mij grote zorgen. Als het virus in Afrika komt, loopt de situatie daar enorm uit de hand. Er komt veel sociale onrust en geweld als mensen geen inkomen en eten hebben. Dat zal ook voor ons werk grote gevolgen hebben. De partnerorganisaties waarmee we samenwerken zullen vooral proberen te overleven. Deze problemen zijn overweldigend.

Hoe komt de GZB straks weer boven water? We vertrouwen dat de achterban ons niet in de steek laat. Maar de economische gevolgen raken ook die achterban. De GZB moet nog scherper gaan kiezen in wat we doen of laten. We kunnen straks niet de gordijnen opendoen en verdergaan alsof er niets is gebeurd.’

Wat zijn de financiële gevolgen van deze crisis voor de GZB?

‘We houden rekening met behoorlijke inkomstendaling, hoewel we hopen dat gemeenten zich realiseren dat onze werkzaamheden – en dus ook onze uitgaven – doorgaan. Aan de andere kant willen wij geen zware claims neerleggen in een tijd dat mensen onzeker zijn over hun baan en inkomen. Ik hoop dat gemeenteleden betrokken blijven met hun gebed. Met de verhuurder van de Midden Nederland Hallen maakten we de mooie afspraak dat de aanbetaling voor de GZB-dag een tegoedbon voor de volgende keer is. Maar de GZB mist wel de inkomsten van die dag zelf.

De GZB wil de werkers en partners blijven steunen. Stoppen met die steun betekent dat de armsten de rekening betalen. Belangrijk is dat wij, westerlingen, beseffen dat wereldwijd miljoenen mensen altíjd gebukt gaan onder rampen: aids, malaria, tbc, ebola, sprinkhanen, honger, armoede. Meestal gebeurt dit ver van ons bed. Nu even niet. Corona houdt ons sterk bezig, omdat het ons persoonlijk raakt.

Denken wij gewoonlijk ook aan die miljoenen die doorlopend in crisissituaties leven? Of zien wij onze vermeende onkwetsbaarheid als ons recht? Nu zijn wij daar waar mensen in Congo altijd zijn.’

Wederkomst

‘De wereld heeft juist nu boodschappen van hoop nodig. Zendingswerker John Lindhout meldde dat de hervormde gemeente in Managua, Nicaragua, drie keer per dag thuis een ‘gebedsketting’ vormt. ’s Avonds gebeurt dat ook fysiek, met een heel kleine groep. Leendert en Nelleke Wolters delen – met maskers voor – voedsel uit aan Praagse daklozen. Meer dan ooit heeft de wereld het Evangelie nodig. De kerk wil onder alle omstandigheden dat Evangelie delen en present zijn. Dit is zo, omdat Christus Zijn gemeente bewaart. Dáár ligt de grond van onze hoop. Bovendien: doet deze crisis ons ook verlangen naar een wereld waarop vrede en gerechtigheid zullen heersen? Deze ramp roept ons op oog te hebben voor Christus’ wederkomst. Als dat niet hoopvol is!’

Gijsbert Wolvers i s relatiebeheerder gemeenten bij de GZB.

Voedsel uitdelen aan daklozen

Leendert en Nelleke Wolters wonen met hun gezin in Praag. Op de website van de GZB vertellen ze over de situatie in Praag in deze coronatijd.

‘Een van de dingen die we ‘gewoon’ proberen door te laten gaan, is eten brengen naar de daklozen. Zij zijn nog net zo dakloos als voor de pandemie losbrak, alleen hebben ze wel veel meer honger dan toen, omdat ze minder te eten krijgen. (…) Veel daklozen zijn HIV-besmet, drugs- of drankverslaafd en in verzwakte conditie. Als zij ziek worden, is de kans groot dat ze overlijden. Het uitdelen van het eten moet dus snel en veilig gebeuren.

Hoewel we bezorgd waren dat de politie onder de huidige restricties zou ingrijpen en het eten uitdelen zou verbieden, is dat God zij dank, niet gebeurd. De politie stond wel op de uitkijk, maar liet alles gebeuren. Het heeft er mogelijk aan bijgedragen dat alles ordelijk en snel verliep.

Wie weet wat er verandert in deze individualistische maatschappij. Wat zou het mooi zijn als de gemeenschapszin blijvend zou zijn, ook als deze crisis voorbij is. (…) Maar meer nog dan dat, hopen en bidden we dat nu mensen geconfronteerd worden met hun angsten en het besef dat hun leven eindig is, hen dat zal uitdrijven naar de levende God. (…) Dat zou toch geweldig zijn, als dit alles een golf van opwekking door Europa zou sturen?’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen