De Waarheidsvriend cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van De Waarheidsvriend te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van De Waarheidsvriend.

Bekijk het origineel

Rouwen met hoop

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Rouwen met hoop

Marianne Buitink schrijft Artios-boekje ‘Leven met Verlies’

4 minuten leestijd

Rouwen is hard werken. Het is leren op zodanige wijze met verlies om te gaan, dat je niet in je verdriet verdrinkt of ondergaat in boosheid en frustratie. Drs. Marianne Buitink werkt dit uit in haar boekje Leven met verlies, dat verscheen in de Artios-reeks van de Gereformeerde Bond.

De titel van dit boekje intrigeert en maakt nieuwsgierig. De auteur legt uit dat rouw zich niet beperkt tot het verliezen van een dierbare. Zij trekt het begrip ‘rouw’ breed. Verlies van je partner, kind of ouder slaat een diepe wond. Na verloop van tijd wordt de wond een litteken. Terecht vraagt ze aandacht voor de impact van ’levend verlies’. Daarbij moeten we denken aan het inleveren van gezondheid, een onvervulde kinderwens, het vervluchtigen van lang gekoesterde idealen en verlangens, verbroken contact met (klein) kinderen Dat je elkaar ook tijdens het leven kunt verliezen, wordt ervaren bij dementieziekten. Beide partners raken eenzaam en leven in verschillende werelden. De wond wordt steeds opengetrokken. Van heling is geen sprake.

De intensiteit van de rouwervaring zal per categorie verschillen. Je kleinkinderen niet meer mogen zien vanwege de scheiding van zoon of dochter, is van een andere orde dan je partner door een hersenziekte uit je leven zien wegglijden. Hopen dat het weer goedkomt is dan ijdele hoop, in tegenstelling tot een verbroken familieverhouding.

Dit boekje zou er wellicht niet gekomen zijn als de auteur niet zelf geconfronteerd was met heftige verlies ervaringen. Haar echtgenoot, ds. H. Buitink, moest als gevolg van een ongeval in zijn eerste gemeente, Poederoijen, met vervroegd emeritaat. Zelf moest de schrijfster na een auto-ongeluk in 1998 haar werk als oudtestamenticus aan de Christelijke Hogeschool Ede neerleggen.

Baanverlies slaat ook een gat in je bestaan. Sociale contacten brokkelen af, schaamte en eenzaamheid liggen op de loer.

Luisteren

De schrijfster vond troost in het Bijbelboek Job. Zij ervoer hoe de Heere haar vasthield en leidde door moeilijke wegen. Vanuit die ervaring ontstond dit boekje. Het wil anderen een hart onder de riem steken en een weg wijzen in het doolhof van verlies en verdriet. Maar ook helpt het omstanders bij de verlegenheid die verlieservaringen in hun directe nabijheid oproepen. Soms lijden zij aan blinde vlekken. Het is goed dat de auteur daarop inspeelt. De lezer krijgt enkele eenvoudige instrumenten aangereikt, samengebracht onder het kopje ABC: Aandacht, Belangstelling, Contact. Loop in geen geval met een boog om andermans verdriet heen. Plak ook geen goedkope troostpleisters en strooi niet te snel met Bijbelteksten. Luisteren is een gave en opgave. Voorkom dat iemand wegzakt in eenzaamheid. De vele voorbeelden van onhandige opmerkingen, die de auteur geeft, kunnen eerder schroom bevorderen dan verminderen.

Graag onderstreep ik het belang van goed rouwen. Verdriet moet niet worden weggestopt, het mag geuit worden. We moeten er echter ook niet in blijven hangen. Dit boekje kan ook gelezen worden als een pleidooi om elkanders lasten te dragen, waartoe de Heere Christus ons aanspoort. Het zal waar zijn dat niet ieder met verlies zich gezien en begrepen voelt. De ene mens heeft meer behoefte aan aandacht dan de andere, sommigen zijn als een onverzadigbare spons. Het is belangrijk elkaar in de gemeente – maar ook daarbuiten! – niet uit het oog te verliezen.

Perspectief

Hoe waardevol te lezen dat de Bijbel in handen van de Heilige Geest als bron van troost en medicijnkast gaat functioneren. Aan de hand van onder andere de Psalmen leren we ook dat en hoe we onszelf moeten aanpakken om niet verteerd te raken in verdriet. Meebewegen in het verdriet is goed, maar tot op zekere hoogte. Niet altijd is de rouwende ermee geholpen als we hem of haar bij de pakken neer laten zitten en slechts beklagen. Dat is overigens iets anders dan hem de tijd niet gunnen om zijn verlies te dragen.

Verlieservaringen kunnen boosheid opwekken naar God, naar de naaste, maar ook naar hulpverleners en omgeving, Het geloof – hoe gebutst, gedeukt en gehavend ook – leeft bij het perspectief dat God eens alle tranen uit de ogen zal afwissen en dan voorgoed. Dat bewaart ervoor dat we ons opsluiten in verlies en verdriet. We kunnen verder, achter de Overste Leidsman en Voleinder van het geloof, Jezus Christus. ‘Wie zonder hoop rouwt, heeft enkel verlies en verdriet.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 5 juni 2025

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's

Rouwen met hoop

Bekijk de hele uitgave van donderdag 5 juni 2025

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's