Kleine Luijden

„'k Weet haast niet of ik het wel aandurf" — heeft zij gezegd — „Jaring is wel goed van oppassen, maar ik had mij toch iets anders voorgesteld".
Maar moeder heeft gezegd : „och kind, zoo zijn de mannen nu eenmaal. Je vader was precies eender toen wij trouwden, en dat went wel. Huwelijken, zooals je gewoonlijk in de boeken leest, waar het altijd even lief en aardig en vol zonneschijn is, vindt je nergens, 't Is een leven van geven en nemen en je moet niet vergeten dat het altijd twee onvolkomen menschen zijn die één moeten worden. Elk beeft zijn gebreken, maar hoe ouder je wordt, .hoe beter je dat zult begrijpen. En dan, je moet ook niet vergeten dat de Burenga's er warmpjes in zitten. D'r zouden een hoop meisjes zijn die graag in jouw schoenen stonden".
„Maar dat laatste , kan het toch niet goed maken, moeder" — heeft zij geantwoord, — „'t is wel mooi als het er bij, is, maar het trouwen gaat op 't laatst voor 't leven, en als ik dan eens spijt kreeg".
„Moet je niet eens aan denken. Elk heeft wel eens iets dat hij graag anders had, maar dat blijft er altijd over. Als niemand je vroeg, en je altijd bij ons in huis moest blijven, zou het je ook niet bevallen en een partij als déze krijg je nooit weer !"
Daarmee was het uit. Toen heeft zij ook nooit weer den moed gehad dit punt aan te roeren en toen daarop spoedig de beslissing volgen moest, heeft zij eigenlijk maar toegeslagen, omdat 't wel niet anders kon, en allen zeiden, dat het zoo prachtig voor haar was. En naar den mensch gesproken, was dat ook waar. Voor het oog bleef er niets te wenschen over, maar in 't verborgen werd altijd gevoeld, wat in 't geheim aan moeder was geopenbaard. Daar miste iets. Iets innigs ; iets warms ; iets, dat niet onder woorden te brengen viel, maar waar­ door het haar soms zoo emg kon worden, vooral wanneer zij alleen was. Een enkele maal scheen Burenga 't te merken. „Scheelt er wat aan ? " vroeg hij dan, als zij zoo stil wezen kon. Maar zoowel haar hoogmoed als ook haar gesloten karakter verbood haar dan te zeggen wat er in haar omging. Moeder had immers gezegd, dat het altijd zoo in een huwelijk ging en alle mannen in dit opzicht gelijk waren. En Burenga dacht dan „een vrouwengril, die wel weer voorbij zal  gaan".
En zij ging ook wel weer voorbij, zoodat voor het uitwendige niets te zien was van den innerlijken strijd, die soms gestreden werd, maar om ook altijd weer te komen, vooral wanneer zij merkte dat anderen bezaten wat door haar gemist werd, en waarnaar haar hart toch ook zoo verlangde, die innerlijke eenheid, waardoor twee zielen tot één worden, en eigen leven opgaat in dat van den ander. Zóó toch leek het haar bij Rijpkema, en bij Deelstra, en ook bij Jasper, den koster, die zij nog nooit zoo vroolijk gezien had, als na zijn huwelijk, — zoo was het zelfs bij hun arbeider, die maar 'n schamel stukje brood had, maar daarbij toch zoo volkomen gelukkig leek.
Eens had zij hierover hare verbazing te kennen gegeven, 't Was bij gelegenheid dat Froukje boven aller verwachting uit doodsgevaar was gered, doch de huiselijke zorgen .niettemin zoo drukten. „Hoe kan je daar altijd zoo moedig onder blijven", — heeft zij toen aan Jetze gevraagd, om er aan toe te voegen : „ik zou het in jouw plaats niet kunnen". Maar toen heeft hij haar verteld, hoe zij gewoon waren alles samen te dragen, als gezonden uit de hand des Heeren, en hoe Hij hen. ook altijd wonderlijk dóórhielp, door alle tijden heen. Daarop was onwillekeurig nog een en ander gevolgd. Zonder in den beginne te weten wat zijl deed, had ziji aan hem gezegd, wat nog nooit iemand uit haren mond gehoord had, doch waardoor het Jetze zoo duidelijk werd dat op „Unia-State" meer verborgen leed gevonden werd dan iemand denken kon. Gelijk dat zoo menigmaal geschiedt, waar het gelijksoortige kunstmatig bijeen wordt gevoegd, zonder dat de genade gekend wordt om met verloochening van zichzelven, in het brengen van het leven als een offer, uit dit kwade nog te trachten het goede te laten voortkomen. Maar toen is vrouw Burenga van zichzelf geschrokken. Opeens wierp zij 't hoofd in den nek om er op te laten volgen dat Jetze van haar niet denken, moest, dat zij niet gelukkig was, — o nee! — en in elk geval mocht hij niemand iets zeggen van dit gesprek. En hij heeft het ook niet gedaan, — alleen kon hij op grond daarvan dien morgen tot Sjerp zeggen, dat het hem misschien niet .meevallen zou, als hij alles van „Unia-State" wist. Sinds dien tijd ging alles evenwel hier zijn gewonen gang. Men leefde naast elkaar voort. Ieder deed zijn eigen werk, en wat Burenga betrof, hij was tevreden, als de huishouding goed bestuurd werd. Hij zelf wist niet beter of hij was altijd goed op zijn plaats.
Ook van morgen is hij, reeds opgestaan als zijn arbeiders uit het dorp komen. Na de knechts en de meid te hebben geroepen, is de schuurdeur geopend, en daarna met een flinken haal aan den pompstok het hoofd verfrischt, door in beide handen den breeden stroom water op te vangen, die daarna over borst en nek gesprenkeld wordt, waarmede meteen de slaap voor goed .geweken was en de ambitie voor den arbeid terugkeerde. Want er moet vandaag wat gedaan worden. Eerst de koeien melken en het jong vee gedrenkt. Dan brood eten. Dan het volk aan den arbeid zetten. (Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen