Gebod en belofte (2)

Is het evangelie alleen maar belofte?

Wie van ons kent of herinnert zich niet het heerlijk getuigenis van de Heidelberger over 't geloof? Zondag 7 is meer dan een welgekozen formulering! Vroeger werden er door een kerkeraad of beroepingscommissie een predikant graag 'gehoord' wanneer hij over deze zondag preekte. Het geloof kent wat God in Zijn Woord openbaart. Maar het geloof vertrouwt ook op de vergeving der zonden doordat de Heilige Geest door middel van het Evangelie dat werkt in het hart. Ongetwijfeld, van achteren gezien is reeds daar het geloof waar een mens leert buigen voor God en laat gelden wat de Heere zegt. Maar het zaligmakend geloof komt openbaar waar vanuit het Evangelie de Heere Jezus openbaar wordt en wordt omhelsd in het geloof. Zaligmakend geloof heeft voor rampzalige zondaren alles te maken met de Zaligmaker en met Zijn werk.

Het evangelie is in Christus vlees en bloed geworden. Het is de blijde tijding voor waarlijk bedroefde zondaren. Het geloof gelooft de belofte van Gods genade, die vast is in Christus. Maar... is het evangelie alleen belofte vol heil? Wel, ik denk allereerst aan de woorden van de Heiland vlak voor Zijn heengaan van deze aarde en van de jongeren. Telkens spreekt Hij in die woorden over alle: alle macht - alle volkeren - alles, wat Ik u geboden heb - alle dagen. Hij draagt op te leren wat Hij geboden heeft. Het Evangelie verkondigt ons de 'vreemde vrijspraak', maar ook de eis Gods op ons gehele leven.

Komen zoals men is, niet blijven wat men is!

Wat een verrassing is het, als ervaren wordt dat de Heere ons neemt zoals we zijn. Dat Hij in Christus heeft gerekend op een volk, dat er nimmer iets van terecht brengt. Ach, hoe angstig was de gedachte: doe ik wel genoeg voor Hem? Hoe dwaas was ons wroeten: is mijn berouw, is mijn zondekennis wel echt en diep genoeg? Zeker, de Heere overtuigt van zonde en schuld en maakt eerlijk voor Zijn aangezicht. Nog hoor ik het wijlen ds. L. Vroegindewey zeggen: zonden zijn lelijke zaken waar eerlijke mensen veel last van hebben. Maar een mens zoekt en vindt nog zo graag iets bij zichzelf. Altijd proberen we de Heere met ons mee te krijgen en tot gunstbetoon te bewegen.

Maar Hij is in Zichzelf bewogen geweest om te verlossen. De oude Zacharias zingt van de innerlijke bewegingen der barmhartigheden onzes Gods. Alle franje gaat er af. Wat een wonder, we mogen komen zoals we zijn.

Maar... bewijst de Heere Zijn genade, dan blijven we niet wat we zijn. Zullen we in de zonde blijven...? Wat hebben de profeten onder Israël er een werk mee en aan gehad om te leren, dat het heil zou komen voor een geheiligd volk. Al de woorden over de tempel, over de offerdienst, over de heilige gebruiken betekenden niet dat daarin de garantie voor het behoud was zonder een wandel in Gods geboden. Blijven in de zonden betekent zulk een belediging van God en zulk een verachting van het dierbare bloed van Christus. Zal hij of zij die de vergeving der zonden ontvangt en ziet wat deze gekost heeft niet te meer jagen naar heiligmaking en de zonden nalaten, in beginsel? Het is niet best, als men denkt een kind van God te zijn en te kunnen leven zoals men zelf wil. Wel ergerlijk misbruik is, gemaakt van een van de woorden van Kohlbrugge: de wet is mij een lijk geworden.

Van wie komt hét gebod?

Beslissend is het te verstaan, dat Hij, Die roept tot gehoorzaamheid aan Zijn geboden, de God is. Die redt en zaligt. Luther heeft eens geschreven: 'de verlossing is, dat ik bevrijd van zonde en doemvonnis het eigendom van Christus word, opdat ik in Zijn Rijk onder Hem leef, Hem dien, Hem toegewijd ben in eeuwige gerechtigheid, onschuld en zaligheid'. Wie door het geloof de Heere Jezus wordt ingelijfd, staat terstond ook onder Zijn heerschappij. Het is een groot verschil of men een wettische werkheiligheid bedrijft om maar van de straf af te komen en de genade te verwerven, of dat men in een evangelische gehoorzaamheid met verwondering en dank de geboden Gods als liefdesgeboden betracht.

Als moeten mogen wordt, gaat het vanzelf. Zolang moeten nog moeten blijft is het zwaar.

Mij trof dat de huidige P.v.d.A.-leider, afrekenend met het geloof van vroeger, uitliet, dat er toen zoveel moest van thuis, in de kerk, op allerlei wijze. Liefde moet, leerde men, zei deze volksvertegenwoordiger. Maar zo is het niet. Liefde mag. Ik denk, dat hij ongelijk heeft. De Heere eist Hem lief te hebben boven allbs en de naaste als zichzelf. Inderdaad, dat moet. Dat gebiedt God. Maar... door het geloof, werkende door de liefde, mag het tevens. Wij moeten dat niet tegen elkaar uitspelen. Het is wel fnuikend voor de trotse mens. Het is een verlustiging voor de begenadigde zondaar. Of niet soms?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen