Nooit met emeritaat

Afscheid nemen gaat gepaard met terugblikken. Samuel doet het voor heel Israël. Hij neemt het volk tot getuige dat hij zijn richterambt niet gebruikt heeft voor zelfverrijking of eigenbelang. ‘Van wie heb ik een rund afgenomen, van wie heb ik een ezel afgenomen (...)?’ (1 Sam.12:3)

Samuel heeft zonder corruptie gediend. We zien vandaag dat veel figuren op een hoge positie het licht van onderzoek niet kunnen verdragen. Sommigen komen op voorhand al niet eens door de screening. Het is met mensen vaak krom en verdraaid. Het is genade van God als iemand op een verantwoordelijke post eerlijk heeft gediend.

Stortbui

Samuel bepaalt het volk bij het feit dat God het door Mozes en Aäron uit Egypte geleid heeft en in Kanaän deed wonen. Vervolgens doet hij er kort verslag van hoe het volk de Heere herhaaldelijk vergat, waardoor het in de hand van vijanden kwam en weer tot God ging roepen. Dan zond de Heere mannen als Jerubbaäl, Bedan, Jeftha en Samuel om hen te redden uit de hand van hun vijanden.

Israël was en is Gods volk. Maar, zegt Samuel tegen Israël, toen wilde u een koning, terwijl toch de Heere, uw God, uw Koning is. En u hebt van de Heere een koning gekregen. Samuel maakt duidelijk dat Saul de keuze van het volk was.

Velen geloven dat de meerderheid van stemmen, de keuze van het volk, de keus van God is. De Bijbel weerspreekt dat. Vaak zit de minderheid dichter bij de wil van God dan de meerderheid. Het volk roept om een grote man. God komt met de man aan wie zij helemaal niet gedacht hadden: David. En in zijn lijn: Christus.

En dan opeens tijdens deze toespraak komt er een stortbui met regen en donder. Heel apart is dat, in deze tijd van de tarweoogst, waarin het gewoonlijk een paar maanden helemaal droog blijft. Ze wordt door Samuel aangekondigd als een teken van God dat het volk een groot kwaad gedaan heeft met zijn verlangen naar een koning. Ze komt ook prompt. De uitwerking? Het volk vraagt Samuel om tot God te bidden om vergeving van hun zonde.

Doodlopende weg

Driemaal verkondigt Samuel in deze afscheidsrede de twee wegen: hij wijst Israël en haar koning de weg van het vrezen van de Heere. Hem dienen, naar Zijn stem luisteren is de weg om te gaan. En hij roept Israël en haar koning ertoe op om het bevel van de Heere niet ongehoorzaam te zijn, niet van de Heere af te wijken en geen nietige afgoden na te volgen.

Dat zijn twee wegen. Er wordt weleens gezegd dat die gepreekt moeten worden. Dat is ook zo. Ondertussen moeten voorgangers dan toch maar één weg wijzen: de weg van geloof, bekering, gehoorzaamheid aan God en geloof in de Heere Jezus Christus.

Die andere weg, die van de afwijking, het ongeloof, God erbij laten hangen, is de doodlopende weg. Daar moeten ze voor waarschuwen. Samuel doet dit uitdrukkelijk. Hij laat horen: dan zal de hand van de Heere tegen u zijn; dan zult u weggevaagd worden, zowel u als uw koning (vs.15,25).

Onlangs las ik dat waarschuwingen tegenwoordig in veel kerken óf niet meer klinken, óf zozeer in pastelkleuren geschilderd worden dat ze niet meer raken en treffen.

Bidden

Bij zijn emeritaat als richter verzekert Samuel het volk ervan dat hij niet zal ophouden voor hen te bidden en dat hij hun de goede en de juiste weg zal leren. Samuel mag dan geen richter meer zijn, hij blijft nog wel bidder en profeet. Hij zal over enige tijd David ook nog zalven. Voor het volk bidden heeft Samuel steeds gedaan gedurende zijn ambtelijke bediening, ook al heeft het volk dat wellicht lang niet altijd gemerkt. Hij blijft het doen.

Bidden is toch ook de eerste en de laatste opdracht die we meekrijgen op de weg van het dienen van God? We kunnen op sommige terreinen met pensioen of emeritaat gaan, maar dit geldt niet voor het gebed. Dat kunnen we altijd blijven doen. Vanuit onze huiskamers, vanuit het verzorgingshuis en vanuit bed. Net als dat we kunnen blijven zeggen dat de Heere goed is.

Of zoals Samuel meermalen het volk verzekert van de hoopvolle belofte: u zult veilig zijn, achter de Heere, uw God, als U naar Zijn stem luistert (vs.14). De Heere zal Zijn volk niet verlaten, omwille van Zijn grote Naam (vs.22).

Toekomstperspectief

Wat brengen bijbelse personen naar voren als ze hun levenseinde zien naderen? En wat kunnen wij vandaag van hun boodschap leren? In deze serie luisteren we naar vijf afscheidsredes.

1. Mozes (Deuteronomium)

2. Jozua ( Jozua 23)

3. Samuel (1 Samuel 12)

4. Paulus (2 Timotheüs)

5. Jezus ( Johannes 14-17)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen