Over het vasten (2)

Jezus vastte

Reeds in ons eerste artikel hoorden we de Heiland spreken over het vasten van Zijn discipelen, door Hem bruiloftskinderen genoemd. Maar nu heeft de Heiland ook zelf wel gevast. Terstond na Zijn doop werd Hij voor Zijn openbaar optreden van de Geest geleid in de woestijn om van de duivel verzocht te worden. Daar vastte Hij (Mattheus 4 en Lukas 4). Calvijn heeft in zijn commentaar op de evangeliën daarover geschreven. Ik citeer daaruit: "Christus onthield Zich niet van spijs en drank om een proeve Zijner matigheid te geven, maar om des te meer gezag te hebben.'' Dan vraagt Calvijn zich af wat voor verdienste er in gelegen zou zijn als Jezus gevast zou hebben zonder daartoe ook de wil gehad te hebben? Hij bestrijdt de RK kerk, die aan de verzoeking in de woestijn de veertig-dagen-vastentijd heeft ontleend. Hij noemt het louter dwaasheid Hem daarin na te volgen. Evenmin als de vaderen Mozes op de berg hebben nagebootst moeten wij die kunsten vertonen. Scherp laat de hervormer zich uit: 'zij eten 's morgens zo veel en overdadig, dat zij 's middags zeer gemakkelijk de spijs onaangeroerd laten'.

Maar één keer!

In het vorig artikel maakte ik er op attent, dat onder Israel er slechts één verplichte vastendag gold: de grote Verzoendag. Laten we niet vergeten dat grote Bijbelheiligen als Mozes en Elia slechts een keer gevast hebben voor een tijd, naar het getuigenis der Schrift. En van de Heere Jezus lezen we het ook maar één maal uitdrukkelijk, bij de verzoeking in de woestijn. We moeten ons dus niet door eigenwillig te vasten met Hem op gelijke hoogte stellen. In elk geval heeft het vasten geen verdienstelijk karakter. Dat zou loochening van de volkomenheid van Christus Christus' zijn. De Heere Jezus onthield Zich maar werd naar Zijn menselijke natuur bijzonder gesterkt, zoals ook Mozes en Elia werden onderhouden op verborgen wijze. Dan moeten wij ook niet pogen in eigen kracht te laten zien wat we kunnen.

Toch aan te bevelen?

Calvijn mag niet worden misverstaan door hem voor een deel te laten uitspreken. Want als hij de roomse dwaasheid van de veertig-dagen-tijd heeft aangewezen, merkt hij op: overigens zal ik over het vasten in het algemeen niet spreken, waarvan het te wensen ware (n.b.) dat het bij ons meer in gebruik zou zijn mits... het zuiver geschiedde. Zulk een kleine opmerking laat zien dat Calvijn geen werkheiligheid najoeg of eigenwillige godsdienst betrachtte. Hij had te goed geleerd om daarvan af te zien. Maar hij was geen man, die wel mooi kon schrijven, doch verder de geneugten van de wereld zo breed mogelijk genoot. Soberheid en matigheid waren deugden, die hem sierden. Ook in de nadere Reformatie komen wij wél het vasten tegen, zoals bijvoorbeeld bij Lodenstein. Het moet ons treffen, dat Calvijn de zelfverloochening van ons ik in nauwe aansluiting aan het leven uit Christus en Zijn volbracht werk tekent als noodzakelijk en nuttig ook, ook met het oog op de toekomst, het eeuwige leven. Daarop is voorbereiding nodig. En die zal er niet zijn wanneer we opgaan in al wat de wereld ons maar biedt en voorzet ook aan lekkernijen. Men kan goddeloos en ook vroom eigen vlees, verzadigen en strelen. In een volgend artikel wil ik graag nog wat breder ingaan op het aanbevelenswaardige vasten en pogen wat lijnen door te trekken naar de praktijk van vandaag.

NB: dank voor inmiddels toegezonden brieven, waarvan ik de onderwerpen niet opsom. Voor zover ik deze persoonlijk niet beantwoord - en dat in een uitzonderlijk geval - stel ik deze graag in de Waarheidsvriend aan de orde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen