
In de hof
Van Luther wordt verteld dat hij, wanneer hij droevig gestemd was, vaak troost vond in het woord Vivit!, d.i. Hij leeft! Dikwijls schijnt hij dat woord met krijt op zijn tafel te hebben geschreven, soms zelfs op deuren en muren: Vivit. Vivit! Wanneer hem dan gevraagd werd waarom hij dat deed was ...