Vakantie

Steeds meer voel ik ongemak bij het begrip ‘vakantie’. Zeker, een mens is niet alleen bedoeld om te werken. En: om een ander te kunnen dienen, moet je allereerst goed voor jezelf zorgen. We leven in een jachtige tijd, burn-out dreigt. Wie ervaart niet de behoefte om even afstand te nemen? De spelende mens moet niet tekort komen, het kind in ons, de nieuwsgierige ontdekkingsreiziger.

Mijn vrome bespiegelingen, die ik hieronder zal laten volgen, komen niet van een buitenstaander. Ik ben betrokkene. Ook ik geniet van tijd tot tijd vakantie. Een predikant heeft zes weken vakantie, en als je boven de vijftig bent, zelfs zeven weken. Dat is vastgelegd in de arbeidsvoorwaarden, waarover de Bond van Nederlandse Predikanten onderhandelt. Ja, ja, ook dominees hebben een vakbond.

Luxe onderkomens

Toch: een vage onrust bestookt mijn geweten. Er klopt iets niet. De gesprekken bij het knapperend haardvuur rond het kerstfeest gaan niet over onze Verlosser. Ze cirkelen om de vakantieplannen. Waarheen is de reis? Heb je al geboekt (een vroegboeking levert korting op)?

De reclames in de eerste maanden van 2024 gaan veelal over vakanties. Een hele batterij marketingpsychologen houdt zich bezig met de vraag: hoe raken we de verlangens van de consument? Dat zijn dure jongens, maar kennelijk doen ze hun werk goed en zijn ze de investering waard.

De branchevereniging van touroperators is bijzonder tevreden: de vraag groeit aanzienlijk, nooit was er zo’n hoge omzet. Met name mensen tussen 55 en 80 jaar hebben veel te spenderen. Ze willen luxe onderkomens, in ieder geval met een eigen douche en toilet. Ze willen verder weg: Thailand, IJsland, Kaapstad, Machu Picchu.... En ze willen meer vrijheid, zodat het echt de reis van hun leven wordt.

Warmte

Intussen barst Schiphol uit z’n voegen. Eindhoven vangt als overloop wel wat op, Lelystad wankelt. Onze vliegschaamte is beperkt houdbaar. De aarde warmt op. Rond Barcelona staan de meren nu al droog, zodat er de komende zomerperiode tankwagens met water moeten worden ingezet.

Die ongemakken zijn overigens te omzeilen. Ik hoor dat gezinnen steeds vaker de meivakantie benutten voor een reis naar het zuiden. Zo heb je minder last van warmte, en het is meteen wat goedkoper.

Bijkomend voordeel: je houdt de zomervakantie vrij om naar het noorden te kunnen reizen.

De doelgroep jonge senioren gaat trouwens op elk gewenst moment met vakantie. De Nederlandse Organisatie Vrijwilligerswerk is bezorgd. Steeds minder mensen willen onbetaald werk doen. En ze binden zich niet. Van sommige gemeenteleden krijg ik het idee dat ze vrijwel elke zondag vakantie hebben. Ik mag niet cynisch worden. Toch wil ik nog even wijzen op de oorlogen. Velen in deze wereld pakken koffers en gaan op reis, alleen dan geheel zonder vakantiegevoelens.

Twee klauwen

Als je God wilt vergeten, zijn twee zaken daarvoor het meest effectief, zegt Carl Trueman. Het eerste is porno. Dat verdierlijkt de mens en bevordert gevoel van zinloosheid. Het andere is materialisme. Dat maakt alles plat. Wie in deze twee klauwen terecht komt, verliest elk besef van God, van hoop, van heiligheid, van zin en van recht.

Ik focus nu op het materialisme. Dat bindt ons aan hier-en-nu en verdooft elk besef van daar-en-dan. Brede stranden, palmbomen, ruisende zee, chique restaurants, pretparken die beleving organiseren, oneindig vermaak. De Bijbel zit wel in de koffer, maar gaat niet open. En de zondag neemt zelf ook vakantie.

Verslaafd aan welvaart

De snaar kan niet altijd gespannen staan. Dat zal waar zijn. Intussen: we zijn raderen geworden in een systeem dat draait om geld. De vraag is: waarom werken we eigenlijk? En waarvoor? Bebouwen en verzorgen we de aarde? Of bouwen we een toren van Babel? Welk inkomen is genoeg? Hoeveel tijd steek je in de economie? De industrialisering heeft welvaart gebracht. Daar mogen we dankbaar voor zijn. Maar ze heeft ook schaduwkanten. Verslaafd aan welvaart zijn we er tegelijk slachtoffer van geworden. Jonge gezinnen komen in een ratrace, die hen leeg zuigt. Welke vakantie helpt daar nog tegen?

Ik schrijf deze gedachten in de lijdenstijd. We worden als gemeente stilgezet bij Christus in Zijn lijden. Hij droeg alle zonden. Hij bestrijdt die ook, met de kracht van Zijn Geest. Vrucht van de Geest is onder meer de zelfbeheersing. Een eenvoudige en sobere levensstijl siert een christen. Godsvrucht is een bron van winst: tevredenheid. Christus brengt rust, zondag aan zondag. Wat ben je dan rijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen