Geen angst meer

Als wij, denkend aan Jezus en in de omgang met Hem, ons beperken tot hoe wij Hem in de evangeliebeschrijving leren kennen, blijven we te veel in Zijn mens-zijn steken. Hij is ook God, een God om diep ontzag voor te hebben.

Johannes kan Jezus’ verschijning niet verdragen. Zoals nú, in de volle glans van Zijn goddelijke heerlijkheid, Zijn koninklijke majesteit, had hij Hem nog nooit gezien. Het vervult hem met diep ontzag en vrees. Als dood valt hij voor Hem neer. In het licht van deze heerlijkheid heeft hij geen been om op te staan. Johannes heeft dezelfde ervaring als Jesaja, die uitriep toen hij – ook in een visioen – God in Zijn heilige heerlijkheid zag: ‘Wee mij, want ik verga! Ik ben immers een man met onreine lippen.’

Rechterhand

Maar dan gebeurt er iets geweldigs: Jezus buigt Zich voorover en legt Zijn rechterhand op Johannes. Er klinken vriendelijke woorden. Wat kan het je goed doen even een hand te voelen van iemand die om je geeft. Johannes voelt de hand van God Zelf, krachtiger dan welke aanraking ook. In de Bijbel is de rechterhand van God de hand waarmee Hij zegent, sterkt, ondersteunt, geruststelt. Het is de hand die Johannes nodig heeft en die ook wij nodig hebben. Bemoedigend klinkt het: ‘Wees niet bevreesd...’

Goede toekomst

Vrees, angst. Dat kan je overmeesteren als je denkt aan verkeerde keuzes, aan je falen, aan schuld en schaamte. Het kan je overvallen vanwege zorgen in je gezin, je huwelijk, op je werk, of om je gezondheid. Het kan je bevangen als je denkt aan de chaos in de wereld, aan de toekomst, aan sterven, aan oordeel.

Er is er maar Eén Die onze angst kan wegnemen. Hij stelt Zich aan ons voor: ‘Ik ben de Eerste en de Laatste...’ Dat horen we in Jesaja 44:6 ook de God van Israël zeggen. Jezus zegt het dus in Zijn goddelijke gestalte. Hij is het in Wie de God van Israël mens geworden is. Johannes doelt daarop als hij schrijft: ‘In het begin was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God (...). En het Woord is vlees geworden.’ Hij is de Eerste: aan het begin is alles in Hem geschapen. En de Laatste: aan het eind wordt alles in Hem voltooid.

Hij is het Die van hetzelfde goddelijke wezen is als de Vader, en Die zei: ‘Vader, straf Mij in plaats van ...’ (u mag uw naam invullen). En dat deed de Vader, opdat wij – van schuld ontslagen – niet bevreesd zouden zijn, niet om te leven en niet om te sterven.

Me verlatend op God in Christus mag ik weten: het verleden hoeft me niet meer te achtervolgen, de last ervan hoef ik niet meer te dragen. Ze is aan het kruis weggedragen. En wat het heden betreft: ik mag mijn zorgen op Hem werpen. Hij helpt me dragen. En als ik aan de toekomst denk? Te midden van alle onzekerheid schenkt Hij me hoop en perspectief, geeft Hij mijn leven zin. Met Hem ga ik een goede toekomst tegemoet.

De Levende

Hij Die de Levende is, Die dood was en leeft tot in alle eeuwigheid, raakt me door Zijn Evangelie aan, legt in mijn angsten Zijn gelittekende hand op mij en spreekt kostbare woorden: ‘Ik ben dood geweest.’ Ik heb je dood en eeuwige duisternis voor Mijn rekening genomen. In jouw plaats ben Ik dood geweest. Kohlbrugge parafraseert: ‘Sta op, twee mogen niet dood zijn. Ik ben voor Mijzelf niet gestorven, maar voor u!’

‘Wees niet bevreesd, Ik ben de Eerste en de Laatste, en de Levende.’ Als ik om me heen kijk, lijkt het erop dat chaosmachten, dood en verderf het laatste woord hebben. Niets is minder waar: Ík heb het, zegt de Paasvorst. Ik ben de Laatste, in alle eeuwigheid. ‘Amen.’ Het zal waar en zeker zijn. Deze woorden zijn vol van genade, vol van zekerheid, om door op te staan en uit te leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen