Lente in de kerk

In de ervaring van veel kerkenraadsleden en predikanten is juist guur en koud. Trouwens, alle statistieken zeggen toch ook het omgekeerde?

Nieuw groen

Ds. René van Loon schreef een boek onder deze titel. Het is ontstaan vanuit verwondering.

Halverwege de jaren tachtig studeerde Van Loon in Rotterdam en leefde hij mee in hervormd Kralingen. Omdat hij na zijn belijdenis mee wilde werken aan de gemeente, ging hij nieuwingekomenen bezoeken. Vaak was dat een teleurstellende ervaring: geen contact mogelijk en als er wel contact was, geen interesse. Het ging om studenten die niet honkvast waren en al helemaal niet kerkelijk betrokken. Van zijn toenmalige predikant, ds. O.J. van der Ploeg, hoorde hij hoe het kerkelijke leven in de stad vooral overleven was. Er was kerkverlating en ook stadsverlating: gezinnen trokken de stad uit en versnelden daarmee onbedoeld de uitholling van het kerkelijke leven. Er vond een grote kaalslag plaats.

In 2013 keerde ds. Van Loon terug naar Rotterdam, nu als predikant van de wijkgemeente De Samaritaan. In de stad zag hij op allerlei plekken nieuw groen. In De Samaritaan zag hij het. Een gemeente die van een kleine, rondzwervende vergrijsde gemeente veranderd was in een bloeiende wijkgemeente met haar eigen gebouw. Hij zag in de Prinsekerk een nieuwe gemeente ontstaan, die zich ook weer vermenigvuldigde. Die tekenen motiveerden hem om zijn studieverlof te wijden aan nieuwe gemeenten die opbloeien.

Nadrukkelijk zegt hij dat het hem er niet om gaat de werkelijkheid en de pijn van neergang op andere plekken te ontkennen. Hij heeft deze immers ook zelf ondervonden in Rotterdam. Maar, zo is zijn boodschap: Als God wel iets nieuws schept, mogen we dat ook opmerken. Op sommige plekken in de kerk is het herfst of winter, maar her en der ontluikt er toch ook echt nieuw groen.

Meer belijdeniscatechisanten

In Rotterdam zagen we in de gemeente rondom de Perlgrimvaderskerk al eerder een dergelijke bemoedigende ontwikkeling, dat een gemeente door een nulpunt heen groeide. En ook nu zien we vanuit ons werk op verschillende plekken kleine plantjes ontluiken. Nieuwe mensen haken aan bij gemeenschappen die recent zijn gesticht. Misschien weegt dat statistisch niet op tegen verlieservaringen op andere plekken, maar in zichzelf zijn het tekenen van Gods trouw en herscheppende kracht. We verwonderen ons erover dat in het afgelopen jaar zesentwintig volwassenen – dan hebben we het over mensen die onlangs tot geloof zijn gekomen – zijn gedoopt op de pioniersplekken die de IZB begeleidt. Daarnaast achtentwintig kinderen.

En niet alleen op zogenaamde nieuwe plekken zijn er tekenen van hoop. We tellen dit jaar, in onze gezamenlijke actie met de GZB voor belijdeniscatechisanten, maar liefst vijftienhonderd belijdeniscatechisanten in de gemeenten die we hebben aangeschreven. Dat zijn er ongeveer vijfhonderd meer dan twee jaar geleden.

Nieuwe zangtijd

Lang niet op alle plaatsen is de winter voorbij – op sommige daarvan moet het misschien nog wel winter worden. Maar juist deze signalen, verwoord in het taalveld van de seizoenen, bieden hoop. Door het zo te verwoorden, wordt onderstreept dat het uiteindelijk niet ons eigen kunnen en werken is waarmee wij het waarmaken. Het is God Zelf Die vruchtbaarheid geeft in een nieuw seizoen. Dat biedt ook perspectief aan hen die geroepen zijn op een deel van de akker, waar de vorst in de grond zit en er weinig lijkt op te groeien.

Alleen al weten dat het anders kan worden, dat het niet hoeft te blijven zoals het nu is, geeft hoop. ‘Lente in de kerk’ doet me denken aan het boek van de vorige scriba van de Protestantse Kerk, dr. Arjan Plaisier, Overvloed en overgave (Boekencentrum 2013). Wat hij daar schreef over persoonlijk geloof, geldt ook voor de kerk (p.75): ‘Wie geen spoor meer draagt van de lente, is een oude gelovige die dreigt te verzuren. Wie de lente helemaal kwijtraakt, loopt het gevaar te verbitteren. Wie niet hoopt op een nieuwe lente is als gelovige aan het verzanden. Maar wat was, kan weer terugkomen. Een tweede lente, een nieuwe zangtijd, en weer, en opnieuw, want de Geest is eeuwig jong en God heeft nog Geest te over.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen